ФЕРПЛЕЈ, ШТО БЕШЕ ТОА?
И тоа ми се случи. По повеќе од 56 години работа како спортски новинар, вчера вратата на Градскиот стадион во Скопје за да го следам и за да известувам од мечот меѓу Вардар и Борец, во првото коло на ПМФЛ, за мене беше затворена! Објаснувањето на вратарот беше дека не сум на списокот според протоколот. Бев изненаден, почнав да му објаснувам кој сум и што сум, иако ме познаваше, но ништо не помогна. Не помогна ниту легитимацијата од АИПС (Светската асоцијација на спортски новинари), со која сум влегувал дури и на дерби-натпреварот Милан – Интер и Барселона – Реал, но овде за вратарот таа не значеше ништо, иако легитимацијата има вредност дури и на пасош. Ова го велам од искуство, зашто иако немав виза – со АИПС-легитимацијата ми беше дозволен влез во Ница во Франција, за потоа да продолжам за Монако и да го следам мечот меѓу Монако и АЕК, за кој настапуваше нашиот Тони Савевски. Ете, толку е вредна и силна таа легитимација, која овде за нашите малограѓански сфаќања изгледа пет пари не вреди.
Исто така не помогна и втората легитимација, онаа од ФФМ, со која можам да влегувам на сите фудбалски натпревари на територијата на Македонија. Значи, пропусниците не ми помогнаа. Првпат во 56-годишната кариера беспомошно стоев пред Градски, зашто не сум човек според протоколот.
Си реков, ајде сега да одам на втората варијанта. Му се јавив на мојот добар пријател, претседателот на Вардар, Мирко Спасески, кого сум го следел, сум коментирал и пишувал за него уште кога беше активен фудбалер. Се обиде да ми помогне објаснувајќи му на делегатот, господинот од Кичево Зердевски, за која личност се работи. Но од него не доби амин за мојот влез во стадионот. Исто така не помогна и интервенцијата на тренерот на Борец, син ми Горазд, кој заедно со Спасески го убедувал Зерде дека не е коректно да не влезам на празниот стадион. Не знам, одговорот бил дека не сум меѓу оние шест новинари што според протоколот (не знам кој го измислил тоа) можеле да бидат присутни на стадионот!
Замислете, нема гледачи, а има и ограничен број известувачи, кои ако евентуално нема ТВ-пренос, би ја пренеле атмосферата и играта за да бидат задоволени фудбалските љубители. Па, на крајот од краиштата, се прашувам – која е работата на делегатот. За да го оправда хонорарот што повеќе од 30 години го добива како делегат, треба да решава и вакви ситуации. Инаку, и онака стадионот е празен, без публика, кога нема никакви провокации од трибините и неговиот тефтер останува празен. Тоа што го прави тој, да ги проверува книшките на фудбалерите, може во вакви услови на пандемија и штедење да го прави на пример четвртиот судија. И јавувањето на портпаролот на ФФМ директно кај вратарот да му објасни за кого се работи и дека треба да ми дозволи да влезам беше бескорисно. По сето ова, што можев да сторам, освен да се вратам дома и на телевизија да го следам натпреварот. Но револтот тлееше кај мене, најмногу од непочитувањето кон еден од последните живи спортски новинари, кој дел од животот го минал токму на Градски. Зерде заборавил дека бев и генерален секретар на ФК Вардар од 1981 до 1984 година, кога се создаваше онаа шампионска вардарова генерација. Тој се држеше, ајде да не сум вулгарен и да кажам друг збор, за протоколот.
Иако бев вооружен со сите потребни влезници, маска, ракавици, ако требаше и маратонките ќе ги дезинфицирав, оти носев и шишенце со алкохол, сепак останав зачуден и немо гледав кон едниот гол, каде што се загреваа голманите, можеби за последен пат во животот, зашто по ова понижување што го доживеав пред себе, се заколнав оти на фудбал повеќе нема да одам. Мојата кариера како спортски новинар не завршува, но како фудбалски новинар и гледач е завршена. Дури нема да згазнам на трибините, за жал и кога ќе игра и македонската репрезентација. Со фудбалот со кој сум од мали нозе и се сеќавам дури и на оној меч меѓу поранешна Југославија и Израел и голот со глава на Милош Милутиновиќ, конечно раскрстувам.
Она што ми се случи вчера, за мене беше понижувачко. Замислете, ако пред вратата дојдеше легендарниот Дарко Панчев и вратарот му речеше: „Не можеш да влезеш, не си во протоколот“! Е, ова може да се случи само кај нас, земја во која не се почитуваат легендите. Затоа, јас сум тука, па наскоро очекувајте ја монографијата што ја напишав токму за кариерата и животот на Панчев. За фудбалот, верувајте, тоа ќе биде мојата последна сторија.
