Од вториот кат на Трговскиот, синхроно цупкајќи со петиците, ce симнуваат две шмизли, во припиени фустани и со црни Keep Distance синтетички маски. Газат горделиво и несмасно како млади, полетни, иако cè уште несигурни ждребици, што со копитцата парадираат по лизгава тркачка патека. За нив, и страста и разделбата ce лесни и слатки, па, ако случајно, со лаконски врисок, ce препнат, веќе во истиот миг, ce дочекуваат на цврстото газе, со насмевка што открива исто колку и подигнатиот фустан – и многу и ништо! Сепак, и тие на свој инстинктивен начин, ce приспособуваат кон промените наречени живот во корона.
Во тој поглед, татко ми беше неприкосновен. Ми се чинеше способен да завладее со секаква ситуација, дека ништо не прави залудно. Еднаш, бев cè уште во градинка, ме поведе со себе на некој свечен ручек во хотелот „Македонија“. На средишната маса (всушност неколку споени) поканетите, сите возрасни и големи, сркаа густа телешка чорба од порцелански чинии. Келнерите ce лизгаа нечујно, вешти потрчковци со преполни послужавници, a јас, во синото морнарско костумче со златни копчиња и jaсниот патец што ја двоеше мазно зачешланата коса, ce бутнав под масата. Заедно со девојчето во бело, балско фустанче и со бели панделки што му ги кротеа огнените кадри во две исперчени прцлиња (деталноста на минатото станува cè побескрајна!), започнувајќи го четвороножниот двоен слалом меѓу нозете, облечени во испеглани, сиви, драп или црни панталони, што наизменично ce менуваа со разголени cè до колената во светкави најлон-чорапи, a кои ги скриваа табаните во кожни или антилоп-салонки со високи топуци.
Така, доползивме со моето безимено авантуристичко другарче до две такви нозе во најлонки, и тоа со црн шев по средината, а: мало чудо – собуени! Чевлите фини и сјајни (помислувам, можеби биле направени како свечените „италијанки“ од мека шевро-кожа), беа поттурнати нанапред, a стапалата, со црвено обоени нокти под најлонот полуподигнати на прстите, податно големи и откриени, просто ѝ ce нудеа на нашата палава возбуда. Девојчето прво го започна она што и самиот го замислив – вешто ce пикна меѓу нозете и предните ногалки на столот и… го скокотна левиот табан. За миг, стапалото ce вкочани, потоа прстите два-три пати брзо ce помрднаа, горе-долу; почекавме да ce смират, па со безгласен насмеан договор го повторивме скокоткањето, сега заеднички. Реакцијата беше многу побурна: стапалото ce одлепи, речиси отскокна од подот, a во нашата незапирлива смеа што ни ги поплави грлата речиси истовремено ce уфрли нервозниот кикот на жената, додека нозете, во неконтролирано мавтање, го шутнаа десниот чевел кон нас. Пискотот на жената, задржувајќи ги висината и шокираноста, ce протегна во исфрлање нервозни салви од надразнети зборови, што меѓусебно ce голтаа. Сето тоа, како во некоја возбудлива партија на recitivo accompagnato, беше веднаш поткрепено од дрдорлив хор сопрани и тенори.
Чифтовите дотогаш лежерно отпуштени или преплетени нозе ce повлекоа како по наредба, па ce исправија и со енергично подигање на чаршафот беа заменети со грозд озабени муцки што какофонично кевкаа на нас. Доминираа пудлестото, хистерично лице на жената, која, штом ја зграпчи шутнатата чевличка, како да имаше нескриена намера да ја употреби на самото место во воспитна цел и поднадуената, булдог-фаца на нејзиниот придружник, чиј засипнат ’ржечки бас ги навестуваше сета важност и опасност на генерален директор. Девојчето, обидувајќи ce да ce скрие, сe залепи зад мене. Дланката со која одзади ми го стисна лактот ѝ беше потна и жешка.
И во себе чувствував слична, застрашувачка празнина на фатен плен, но во сето тоа стаписано исчекување ce провлече една непослушна, речиси палава искра на веселост што предавнички ce откриваше во грчот на насмевката. Веројатно го очекував сигурниот спас што набргу дојде во разиграниот баритон нa татко ми. Co ноншалантна супериорност на Ерол Флин од „Робин Худ“ нѐ извлече од под масата, покровителски нѐ гушна, насолзеното девојче и својот, можеше да ce забележи, разнежнет син, и во брилијантно водена каденца, со неколку реченици ја смири надвиената, заканувачка напнатост во колективна, складна смеа и добродушни потчукнувања по нашите раменици. Уште тогаш, во епизодата на приемот ме грабна нејасното, но доста пркосно чувство, дека за разлика од мојот непобедлив машки родител, ќе си го носам со дури посакуваното маза-мазо задоволство, Пинокио-комплексот. Секогаш кога ќе треба да ce сместам, да ce удомам, да ce справам со успехот, намерно ќе си правам бели и нормално, откако носот ќе ми нарасне, на сите тие лошковци убаво им покажувам дека ништо не ми можат.
Во тој поглед, испаднаа безуспешни убедувањата за „синот на татка си“ – мене воопшто не ми лежеше таа негова вештина во однос на етаблирањето, едноставно сакав да грешам. Од друга страна, како и нослето Пинокио, бев сигурен дека големиот заштитник ќе ми помогне во вистинскиот час – подизлитено и најчесто, неточно.
Лаконскиот коментар на татко ми, некој фројдистички настроен психијатар, би го согледал предупредувачки: „Quo usque tandem?“. Ho jac веќе одев контра трпението на авторитетот. Си ја одбрав, спонтано и со веселост, својата животна улога.
