Уго Корани, хрватски глумец
Уго Корани е една од најинтересните фигури во хрватското глумиште. Член е на ЗКМ од Загреб. Вниманието на публиката и критиката го сврте со двете негови одлични креации на Ермолај Алексевич Лопахин во „Вишновата градина“ на А.П. Чехов и Димитриј Фjодорович Карамазов во „Браќа Карамазови“ по романот на Ф.М. Достоевски. Наметнувајќи се со својата специфика и силна актерска енергија, како и со талентот, кој подразбира голема моќ за трансформација, тој веќе е овенчан со две награди за својата предана работа во театарот, од кои едната е големата хрватска награда „Владимир Назор“, на која, со своите 28 години, станува еден од најмладите реципиенти. Во ова интервју вдахновено говори за својата огромна страст и љубов кон театарот.
Лопахин, Димитриј Карамазов, одлични улоги во големите руски класици, за млад актер што се наметнува како многу интересна уметничка фигура во хрватскиот театар со одлични улоги. Како комплексноста на овие ликови влијаеше на вашиот актерски континуум и колку работата на овие улоги донесе искуство во вашиот живот на сцената на ЗКМ?
Мислам дека Сисели Бери рече дека актерот најмногу се развива работејќи на добри текстови. Чехов и Достоевски се океани, огромни и длабоки. За среќа, одлични светилници беа Оливер Фрљиќ и Иван Поповски. Ако добро ги одработив улогите, дел од заслугите одат и кај нив. Работејќи на претстави ја разбрав суштината на зборот улога. Не се работи за улогата што ја играш, туку за улогата што ја даваш. Кога ќе дадете многу, многу ќе ви се врати. Тука не можам да не ги спомнам моите неверојатни колеги без кои ни јас не би постоел. Тоа се посветени уметници и најдобри луѓе. Од нив учам дека секој од нас поединечно е сосема небитен. Важни се заедништвото, претставата и пред сè играта.
За улогата на Димитриј Карамазов ја добивте наградата „Владимир Назор“. Наградите се посакувани и на некој начин се потврда за работата и достигнувањата. Што значат за вас наградите и како ги гледате во уметничката заднина на еден театарски креативец?
Ако нешто зборуваат, зборуваат за тоа како еден актер „се снашол“ во контекст на режисерот, текстот и моментот во кој ја создал улогата. Не сум лишен од его, секако дека ме импресионираат, но не ги сфаќам толку сериозно. Тие се еден вид поттик во нешто што се нарекува кариера. Под кариера не подразбирам нешто што се цени во весниците или новите работни места, туку нешто интимно и длабоко во секој уметник. Веќе пишував сто пати, па нема причина да не пишувам сега – мојата вистинска награда се луѓето со кои работам. Наградата е одењето на проби и изведби среќен и возбуден. Другото е неважно.
Те видовме и во современи драмски претстави каде што мора да признаеме дека како театарски уметник направивте многу прецизна и моќна трансформација. Каде лежи вашиот интерес: за современите драмски дела или за класиката и, конечно, кои начини на размислување на режисерот се поблиску до вашето разбирање на театарскиот чин?
Добриот текст е добар текст. Не е важно кога е напишан. Еднакво ги сакам Симона Семенич и Шекспир. Истото го мислам и за режисерите. Не ми се допаѓа зборот претстава, тој доаѓа од поимот претставување. Го претпочитам зборот настан, тоа имплицира дека нешто ќе се случи – на изведувачите, а преку нив и на публиката. Ова е начинот на размислување на режисерот, близок до мојот – кога нешто се прави со намера гледачите да си одат дома сменети. Имав доволно среќа што веќе работев со големи режисери како Оливер Фрљиќ, Матија Ферлин, Бобо Јелчиќ. Го сакам нивниот начин на размислување. Тие се различни во секоја смисла, но се исти во една работа – љубовта и страста кон театарот.
Што би промениле во театарскиот живот на Хрватска и каде го гледате во европскиот контекст?
Проблемот е што театрите од другите градови ретко го посетуваат Загреб, па не сум сигурен дали воопшто го знам театарскиот живот во Хрватска, а камоли неговиот европски контекст. Би го сменил она што веројатно би го промениле сите театарски уметници во светот, а тоа е да престанат да го набљудуваат театарот преку профитот што го носи затоа што тој нема профит во вложената/добиената потрошувачка логика. Тоа е суштината на театарот. И уметноста. Ах… колку сум јас паметен. За награда!
Кои се другите интереси на Уго Корани кога станува збор за неговото духовно мени: литература, музика, сликарство… Што би правеле да не глумите?
Искрено, немам поим. Можеби би бил рибар. Што се однесува до духовното мени – моментално го читам Марко Томаш, големиот пријател Беким Сејрановиќ – мојот омилен писател. Што се однесува до музиката, моментално се врти Ѓуза Стоиљковиќ, пред него беше Мајлс Дејвис, а пред тоа холандскиот хардкор/панк бенд „Брет Пек“. Слушам што ми се допаѓа. Некогаш заради музиката, некогаш заради текстот. Нека свират илјада цедеа!
Кои се твоите идни театарски предизвици и што би играл во некоја поширока иднина?
Досега улогите ми доаѓаа сами, воопшто не размислував за нив. Тоа некако ми се допаѓа, па ќе продолжам така. Повеќе размислувам за луѓето со кои би работел.
Филмот и телевизијата се исто така место каде што актерите стекнуваат слава и малку подобра финансиска благосостојба. Дали очекувате нешто на тој план?
Славата и парите се две категории во кои не верувам. Не сакам да бидам славен и не сакам да бидам богат. Се чувствувам совршено добро во мојата анонимност и имам точно онолку пари што ми треба да купам нов винил овде-онде. Доста ми е. Неодамна заврши емитувањето на првата сезона на серијата „Гора“, која ја снимав минатата пролет. Успеав да гледам само неколку сцени бидејќи ми е грозно да се погледнам себеси и да видам нешто што би го направил поинаку, а веќе не може да се поправи. Театарот се одвива пред луѓе, овде и сега. Некако ми е поблиску.
Сашо Огненовски
