На новогодишната ноќ се собрале сите жители на дабовата шума на прослава. Малку пред полноќ дошла и самовилата облечена во златен фустан што раскошно блескотел на месечината. На главата имала круничка од златни дабови лисја. Се доближила до елката и со едно замавнување на раката и со неколку волшебни зборови направила вистинско чудо…
Некогаш, мнoгу одамна, една недела пред Нова година, самовилата од дабовата шума ѝ се пожалила на својата роднина – самовилата од иглолисната шума.
– Мила роднино, секогаш мака мачам пред Нова година, зашто во мојата шума не растат ели. Каква прослава ќе биде кај нас без новогодишна елка!?
– Се сетив како да ти помогнам – ѝ одговорила роднината од иглолисната шума.
– По едно клукајдрвче ќе ти пратам семче од елина шишарка, за да го нaсадиш среде дабовата шума.
И токму така сторила. Самовилата од дабовата шума одбрала една убава полјанка среде шумата и таму го засадила семчето што по клукајдрвчето ѝ го пратила роднината. Потоа секоја вечер доаѓала до мeстото и ги кажувала волшебните зборови за растење што ги знаат само самовилите. Од семчето прво изртило стебленце, а потоа ова растело, растело секоја ноќ и за една недела среде дабовата шума израснала чудесна сребрена ела. Сите жители на шумата се зарадувале што оваа Нова година ќе ја пречекаат со вистинска елка. Пред новогодишната ноќ, самовилата им рекла секој да донeсе по нешто, за да ја украсат елката.
Се растрчале сите наваму-натаму да бараат и потоа почнале да се враќаат со тоа што го имале за украс. Прва дошла лисицата и донела едно купче кокошкини пердуви.
– Царице моја – ѝ рекла таа на самовилата – се врткав, се шуткав дома, но не најдов ништо поубаво од овие пердуви.
– Добро, добро – рекла самовилата – закачи ги насекаде на елката.
Потоа дошол волкот и донел едно скршено огледалце што го нашол во шумата. Долго се врткал, зашто не знаел како да го закачи на елката.
– Стави го огледалцето до стеблово – му рекла самовилата.
Свраката донела една стара лажичка, целата ’рѓосана и ја ставила под елката. Зајакот донел два моркова и тие биле ставени под дрвото. Срничката донела едно чудо дабови лисја и, еден по еден, ги набуцкала на елкините иглички. Верверичката донела еден грст лешници, но трепкала со очите и се врткала, не знаејќи каде да ги остави.
– Стави ги лешничињата под стеблово – ѝ рекла ѝ нејзе самовилата.
Така, сите жители на шумата носеле по нешто и ако можело тоа да се закачи, го закачувале на елката, а ако не можело – го оставале под неа.
Последна долетала чавката и во клунот донела бебешко чорапче, порабено со тантела и извезено со цвеќенца. Чорапчето го закачила на врвот на елката.
На новогодишната ноќ се собрале сите жители на дабовата шума на прослава. Малку пред полноќ дошла и самовилата облечена во златен фустан што раскошно блескотел на месечината. На главата имала круничка од златни дабови лисја. Се доближила до елката и со едно замавнување на раката и со неколку волшебни зборови направила вистинско чудо.
Сребрената елка блеснала на месечината со сета убавина. На неа виселе и се лелееле златните пајажини што ги исткале пајаците. Се лулале златните пердуви по краевите на елкините гранчиња што ги донела лисицата. Ѕвонеле со мек и нежен ѕвон дабовите лисја на срничката.
Скршеното огледалце на волкот станало голема кристална топка што се прелевала со виножитни бои. Морковите на зајакот се престориле во волшебни кавали што свиреле самите, а ’рѓосаната лажичка на свраката станала златна труба што свирела непрестајно. На елката се лулале и крупни бисери од лешничињата на верверичката.
Од чудото се кренала урнебесна врева на полјанката. Сите извикувале од радост и задоволство. Но наеднаш вревата запрела зашто кога им се навикнале очите на блесокот што заслепувал, виделе дека не се сменило само бебешкото чорапче, ниту се позлатило. Си стоело на врвот обрабено со тантелче и извезено со цвеќенца.
– Што е ова чудо? – се запрашале сите.
– Зошто чорапчето не се смени од волшебните зборови на самовилата?
И таа самата се зачудила. Повторно застанала пред елката, замавнала со раката и ги изговорила волшебните зборови, но сѐ си останало по старо. На ливадата настапил молк. Тогаш од соседното дабово дрво се јавил бувот:
– Ви се чудам на умот на сите – рекол тој. – Зар не сте знаеле досега дека бебињата се најголемо богатство на светот? И сѐ што е нивно е поскапо и од златото.
Тогаш и самовилата рекла:
– Во право е стариот був. Моите волшебни зборови се немоќни пред бебешката сила. Тоа е силата на безмерната љубов. Да бидеме среќни што имаме дел од неа на нашава новогодишна елка!
– Навистина така е! – извикале сите жители на шумата. И настапила уште поголема врева. Тоа била највеселата новогодишна ноќ во дабовата шума.
А во градот, во креветче, лежело и гугало бебе со едно босо ноже и едно ноже обуено во чорапче, порабено со тантела и извезено со цвеќенца.
– Каде ти е чорапчето, мило мое? – го прашала мајката насмевнато.
Го зела во рацете и го гушнала. И безмерната љубов како нишка допрела дури до жителите на дабовата шума.
Неколку збора за авторката
Славка Манева (1934-2010) е македонска поетеса, раскажувачка, преведувачка, а поголем дел од својот професионален ангажман посвети на литературата за деца.
Родена е во Скопје на 2 февруари 1934 година. Заврши Филолошки факултет и својот работен век го помина како гимназиски професор. Член е на Друштвото на писателите на Македонија од 1989 година. Манева зад себе остави голем број раскази за деца, сказни, сликовници, раскази. Од многуте наслови би ги издвоиле: „Свирипиле“, „Џиџа“, „Камчето на сакањето“, „Климент Охридски“, „Кирил Пејчиновиќ“, „Волшебниот лифт“, „Приказни без крај“, „Готварски сказни“, „Виножитото што пее“, „Ѕвездени перничиња“, „Трите самовили“ и други. Составила и превела голем број антологии за деца, како „Децата на светот“, објавена во 1979 и „Седмичка мала вештеричка“, објавена во 2001 година.
Добитничка е на наградата „Ванчо Николески“ што ДПМ ја доделува за најдобра книга за деца.
