За време на повеќедецениската работа, познатиот германски фоторепортер создаде цела низа сцени, кои светот и денес ги препознава, но не и тој
Томас Хопкер не може да одговори на прашањето каде живее. Не знае ни која година е.
– Заборавив – одговара со насмевка и мавта со раката, минимизирајќи го својот хендикеп, прифаќајќи го како неизбежна неизбежност.
Томас целиот свој живот го посвети на фотографијата. Од оние од поранешниот источен Берлин и ѕидот што распарчи цели семејства и раздели два света, преку Виетнам, африканските граѓански војни и њујоршкиот хорор од 11 септември 2001 година, до ексклузивна серија фотографии на Мухамед Али во екот на неговата слава, Хопкер создаде цела низа сцени што светот ги препознава и денес.
Целиот свет гледа, но не и тој
Хопкер боледува од Алцхајмерова болест и ја губи меморијата. Тоа во голема мера е поврзано со фотографиите што ги направил во неговата величествена фоторепортерска кариера, при што правел секојдневни, обични и спонтани сцени на кои едноставно наишол и тешко можат да се опишат со зборови. Оваа трогателна приказна Нахуел Лопер ја преведе во документарниот филм „Драги спомени“.
– Ова се слики од реалниот живот. Одлична работа кај добрата фотографија е тоа што не може да се објасни со зборови – вели Хопкер.
Филмот следи уште едно патување на Томас. Со сопругата заминува во авантура од едниот до другиот крај на Америка, од Њујорк до Сан Франциско, при што бара нови моменти за да раскаже нова приказна. Зашто, таму каде што некои не гледаат ништо, Хопкер гледа нешто.
– Ниту една од овие фотографии не е инсценирана. Сè штотуку се случи. Сѐ што ви треба во тој момент е камера на рамо. Целта е да се раскаже добра приказна, да се разбере важна идеја… тоа е фотоновинарството – вели тој, барајќи нова сцена за овековечување.
Објаснувајќи зошто снимил филм за Томас, Нахуел Лопез вели дека сакал да се доближи до неговите одлични фотографии и да ги разбере преку него, но и да направи споменик на човекот што го заслужил тоа со својата работа.
– Со децении, Томас создаваше иконски слики што ги обликуваа нашата колективна меморија и нашиот поглед на светот. Ова се слики со голем интензитет, кои исто така секогаш носат многу посебна духовитост. Сепак, како што е случајот со фотографијата, вие ги знаете сликите, но ретко уметникот зад камерата. Кога дознав дека Томас боледува од Алцхајмер, ми беше јасно дека би сакал да го фатам на филм. Од една страна да се доближам до неговите фотографии. Од друга страна, пак, да му подигнам споменик на овој посебен човек – вели креаторот на филмот Нахуел Лопез.
Еден од најтрогателните моменти во филмот
Еден од најтрогателните моменти во филмот е делот за средбата на Томас со Али пред смртта на најголемиот боксер на сите времиња. На веќе дотраениот Али, кој долго време пред смртта беше во вилиците на Паркинсоновата болест, Томас му ја претстави својата серија фотографии што ги направи, од оние што и денес ги препознаваме, до најинтимните, на кои Али спие на задното седиште во автомобил или зборува на телефон за време на паузата за време на тренингот.
Но тој не се сеќаваше на нив, ниту се сеќаваше на Томас. Исто како што Томас не се сеќава на многу работи. Тоа беше сурова илустрација за животот и она што ни го носи, со двајца великани чии спомени исчезнаа. Томас не се сеќава на својата сестра ниту на местата каде што поминувал убави моменти со неа. Секој нов момент со неа е ново запознавање и нова ревитализација на изгубените спомени.
Но она што е многу видливо во филмот е дека Томас не очајувал поради својата состојба, туку ја прифатил. Се смее на она што не се сеќава, исто како кога сопругата го потсетила додека минувале низ Лас Вегас дека таму се венчале.
– Сметам дека е восхитувачко со која леснотија и понизност ја прифати својата судбина на Алцхајмерова болест. Тој ги има својата камера и својата духовитост, со која сѐ уште може да комуницира со светот, не се потребни многу зборови. Ова е она што можете да го видите на неговите фотографии. Постои круг помеѓу неговата работа, неговиот живот и неговата сегашна судбина – вели Лопез.
Томас има способност да ја долови суштината на природниот свет и да ни го направи видлив, се наведува во филмот. Ги покажува желбите, стравовите, победите, љубовта и фантазиите на човештвото.
– Тој го усоврши јазикот на фотографијата и го користи со вештината на ренесансните слики – вели тој.
