Ретко кое име во светот на ликовната уметност предизвикува толку многу полемики и прашања како Винсент ван Гог. Овој холандски сликар, со подоцнежна француска адреса, се вљубил во сликарството додека работел во продавница за сликање. По неговата смрт, стана една од највлијателните фигури во историјата на сликарството. Во големите градови се обидел да научи што повеќе од другите уметници, а Париз му бил мека за учење. За да се оддалечи од градот во природата по која копнеел, што е можно подалеку од мрачната зимска париска меланхолија, Ван Гог се сместил во Арл, на југот на Франција. Бидејќи не познавал никого во малото гратче, тој немал ниту модели за да му позираат. Затоа во таа фаза од неговите слики има претежно предели, дрвја, мостови, случајни минувачи. Во текот на првите недели во Арл, тој неуморно одел низ природата, верувајќи дека на тој начин ќе ја подобри својата ментална состојба, за која веќе бил свесен дека е нарушена. Во тоа време, поради силата на околностите се сменил и неговиот уметнички израз.
Мрачните тонови на неговите претходни дела се заменуваат со светли бои – најчесто жолта и сина. Всушност, тој така разви нова форма на тонско сликарство, затоа што неговите слики се создадени врз основа на варијации на една боја. Не било толку важно што има на сликите, колку фактот дека една боја почнува да рефлектира сè што се случува во самиот Ван Гог.
Во тоа време се преселил во познатата „Жолта куќа“, која планирал постепено да ја реновира, а неговите слики одиграле значајна улога во тоа. Еден од неговите најпознати циклуси што се појавил тогаш, секако, се сликите со сончогледите. Токму Ван Гог се обидувал да го прикаже карактерот на предметите со сончогледи, избегнувајќи фотографска имитација. Како што може да се види од неговите писма до неговиот брат Тео, сончогледите биле од голема важност за него и тој на крајот ги препознал како нешто свое.
Густите слоеви на боја и цврстината на самиот цвет го покажуваат неговиот нов уметнички израз, но и неговата ментална состојба и посакуваната оддалеченост од ставањето во одредените рамки. Иако делумно ѝ припаѓаат на симболиката, неговите слики, особено сончогледите, изгледаат многу подиректни, како да може некој случаен минувач да се идентификува со нив.
Но сликањето сончогледи има и друго, скриено значење. Имено, Ван Гог станувал сè поосамен во покраината. Сè повеќе ја развивал идејата за основање заедница на уметници. Еден од уметниците на кој најмногу му се воодушевувал и фантазирал дека работи е Пол Гоген. И успеал на свој начин да го натера да се пресели во Арл. Винсент дал сѐ од себе да ја разубави куќата што е можно повеќе пред доаѓањето на Гоген. Затоа насликал сончогледи, за да му покаже на својот колега колку цврсто стои на земја, како и да создаде пријатна атмосфера во самата „Жолта куќа“. Едноставно, како што велат ликовните критичари, во тој период тој се обидел да „наслика нешто убаво“, а сончогледите биле токму такви.
