Во градината се множат полжави. По секој дожд приквечер изникнува од своите скривалишта и се шири низ дворот племе мекотели што со своите две испружени пипала на главите, без оглед на нивната кревкост, бавно и упорно го освојуваат просторот. Овие влечковци се беспомошни со својата тенка корупка, мантија, па иако внимавам да не ги згазам, често се случува да настрадаат ноќе под моите стапала. Ќе го слушнев фаталното „кврц“, понекогаш под светлото од мобилниот ќе се соочев со скршената куќичка на полжавот среде распрснатата слуз што му служеше додека беше жив да ја подмачка патеката по која се движи. Полжавите имаат некоиси очи на пипалата, но речиси ништо не гледаат, особено ноќе. Но тој мекотелен слепец, иако многу забавено, оди решително напред. Интересно е дека тоа не го прави поради потрага по партнер(ка), зашто е двополен, хермафродит. Нагонот за движење кај полжавот е посилен од неговата бавност.
Една таква наезда на полжави се случи токму во дождливите вечери пред да заминам во пензија. Тогаш, коронавирусот веќе го стивнуваше и го смалуваше светот – соба, тераса, градина, брзи прошетки со велосипед… Патувањата можев само да ги замислувам, единствено го вежбав погледот на глетките врз ограничената непосредна околина… Ме фаќаше некоја застоеност и во пишувањето. Можев да забележам само кратки прозни парчиња, скици од окупацијата на безмилосниот вирус. А следните месеци, некои од ликовите што ги опишував, неповратно исчезнуваа од животот како жртви на коронавирусот.
Со доаѓање на зимата, полжавите ги снема од градината. Се повлекуваа во своите скривалишта и заспиваа во своите куќички, кои ги затвораа со својата стврдната плунка, мембрана. И јас се стуткав во својата осама, дури постепено се откажував и од долгите телефонски разговори, со кои, откако се засили епидемијата, ги пополнував празните часови. И натаму, но повеќе од отапена навика, читав по неколку страници и запишував по неколку реченици на ден. Сништата ми стануваа сѐ поситни, сѐ поневажни. Така ја минував зимата, со заспаните полжави.
