Гејши можат да станат лица под 25-годишна возраст, а тие можат да останат гејши сè додека не наполнат 75 години. Порано тоа било професија и за мажи, а денес има само еден маж – хокан
Приказната за најпознатите дами во Јапонија
Голема, црна вештачка перика што го истакнува пренагласениот волумен на косата врзана во пунџа, без многу детали. Црвен и црн крејон околу очите и црвен кармин преку целите усни. Дрвени сандали на нозете и кимоно со бела јака, чии шари и цветни мотиви се многу намалени, а дизајнот е секогаш во согласност со тековната сезона, се најдобриот показател дека вистинската гејша тукушто поминала во нејзината „работна облека“. И тоа на една од споредните улици на Кјото или Каназава, бидејќи гејшата никогаш нема да помине таму каде што може да биде видена. Иако во Гион, Кјото, некои среќни и неподготвени туристи имаат ретка можност за момент да сретнат вистинска гејша. Со цел да ги избегнат очите на голем број туристи што се обидуваат да ги „пресретнат“ и да ги фотографираат, тие претежно одлучуваат да се возат со такси на договорената вечерната адреса. Тие не сакаат да бидат фотографирани, а нивните услуги сè уште се многу добро платени.
Зборот „гејша“ е изведен од јапонските зборови геи (уметност) и ша (наставка за женска личност) и значи – уметник. Гејшите се луѓе што, по пет години школување, успеваат да совладаат вештини како што се: свирење на неколку национални инструменти (на пример шамисен), танцување национален танц, пеење народни песни, церемонии на чајни услуги и познавање игри на табла. Пожелно е тие да бидат образовани, за да можат да раскажуваат интересни приказни и да разговараат со група машки клиенти што ги ангажираат како своевидна придружба. Група гејши најчесто се организираат за време на деловни настани и групни прослави направени од мажи, за да ги направат вечерите попријатни.
Во средината на 19 век, со доаѓањето на западњаците во сѐ уште средновековна Јапонија, многумина од нив не знаеја како да разликуваат проститутки и забавувачи (оиран) од гејши, па со нивното класифицирање во иста група, гејшите беа погрешно изедначувани со проститутки. За волја на вистината, некои од забавувачите им се претставувале на новодојденците како гејши за да си дадат значење, па така се појавија и првите забуни.
Гејши можат да станат лица под 25-годишна возраст, а тие можат да останат гејши сè додека не наполнат 75 години. Повеќето гејши денес работат во Кјото, каде што ги нарекуваат геико, и во малото гратче Каназава, кое го нарекуваат мало Кјото. За познавачите е лесно да се разликува вистинска гејша од туристичка. Претежно од локалното население – Јапонци, во последните неколку години изнајмуваат облека дневно и шетаат по главните градски атракции. Градското студио задолжено за овој вид забава законски се обврза да ги облекува туристите во облека чии мотиви се разликуваат од автентичните, за да не се создаде забуна меѓу нив и вистинските гејши.
За разлика од гејшите, зборот маико (мајко – девојка што танцува) се однесува на студентки, идни гејши што сè уште учат занает.
Лицето на гејшата (но и на мајко) понекогаш е обоено бело (широ-нури), освен три ленти на задниот дел на вратот (комата) што остануваат во бојата на кожата, што во јапонската традиција се доживува како еротски детал на женското тело. Мајко носи пошарено кимоно за разлика од гејшата, со поголем обем (заден украс на кимоно), повеќе детали за облеката и украси на пунџата (од косата), а на нозете имаат окобо, традиционални дрвени сандали (нанули) со високи платформи. Исто така, разликата помеѓу мајко и гејшата е во тоа што првите имаат пунџа од косата, а гејшите носат само перики со многу малку украс.
Гејшата порано не беше само професија на жените, туку и на мажите. Тие постоеле во 13 век, а нивното име на јапонски било таикомочи или хокан. Иако тие биле лични придружници на шогунот, тие исто така ги поврзуваат со професијата комичари, имитатори, забавувачи. Сѐ до 18 век ги имало повеќе од жените, но од 19 век нивниот број почнал да опаѓа. Денес во Јапонија има само еден.
На крајот на 20 век, голем број странски жени првпат успеаја да ја стекнат титулата гејша во Јапонија, а три сѐ уште се активни денес. Покрај задолжителната дозвола на родителите да учат за гејши и одлично познавање на јапонскиот јазик, во апликацијата за учење од идната гејша се бара да не е повисока од 160 сантиметри и да тежи повеќе од 43 килограми, што е пречка за многумина западњаци.
