Автор: Гаит Абдул Ахад
Гардијан
Се сметаше дека ова е почеток на нивното патување до ветената земја, безбедното место по кое копнееја. Откако турската влада најави дека ќе ги отвори границите кон Европа за бегалците, наплив на луѓе од Блискиот Исток и Африка, кои бараат засолниште од војните и од лошата економска состојба, заминаа од автобуската станица во Едрене и го започнаа патот до границата.
Откако се симнаа од автобусите, се поделија во помали групи врз основа на националната припадност. Етиопјаните стоеја во ред додека еден од нив преговараше со таксистите. Алжирците гледаа во телефоните и гласно дебатираа додека две палестински двојки од Газа тивко се договараа дали можат да си дозволат такси за да ги пренесе до границата.
Алжирците одлучија да маршираат во долга колона по доброосветлената и празна главна улица во турскиот провинциски град додека целиот нивен живот спакуван во неколку училишни ранци или мали пластични кеси за пазарење. Надвор почна да врне за сликата да биде уште потрагична. Мажите се упатија по споредниот пат кој водеше до индустриската зона со фабрики и магацини. Алжирците му рекоа на еден млад човек од Коморските Острови во источна Африка, дека „не се во Грција, туку сè уште во Турција“.
– Ако ја преминеме границата во голема група, нема да не запрат, затоа движете се брзо – порача еден млад човек.
Реката Марица ја формира границата меѓу Турција и Грција. Во близина на градот Пазаркуле, групата ги премина двата моста на реката. Додека наврнатиот караван маршираше во тишина, бавно го одмина едно бело комбе од кое двајца на задното седиште извикуваа пцости и расистички навреди. Групата им возврати со насмевки и им побара вода.
Еден Етиопјанец кој патуваше со сопругата, објасни за „Гардијан“ зошто избегал од државата и пристигнал во Турција пред четири месеци. Кога слушнал дека Ердоган ќе ги отвори границите, решил да ризикува и да замине. Групата потоа се упати низ калливите полиња додека не наиде на ендек. Потоа следеше уште еден ендек и повторно момчето од Коморските Острови праша дали се веќе во Грција.
Групата реши да се одмори под тополите крај брегот на реката. Едни ги проверуваа картите, други одмораа во калта, а Алжирците предупредуваа да се исклучат мобилните телефони за да не бидат забележани од грчката гранична полиција. Групата полека наближуваше кон границата, а зад неа беше Европа со идеите за слобода.
Групата формираше линии во кои сите беа клекнати, а Алжирците објаснуваа како да се помине оградата. Ако некој заостане или е соборен, советуваа да не се гледа назад, туку само да се продолжи напред. Дел од бегалците собираа суви гранки во обид да се маскираат. Со бавно ползење се движеа кон оградата кон нивните неизвесни судбини.
Следното утро групата бегалци прерасна во толпа од илјадници кои се собираа на граничниот премин кај Пазаркуле. Тие ја урнаа металната ограда на турската страна од границата и се соочија со грчката полиција во панцирна облека. Пред нив стоеја бегалци од држави распаднати од граѓански војни или немири: Сирија, Либија, Ирак, Иран, Авганистан, но и Еритреја и Бангладеш. Многумина од нив со години се во Турција и чекаат да заминат за Европа, додека други се штотуку пристигнати.
– Не можам да се вратам во Сирија затоа што ќе ме мобилизираат во армијата – вели еден бегалец од Алепо.
До пладне поголем дел од толпата ја проби турската страна од граничната ограда и навлезе на ничија територија меѓу двете држави, каде што беше поставен камп додека другите се соочија со грчката полиција. Младите фрлаа камења врз неа на што полицајците возвратија со зашеметувачки гранати и солзавец. До крајот на денот, на оние што целата состојба им беше неподнослива, решија да се вратат во Истанбул каде што сè уште пристигнуваат нови бранови на бегалци.
Превод: Билјана Здравковска
