ПАРАЗИТСКИ БОЛЕСТИ ВО АКВАРИУМОТ
Иако аквариумот изгледа како затворен и уреден свет каде што рибите се безбедни, токму оваа средина често станува идеална почва за размножување паразити – микроскопски непријатели, кои откако ќе се вкоренат, ги нарушуваат здравјето и рамнотежата на целиот систем. Паразитите се чест предизвик за здравјето на рибите во затворени системи како што се аквариумите.
Паразитите најчесто влегуваат во аквариумот преку риби што неодамна се додадени, особено ако не се ставени во карантин. Дури и навидум здрава индивидуа може да биде носител на болеста, бидејќи паразитите често се во мирување додека не се активираат поради стрес, промена на околината или пад на имунитетот на рибата. Покрај рибите, растенијата, декорацијата или водата од друг аквариум исто така можат да бидат носители, ако претходно не се дезинфицирани.
Меѓу паразитските болести, најпозната е „бела дамка“, која се појавува на телото на заразената риба, најчесто на кожата, перките и жабрите. Рибата покажува знаци на непријатност – се трие од камења и украси, дишењето ѝ станува брзо и неприродно се грчи. Однесувањето на рибата се менува: таа се повлекува, плива несигурно и го губи апетитот. Колку повеќе напредува болеста, толку поизразени се промените.
Други чести паразити ги напаѓаат кожата и жабрите, предизвикувајќи зголемено лачење слуз. Рибата изгледа како да е обвиткана во тенок, транспарентен слој, речиси невидлив на прв поглед. Рибата често останува блиску до површината, обидувајќи се да вдиши повеќе кислород. Нејзините движења стануваат побавни, а нејзиното тело ја губи бојата.
Посебен предизвик претставува таканаречената „кадифена болест“. Таа го добила името по својот карактеристичен сјај – телото на рибата изгледа како да е покриено со златен или бронзен слој прашина. Тој сјај е највидлив под странично осветлување и често го пропуштаат почетниците. Покрај губењето на бојата и апетитот, рибата се трие, а нејзините движења изгледаат напнато и отсечено.
Габичните инфекции, пак, најчесто се јавуваат секундарно – на места каде што кожата е веќе оштетена. На телото на рибата се појавува белузлав, волнен слој, сличен на слој од памук. Ако инфекцијата се прошири на жабрите, дишењето станува тешко, а состојбата е опасна по живот.
Особено е важно да се обрне внимание на промените во однесувањето на рибите, кои често се првиот, а понекогаш и единствениот знак на болест. Кога се вели дека рибата е „летаргична“, тоа не значи дека едноставно се одмара – тоа значи дека престанува да плива во јато, не реагира на храна, останува во агол, се одмара на дното или стои неподвижна под површината подолг временски период, без карактеристичната љубопитност што нормално ја покажува. Таквата состојба никогаш не треба да се игнорира, бидејќи укажува на сериозен дисбаланс во телото.
