Михаил Иванович Глинка (1804-1857) е основач на руската национална композиторска школа. Иако можеби не бил славен како, на пример, Чајковски, често бил со право нарекуван татко на руската сериозна музика. Во секое парче од својот композиторски опус ја отсликал руската душа.
Вокалното творештво на Глинка се одликува со исклучителна складност меѓу текстот и музиката, зборовите и нотите се слеани заедно во врвна поетска целина. Можеби се чини дека ваквата хармоничност би требало и би морало да се подразбира, но ретки се мајсторите како Глинка, кои успеале секој стих совршено да го усогласат со музиката. Глинка бил вљубеник во перото на Пушкин и не е случајно што најубавите романси ги напишал на стиховите на (нај)големиот руски поет. Но Глинка многу го почитувал и Нестор Кукољник (1809-1868), па неговите стихови ги вткал во романсата наречена „Сомнеж“ (1938). Во времето кога е создадена, Глинка имал лични сомнежи, бил несреќен затоа што бил безнадежно вљубен во една ученичка од драмското студио во кое предавал, па со романтична и таговна музика ги обоил стиховите на Кукољник.
Оригиналната верзија на романсата е напишана за глас, харфа и виолина. Глинка подоцна ја преаранжирал за глас и пијано и таа верзија е веројатно попозната и почесто изведувана, но првичната е поромантична и потажна. Кога ќе се спои плачот на гласот со плачот на виолината, кога двата плача се дополнуваат еден со друг во совршен контрапункт и кога на сето тоа ќе се додаде нежната хармонска придружба на харфата, се добива романтичен, таговен сомнеж, кој ретко кого го остава рамнодушен.
„Насмевка, возбуда на страста
Спиј, ти срце без надеж
Јас плачам, јас страдам, душата раздвоена се успива…“
музички
