Кога учениот митрополит Стефан Стратимировиќ од Карловац во 1796 година го читал писмото на иришкиот кнез Лазар Ракиќ, во кое овој го информирал дека „народот е надвор од себе“ поради појава на чума во градот и дека никој не се надевал на „таква премногу горчлива смрт и премногу ужасна болест“, веројатно помислил како Бокачо во „Декамерон“, четири и пол века претходно, напишал дека и во Фиренца „сите умирале без каква било можност да се спасат“.
Со заслуга на влијателниот митрополит, во Ириг од Виена и од Пешта, како и што стои во српското издание на „Национална географија“, биле упатени 15 лекари за да им ги олеснат маките на болните, но и со задача, која ја добиле од виенската влада, околу градот да организираат санитарен кордон (вооружена стража што го ограничува движењето), за да го спречат ширењето на епидемијата. Кој ќе бил фатен да бега од Ириг, бил осудуван на смрт и стрелан на самото место. Особено силна била стражата на границата на Румскиот округ, па чумата не стигнала до тој сремски град.
На местото каде што по епидемијата се сретнале свечените литии од Рума и Ириг, благодарните Румјани во 1858 година подигнале споменик, денес единствен во овој дел на Европа. Пред да избие чумата, Ириг имал повеќе жители од Белград, но за седум месеци и десет дена, колку што траела таа страшна болест (од 14 јули 1795 до 23 февруари 1796), од 4.813 жители, умреле 2.548.
