Новото писмо на Емануел Макрон до Французите, наместо гест на смирување, ги оживува политичките тензии во Франција
Шефот на француската држава ја оспорува победата на левицата на парламентарните избори – „никој не победи“ – и се залага за „голем собир“ со „политичките сили што се препознаваат во републиканските институции“, но без РН од десницата или без ЛФИ Бунтовна/Непокорна Франција од левицата
Тони Гламчевски, дописник на
„Нова Македонија“ од Стразбур
Емануел Макрон се мушна низ кулисите на самитот на НАТО без збор или поглед за новинарите. Во средата, 10 јули, едвај стапнувајќи во Вашингтон за да се приклучи на прославите на 75-годишнината од Атлантската алијанса, која започна еден ден претходно без него, Макрон, како што сведочеа сите присутни француски новинари, побрзал на првиот кат на конференцискиот центар на американската престолнина за да му се приклучи на новиот британски премиер Кир Стармер. Насмеан, изгледа лесно кога разменува искрено ракување со претседателот на САД, Џо Бајден. Станарот на Елисејската палата мисли дека ставил повеќе од океан меѓу него и политичката криза што ја тресе неговата земја. Тука тој е во својот елемент, меѓу своите колеги, разговара за големите проблеми на светот: руско-украинската војна и тензиите во Индопацификот.
Макрон се претставува како „арбитер на елеганцијата и господар на играта“…
Неговото писмо до Французите, кое штотуку беше објавено во регионалниот печат, имаше цел да го стави над францускиот политички метеж што самиот го предизвика. Емануел Макрон го напиша писмото во вторникот од Елисејската палата, според неговата придружба, пред да ги финализира деталите во А330 што го однесе во Соединетите Американски држави. Со писмото, претставено од претседателството на републиката како „формат на смирување“, се става крај на невообичаениот молк од околу десет дена.
Дали беше потребно шефот на државата да зборува за да си обезбеди мир на НАТО-самитот? Три дена по исходот на парламентарните избори, Емануел Макрон се претставува како арбитер на елеганцијата, речиси како господар на играта на оние што го критикуваат неговиот избор да го распушти Националното собрание на 9 јуни. Претседателот одговори со поздравување на „мобилизацијата“ на Французите на 30 јуни и 7 јули, „знак за виталноста на нашата република“ и „потребата за демократско изразување“.
Затоа, неговиот избор беше вистинскиот, самиот сугерира тој!
И неговите противници од Новиот народен фронт (НФП) грешат што тврдат дека победата е нивна, критикува тој. „Никој не победи“ на крајот на овие избори, тој суди од првите редови на неговото писмо, игнорирајќи ги резултатите дека на прво место е левиот сојуз (195 места според пребројувањето на „Ле монд“ од 8 јули), а по него следуваат Заедно за републиката (макронистите) со 168 седишта и Националниот собир (РН) со 143 седишта, далеку пред републиканците (ЛР) со 46 седишта. Емануел Макрон прикажува Национално собрание каде што „коалициите што произлегоа од овие избори се сите во малцинство“ за подобро да го стави напредокот на НФП во перспектива.
Емануел Макрон ги повика партиите да најдат „компромиси за да изградат голем собир“, чии контури тој ги исцртува
„Народот“ на кој Емануел Макрон сакаше повторно да му даде глас, сака да види дека републиканскиот фронт (што се спротивстави на десната опција на РН) треба да се „реализира преку акции“, пишува тој. Ова читање на изборниот резултат го обврзува, и „заштитник на супериорниот интерес на нацијата“ и „гарант на институциите и почитување на вашиот избор“, пишува тој, да постави рамка за дискусии во палатата „Бурбон“ за да се формира „солидно мнозинство, нужно плуралистичко“.
