Циклусот претставен во мајанските календари е мистерија откако е повторно откриен, а неговото дешифрирање е започнато уште во 1940-тите. Опфаќајќи период од 819 дена, циклусот се нарекува едноставно броење од 819 дена. Проблемот е што истражувачите не можеа да ги споредат тие 819 дена со ништо. Но, антрополозите Џон Линден и Викторија Брикер од универзитетот „Тулан“ сега мислат дека конечно го пробиле кодот. Сѐ што требало да направат било да го прошират своето размислување, проучувајќи како функционира календарот во период не од 819 дена, туку од 45 години, и поврзувајќи го со времето потребно за еден небесен објект да се појави за да се врати приближно на истата точка на небото – она што се нарекува синодски период.
Календарот на Маите е комплициран систем
– Иако претходните истражувања се обидоа да покажат планетарни врски во период од 819 дена, нивната шема на бои од четири дела е премногу кратка за да се вклопи добро со синодските периоди на видливите планети – пишуваат тие во својот труд.
Со зголемување на должината на календарот на 20 периоди од 819 дена, се појавува шема во која синодските периоди на сите видливи планети се пропорционални со точките во поголемиот календар од 819 дена. Календарот на Маите е всушност комплициран систем составен од помали календари, развиен во претколумбовската Мезоамерика.
Од композитните календари, бројот од 819 дена е најзагадочен за современите антрополози. Црвената боја се поврзуваше со истокот, белата со северот, црната со западот и жолтата со југот. Дури во 1980-тите истражувачите сфатиле дека оваа претпоставка е неточна. Наместо тоа, белата и жолтата боја биле поврзани со зенитот и надирот, соодветно – толкување што се вклопува во астрономијата, бидејќи сонцето изгрева на исток, патува низ небото до својата највисока точка, заоѓа на запад, а потоа патува низ своето најниско ниво за повторно да изгрее на исток.
Постоеле и други индиции што укажувале дека бројот од 819 дена бил поврзан со синодските периоди на видливите планети во Сончевиот Систем. Маите имале исклучително точни мерења на синодските периоди на видливите планети: Меркур, Венера, Марс, Јупитер и Сатурн. Сепак, тешкотијата била во обидот да се разбере како овие синодски периоди функционираат во контекст на броењето од 819 дена. Меркур е лесен, има синодски период од 117 дена, што се вклопува точно седум пати во 819 дена. Но, како се вклопуваат другите планети?
Далеку од едноставен систем базиран на основна астрономија
Излегува дека секоја од видливите планети има синодски период што точно се совпаѓа со бројот на циклуси од 819 дена. Синодскиот период на Венера е 585 дена, што уредно се вклопува во седум точки од 819 дена. Марс има синодски период од 780 дена, што е точно 20 пати од 819 дена. Јупитер и Сатурн исто така не се изоставени. Синодскиот период на Јупитер од 399 дена се вклопува точно 39 пати во 19 точки, а синодскиот период на Сатурн од 378 дена совршено се вклопува во шест пресметки.
– Проширувањето на стандардниот циклус од четири пати од 819 дена на 20 периоди од 819 дена навистина обезбедува поголем календарски систем со пропорции на неговите станици за синодските периоди на сите видливи планети. Најважно од сè, овој поголем календарски систем од 20 периоди од 819 дена обезбедува механизам за повторно воспоставување на броевите на деновите и имињата на деновите на Цолкин секојпат кога ќе започне циклус од 20 периоди од 819 дена – пишуваат истражувачите, додавајќи дека наместо да го ограничат својот фокус на која било планета, мајанските астрономи, кои го создале броењето од 819 дена, го замислиле како поголем календарски систем што може да се користи за предвидување на сите синодски периоди на видливите планети.
Заклучокот е дека календарот на Маите е далеку од едноставен систем базиран само на основната астрономија.
