(од искуството на еден транзитен патник)
Случај бр. 2
Се враќаше повторно преку Барселона, но сега имаше многу повеќе време. Откако по стопати им ги прераскажа своите претходни транзитни авионски мачеништва, ќерките му резервираа повратни билети со подолги паузи меѓу транзитите. Плус, со приорити, што му гарантираше дека нема да се тиска пред полетувањата.
Затоа додека низ широките аеродромски ходници шеташе релаксирано како по огромен трговски центар, задоволен од обиколката, му беше сосема природно да си одбере средено кафуле, да си нарача сендвич со ибериска шунка и авокадо и „sumo de naranja, por favor“ и на продавачката да ѝ даде евро бакшиш, за што беше награден со „gracias querido senor!“.
Си го мезеше сендвичот пристрасно, почекувајќи по неколку секунди по секој залак, ах, колку му беше потребен тој спокој, таа опуштеност без брзање. На дното од најавната табла се појави информацијата дека неговиот авион полетува за 100 минути. Можеше да се даде фора барем уште еден час да прошета буткајќи го лесниот куфер на тркалца низ аеродромската зграда. И навистина кога со спокоен чекор се приближи до својата капија А93, таму, во редот за приорити, се најде до патник, шеесетгодишник (на прв поглед) со ведар израз на лицето.
– Добар ден – го поздрави – Viaggeremo insieme. Се враќам во Венеција, мојот роден град. Ама не сум баш среќен (иако тоа баш не му се забележуваше).
– Зошто?
– Па видете, во Шпанија поминав не повеќе од една недела. Туристички. Ама успеав многу да видам. Гранада, Валенсија, Барселона. Три различни, прекрасни града… Перфектна екскурзија за еден пензионер.
Неговиот орелски нос добро се вклопуваше со живите кафени медитерански очи што го гледаа со љубопитност. „Како и секој добро зачуван, елегантен и полетен Италијанец, изгледа десетина години помладо од возраста“, помисли.
– А сега морам назад во мојата валкана Венеција. Мислам, си го сакам градот, во него живеам цел живот, има во него многу културни богатства, Фестивалот, доаѓаат луѓе од цел свет… Ама некако ми здосади, истите улици, истите канали, понекогаш ми се чини дека сум врзан со синџир…
Патната контрола ја поминаа лесно, и натаму разговарајќи додека чекореа по металниот ходник кон влезот во авионот.
– Ќе летаме со Макс Тен…
Кимна со главата, иако не му беше познат лик со такво име, можеби е некој актер или кошаркар.
-… нов модел авион – продолжи Италијанецот – побрз е и поголем, ќе стигнеме до Венеција за помалку од час и половина. Да, драг пријателе, додека се сместите и погледнете низ прозорчето, веќе пристигнавме. Miracolo della velocita! Вие, кој број на седиште имате?
Испадна дека резервираните седишта им се оддалечени повеќе од десетина реда: – Штета! Толку добро ни одеше муабетот. („Само и јас да дојдев на ред“, помисли, сепак, со симпатија).
– Ci vediamo a Venezia! – го поздрави Италијанецот, подигнувајќи го со леснотија својот куфер во багажникот.
(продолжува)