Емануел Макрон ги повика партиите да најдат „компромиси“ за да изградат „голем собир“, чии контури ги исцртува. Мора да бидат, вели тој, „политичките сили што се препознаваат во републичките институции, владеењето на правото, парламентаризмот, европската ориентација и одбраната на француската независност“. Списокот ја исклучува десницата, која, според Макрон, е евроскептична и поврзана со Русија на Владимир Путин и Непокорна Франција (ЛФИ), која тој отворено ја обвинува, а пред првиот круг, ја обвини и за „антипарламентаризам“. Само умерените партии од десната и од левата страна од „централниот блок“ имаат место во оваа негова посакувана коалиција. Тоа е „линија“ усвоена од групата на претседателската партија Ренесанса во Националното собрание, која истото утро се изјасни во корист на „коалицијата што се движи од социјалдемократите до владејачката десница“.
Неопходно е да се нагласи во моментов дека три години пред претседателските избори во 2027 година, ваквото соединување (коалицирање) на дијаметрално спротивни партии, кои тврдат дека отелотворуваат алтернација на двата петгодишни мандати на Емануел Макрон, е навистина – предизвик.
За ова предупредува и самиот Макрон, при што во споменатото негово писмо, тој издвојува дека коалицијата мора „да гарантира најголема можна институционална стабилност“. Односно, да се заштитите од предлог за цензура – гласање доверба преку формирање апсолутно мнозинство во Собранието. За да успее да го изгради ова мнозинство, кое тој самиот не можеше да го изгради од 2022 година, шефот на државата ги поканува избраните парламентарци да ја стават „својата земја над својата партија, нацијата над нивната амбиција“. Начин да се каже дека ако Франција се покаже дека не може да се управува, одговорноста ќе падне на политичките партии, а не на него.
Одлуката за назначување премиер ќе потрае малку повеќе
Емануел Макрон излегува ослабен од ова неуспешно распуштање. Но тој потсетува на една од ретките прерогативи што му преостануваат: според членот 8 од Уставот, тој е оној што „ќе одлучува за назначувањето на премиерот“, „во светло на овие принципи“, пишува тој. Оваа одлука ќе потрае „малку време“, предупредува тој. Дотогаш, „актуелната влада ќе продолжи да ги извршува своите одговорности, а потоа ќе биде одговорна за тековните работи како што е републиканската традиција“, ветува тој.
Емануел Макрон на тој начин одговара, без да даде распоред, на критиките од левицата и од десницата, кои го обвинуваат за „киднапирање на институциите“ со одбивањето на оставката на владата на Габриел Атал.
– Во ниту еден момент, од страна на претседателот, нема желба да се држи до власта – се брани тој во Елисејската палата.
Писмото на Макрон негува имиџ на шеф на држава неспособен да го прифати поразот, што си противречи од една недела во друга
Макрон во Вашингтон седи спокојно или како „на трње“?
Се залагам да одвоиме време за да го поминеме важниот период на Олимписките игри и Параолимписките игри. И на почетокот на септември да се иницира фазата што е последица на овие избори, која згора на тоа мора да резултира со суштински акт на крајот на септември, оној на буџетот, вели Жерар Ларше, претседателот на Францускиот сенат
Од Вашингтон, Емануел Макрон се чини дека ужива во осаменоста што му ја нуди неговиот „резервиран домен“. Но дали може да игнорира дека на повеќе од 6.000 километри, неговиот камп се распаѓа? Додека шефот на државата сè уште лета над Атлантски Океан, реизбраниот пратеник за Виен, Саша Хулие, поранешен претседател на Комисијата за закони во Националното собрание и коосновач на Младите со Макрон, објавува дека повеќе нема да седи во рамките на ренесансната група, претпочитајќи да работи на конституирање друга група, која се движи од „социјалната десница до социјалистичката левица“. Почетокот, можеби, на поважното движење во левото крило на макронистите, незадоволно од гласањето за законот за имиграција во декември 2023 година.
На десната страна, министерот за внатрешни работи Жералд Дарманин вели дека одбива каква било соработка со екологистите, додека претседателот на Хоризонт, Едуар Филип, кој признава дека се сретнал со претставничката на екстремната десница, Марин Ле Пен, во вторник се моли, на ТФ1, се залага за создавање блок што се потпира надесно и го поврзува „ЛР со Ренесанса“.
