Далечниот Исток, Западна и Јужна Европа доживуваат брзо стареење на населението како резултат на падот на наталитетот. Европскиот проблем донекаде е решен со масовна имиграција, но културите на Јапонија, Јужна Кореја… не се особено приемливи за долгорочна имиграција. Нивниот јазик не е лесен за учење, главно не зборуваат англиски, работната култура го исцрпува дури и локалното население, а самиот Бајден како сојузник) неодамна без влакна на јазикот изјави дека проблемот со Јапонија и недостигот од имиграцијата е всушност нивната „ксенофобија“
Потезите што ги прават властите на Далечниот Исток за да ги поттикнат луѓето да се венчаат и да имаат деца се сè по(траги)комични и засега нефункционални. Така, јапонските власти работат на „сериозна“ апликација за запознавање. Филип Патрик, Шкотланѓанец со адреса во Јапонија и новинар на „Јапан тајмс“, овој пат за британскиот конзервативен магазин „Спектатор“ (кој постои речиси 200 години) потпиша кратка анализа зошто таквата апликација нема да помогне, која ја пренесуваме во целост.
Митрополитската влада на Токио најави дека наскоро ќе влезе во бизнисот со онлајн игри. Таа лансира апликација за запознавање, која се надева дека ќе ја пушти во текот на летото, како нејзин последен обид да ги натера луѓето да ја извршуваат својата „должност кон нацијата“ со тоа што ќе најдат партнери, ќе стапат во брак и ќе имаат деца што е можно поскоро.
Правилата на апликацијата ќе бидат малку построги од повеќето комерцијални еквиваленти: ќе бара од корисниците да достават документација со која ќе докажуваат дека се сами и да потпишат изјава дека се подготвени да се венчаат. Исто така, ќе треба да присуствуваат на интервју и да обезбедат даночна потврда за да ја наведат својата плата. Значи не е како Тиндер.
И тоа не е сè, освен утврдувањето на брачните аспирации, ќе треба да се внесат 15 лични податоци, вклучувајќи ги висината, потеклото и занимањето, кои ќе им бидат откриени на потенцијалните додворувачи – заедно со потврдена лична карта со фотографија. Ќе се наплаќа и користењето на апликацијата.
Јапонија има 2.000 луѓе помалку секој ден
Овој потег беше поддржан од Елон Маск, аматер демограф и јапонофил што редовно го привлекува вниманието на кризата со населението на неговата омилена дестинација. Во твит во 2020 година Маск предвиде ден кога Јапонците „ќе престанат да постојат“ поради падот на наталитетот. Минатата година во Јапонија имаше двојно повеќе смртни случаи од раѓања, а населението моментално е во слободен пад, со намалување за околу 2.000 луѓе дневно. И браковите не се во мода: бројот на бракови минатата година падна на 474.000 од 504.000 во 2022 година.
Во Британија проблемот се решава со масовна имиграција, а Јапонците би можеле „да одат по патот на древната култура на Маите“
Сите овие се застрашувачки факти, но самите бројки не се особено невообичаени во развиениот свет. Во Обединетото Кралство едвај е подобро, иако проблемот е неутрализиран, контроверзно, со масовна имиграција. Она што овде предизвикува вистинска паника е верувањето дека Јапонија има уникатна култура, која, како што обично се претпоставува, само домородците се способни да ја разберат и одржуваат. Бидејќи нивниот јазик, кој не е лесен за учење, се зборува само во Јапонија, падот на населението е уште посериозен – всушност егзистенцијален.
Јапонците и нивната култура би можеле да одат по патот на древната култура на Маите. Интервенцијата на владата за зближување на луѓето звучи како очајнички одговор, но не е без преседан и, на многу начини, апликацијата е логичен следен чекор. Општините со години организираат настани за пронаоѓање партнери, а има и советувалиште за заљубени двојки објавено на веб-страницата на владата.
Владините потези
Што се однесува на централната власт, таа понуди разни стимулации, како што се бесплатна грижа за децата, татковско и породилно отсуство и бесплатна куќа во земјата, доколку условите за живеење во Токио и високите кирии ве спречат да се смирите. Организираното склучување брак има долга традиција во Јапонија, додека „омиаи“ (договорен брак) е начинот на кој постарите граѓани во Јапонија ги наоѓале своите партнери, а некои сè уште го прават тоа.
Помодерна варијанта на „гокон“ (форма на групен состанок на слепо) е популарна меѓу студентите. Реакциите на јавноста сепак беа различни. Јапонците на Интернет се прашуваат дали ова е соодветно користење на парите на даночните обврзници. Многумина се прашуваат дали ќе успее. Ако има нешто малку непријатно во наоѓањето партнер преку апликација за запознавање (или сум само безнадежно старомоден), сигурно има нешто непријатно во таквата апликација направена од владата.
Јапонската влада ќе има работа: Се негува култура на самодоволност (?!)
Една од предностите на владината апликација е дека треба да има поголеми шанси да се најде личност што вистински бара брак. Вистински предизвик е да се убедат луѓето да се заложат доживотно, во свет на сè понеизвесни можности за работа и напорен распоред. Друг проблем е што локалните компании сè повеќе се грижат за пазарот за самци, а во рекламирањето доминираат фотографиите на жени што добро се снаоѓаат без партнери или деца.
Една често објавувана реклама на Трејн ТВ, која ги хипнотизира секојдневните патници во јавниот превоз, покажува убава жена во простран стан, како готви сама за себе, ја полира својата даска за сурфање на верандата, а потоа оди на работа (со капа што сугерира дека е инженер) пред да се врати дома во луксузен и беспрекорно чист простор за живеење. Тоа е идеалот. Малку јапонски реклами за што било прикажуваат големи семејства.
На забавниот фронт, на младите поп и ТВ-идоли им е забрането да се венчаат, па дури и да се забавуваат поради страв да не ги разочараат своите обожаватели. А во ТВ-драмите има романса и дискретно прикажан секс, но ретко приказни што кулминираат со старомодна свадба. Приказните за хомосексуалците се исто така во мода: моментално најпопуларното ТВ-шоу е романса помеѓу адвокат и фризер. Темата е храна – живеат заедно и готват вкусни јадења. Децата се надвор од сликата.
Јапонската влада сигурно ќе има работа. Планот за апликација потсети на фантазирањето на Риши Сунак за служење на државата – а создавањето семејство почнува да се гледа како форма на државна служба во Јапонија – теоретски остварлива идеја, но непрактична и веројатно осудена на неуспех. Р.С.
