Сигурно познавате некој што редовно доцни, некој што никогаш не може да стигне некаде навреме? Често знаеме да се пошегуваме околу навиката да доцниме, но тоа може да има и сериозни и стресни последици, без разлика дали станува збор за пропуштање состаноци, авионски летови или за пристигнување на работа. Причините може да бидат различни. Психолошките истражувања покажаа дека луѓето што често доцнат покажуваат високо ниво на опуштеност и ниско ниво на совесност.
Релаксацијата може донекаде да се наследи, на пример, од родителите, но често е културно детерминирана – во Бразил луѓето се порелаксирани отколку оние во Америка.
Повнимателниот поглед на психолошките процеси покажува дека луѓето што често доцнат прават лоша процена на тоа колку време им е потребно за да завршат одредена работа. Можеме да ги наречеме и „временски оптимисти“. Многу често одолжуваат и се подготвуваат пред да заминат од дома. Многу е интересно откритието на психолозите од Универзитетот во Калифорнија, кои открија дека по правило потценуваме колку време ни е потребно да поминеме по позната патека отколку кога одиме по непознати патишта. Конечно, еден од факторите може да биде тоа што некои луѓе не сакаат да пристигнат рано на својата дестинација за да не пристигнат пред сите други, па претпочитаат да пристигнат подоцна.
Ако некоја од овие причини ви звучи познато, ќе биде лесно да се ставите во ред и да престанете да доцните. За почеток, донесете одлука да пристигнете некаде – не само на време туку и пред време. Навикнете се реално да проценувате, до најмалите детали, колку време ќе ви биде потребно да стигнете до вашата дестинација. Сега додадете резервно време, на пример, плус 15 минути. Колку подолго е патувањето, толку подолго треба да биде слободното време. Конечно, размислете како ќе го поминете времето што ви останува ако пристигнете некаде порано – можете да ги проверите вашите пораки, да читате книга или да се вклучите на омилената апликација.
