Оваа година е 35-годишнината од смртта на Симон де Бовоар. Тоа е една од причините зошто на неодамнешниот Светски фестивал на литературата гледавме монодрама базирана на нејзините автобиографски текстови „Симон, фрагменти“, во кои познатата француска феминистка беше отелотворена од актерката Алма Прица. Нејзината книга „Неразделни“ првпат беше објавена минатата година во Франција, иако Бовоар ја напишала пред 67 години.
Ракописот беше пронајден на нејзиниот имот од нејзината наследничка, посвоената ќерка Силви Ле Бон де Бовоар (Симон де Бовоар легално ја посвои во 1980 година, а се запознаа кога Симон имаше 57, а Силви 17), која одлучи да го објави и покрај забелешките на писателката дека нема сериозност и не го привлекува вниманието на читателот. Таквиот заклучок таа го донела во 1954 година, кога ја напишала „Неразделни“, обесхрабрена од критиките на нејзиниот познат љубовник, филозофот Жан-Пол Сартр, кој ја прочитал книгата и сметал дека е крајно неинтересна. Вистината, сепак, е сосема поинаква, тоа е многу интересна автобиографска проза, која фрла нова светлина врз годините на воспитување на Симон де Бовоар. Станува збор за кратка и трогателна исповед за пријателството на две бунтовни девојки – Силви (Симон де Бовоар) и Андри (Елизабет Заза Лакоин), кои станале неразделни по нивната прва средба во училиште, до трагичната смрт на Заза од енцефалитис на 21 година. Романот дава живописен увид во општествените околности и конвенционалната рамка од тоа време и недвосмислено ја истакнува бунтовната природа на Де Бовоар, поради што таа упорно се борела против баналноста и догмата.
Силните чувства на Де Бовоар кон Заза биле и почеток на нејзиното политичко образование. Во времето кога заедно посетувале училиште, жените не можеле да гласаат, биле терани на принудни бракови и социјално воспитувани како цел на нивното постоење да прифатат, главно, да им служат на потребите на нивните идни сопрузи и деца. Тие две имале повеќе интелектуални цели. Долгите разговори на Андри и Силви за сопственоста, правдата и еднаквоста на правата се револуција во време кога девојките и жените се охрабрувале да ги задржат своите мисли за себе.
Откако ќе ја прочитате „Неразделни“, ќе можете полесно да сфатите што не му се допаднало на Сартр. Можеби фактот дека тој не бил првиот што влијаел врз формирањето на бунтовни феминистички идеи кај младата Бовоар? Тој бил поразен во тоа од нејзината современа Заза, која таа ја обожавала, се споредувала со неа и нејзиниот бунтовен карактер, копнеела по нивната интимност и жестоко се обидувала да ја импресионира. Имено, тие се запознале како деветгодишни деца во „Курс Аделин Дезир“, католичко училиште за млади дами од „добри семејства“.
Покрај тоа, Сартр, во 1950-тите години, кога било напишано делото, бил сѐ повеќе политички ангажиран и фасциниран од марксизмот, сигурно му пречеле опишаниот копнеж и болка и несогласување со општествените норми на две француски девојки од горната буржоазија. Ако е така, тој погрешил, да не постоела Заза, Бовоар сигурно нема да го напишала нејзиното големо дело „Другиот пол“, кое со својата популарност ги засени сите нејзини други дела и ја направи позната.. „Другиот пол“ е дело напишано во 1949 година, во кое таа го инаугурира феминистичкото движење во светот, а најдобро го опишува нејзината фраза: „Жена не се раѓа. Жена се станува“.
Во него, таа ја анализира положбата на жените низ историјата на физиолошко (биолошко), психолошко и интелектуално ниво и покажува дека во однос на мажите тие биле онтолошки и лингвистички „други“ и затоа биле угнетувани. Таа го напишала делото веднаш по Втората светска војна, кога на жените во Франција им беше дадено право на глас, на нешто секојдневно како контрацепцијата, која беше легализирана дури во 1967 година, а абортусот во 1975 година, делумно благодарение на „Петиција 343“, во која 343 жени јавно се потпишале дека направиле абортус, на која се приклучила и Бовоар иако беше познато дека никогаш не била бремена.
Инаку, Симон де Бовоар е родена во 1908 година, во Париз, во богато семејство. Нејзината мајка била крута католичка, па Симон во детството размислувала да оди во манастир, но на 14-годишна возраст доживеала криза на верата и ја отфрлила, го негирала постоењето на Бог и се прогласила за атеистка. По дипломирањето математика и филозофија, таа станала деветтата жена во историјата што го положила државниот испит по филозофија на Сорбона, на возраст од само 21 година. За време на окупацијата на Франција, во 1943 година, беше објавено нејзиното прво книжевно дело, романот „Гостинот“. Следуваше првиот филозофски есеј „Пир и Кинеас“, а во тој период, кој таа го нарекувала морален период на својата работа, се напишани романот „Сите луѓе се смртни“ и драмата „Бескорисна уста“. Но никогаш ништо не стана попопуларно од „Другиот пол“.
Бовоар била и оспорувана и навредувана (била нарекувана незадоволна, фригидна, нимфоманка, лезбејка…), но и позната, и поради нејзините дела, како и поради нејзината бурна врска со Жан-Пол Сартр. Тој ја запросувал, но таа никогаш не се согласила да се омажи, тие дури и никогаш не живееле заедно, биле во еден вид отворена врска. Бовоар одржувала минливи врски со други мажи, но водела љубов и со студенти, па ѝ било забрането да работи во француски училишта и факултети. Таа никогаш не станала мајка и не се покајала поради тоа. Во едно интервју за „Париз ревју“ од 1965 година, таа изјави: „Не му завидувам никому, совршено сум задоволна со мојот живот, ги исполнив сите ветувања и, ако повторно го живеам мојот живот, не би направила нешто поинаку“.