Писмото на Емануел Макрон требаше да ги смири луѓето. Тоа ќе ги разгори тензиите во земјата, негувајќи имиџ на шеф на држава неспособен да го прифати поразот и ќе си противречи од една недела во друга. „Недостоен циркус“, го нападна Марин Ле Пен на социјалната мрежа Екс.
„Емануел Макрон предлага блокирање на ЛФИ, кој помогна да се изберат пред три дена и благодарение на што беа избрани ренесансните пратеници, исто така пред три дена“.
Претседателот „одбива да ги признае резултатите од изборите“, го осудува Жан-Лук Меланшон на истата социјална мрежа. „Тоа е враќање на кралското вето за универзалното право на глас. (…) Тоа е враќање на интригите на четвртата република“, инсистира „бунтовникот“. Гостинот на Франс 2 во средата, првиот секретар на Социјалистичката партија, Оливие Фор, потрезвено заклучи: „Францускиот народ зборуваше, сега мораме да го почитуваме неговиот избор“.
– Се залагам да одвоиме време, за да го поминеме важниот период на Олимписките игри и Параолимписките игри. И на почетокот на септември да се иницира фазата што е последица на овие избори, која згора на тоа мора да резултира со суштински акт на крајот на септември, оној на буџетот – вели Жерар Ларше, претседателот на францускиот сенат. Т.Г.
Париски „Ле фигаро“ предупредува на опасноста од „претседателскиот диктат“
Дали Емануел Макрон, кој го предизвика овој политички хаос, разбра повеќе?
Писмото, кое тој штотуку го испрати до Французите, предизвикува сомнеж за тоа. Од 9 јуни, три гласања изразија силно отфрлање на неговата претседателска позиција, која се смета за премногу арогантна, премногу цезаристичка. Стана како персона нон грата
Како ќе биде утре? На саемот за хипотези и идеи, конкурсот Лепин е отворен. Се зголемуваат повиците за промена на Уставот, начинот на гласање и политичката култура. Најчудните теории се изведени: тоа е, точно е, вистинска француска страст. Добро, но што да правиме во блиска иднина? И дали гласањето на Французите навистина беше разбрано?
На чело на неговиот врховен совет, Жан-Лук Меланшон веднаш прогласи победа, подготвен да владее ад хок за да ја спроведе својата програма, целата своја програма, само тој. Ја знаеме неговата ораторска способност, неговите боливарски акценти и неговите ексцеси, но тој не доби ништо. Не повеќе од другите партии, а помалку дури и од некои, по бројот на места за ЛФИ. На крајот на овие невидени легислативни избори, без мнозинство достојно како такво, се чини дека ниту една влада не може да ги преживее ветровите и предлозите за оцена, вели „Фигаро“.
Дали Емануел Макрон, кој го предизвика овој политички хаос, разбра повеќе? Писмото што тој штотуку го испрати до Французите предизвикува сомнеж за тоа. Од 9 јуни, три гласања изразија силно отфрлање на неговата претседателска позиција, која се смета за премногу арогантна, премногу цезаристичка. Стана како персона нон грата. И која е неговата порака? Не на арбитер што стои над кавгата, туку на јупитеријански лидер што ги диктира неговите услови и однесувањето што треба да го почитуваат политичките сили, со надеж дека ќе владее под негов авторитет.
Дали е свесен дека, ако не се контролира на овој начин, неговите зборови можат да бидат фитил на раздор, кој веројатно ќе додаде неред на нередот? Ризикува да ја обедини левицата, која се распарчуваше, во продолжението на нејзината псевдопобеда. Неопходно е по секоја цена да се зачува Франција од самоубиствената програма на Новиот народен фронт: тоа би ја довело земјата на земја.
Претседателскиот диктат, исто така, може да ги попречи почетоците на зближувањето меѓу десницата и централниот блок. Сепак, тоа е убедливо најсмирувачката перспектива, дури и ако не нуди ветување за стабилност…, заклучува „Фигаро“. Т.Г.
