Двајцата најдобри другари (Хара и Бап) во Белфаст имаат редовни судири со полицијата. Еден е затворен затоа што тврди дека зборува само ирски (гаелски) и бара преведувач да комуницира со полицијата. Овие другари се дилери на дрога на ниско ниво. На крајот, тие носат диџеј и одлучуваат да формираат хипхоп-трио наречено „Никап“ (референца на навиката на ИРА да им пука во колена на дилерите на дрога како казна). Тие одлучуваат дека сите нивни стихови ќе бидат на ирски, остроумна деловна одлука бидејќи само 1 отсто од населението на Ирска (околу 30.000 луѓе) редовно зборува ирски
По својата премиера, филмот „Никап“ на ирскиот режисер Рич Пепиат се наметна како еден од најголемите филмски фаворити за изминатата година. Оваа забавна музичка комедија ги размрда филмските обожаватели, а дел од критичарите веќе го прогласија за еден од најдобрите ирски филмови во последното столетие. Режисерот Пепиат, кој беше релативно непознат за филмската публика, зад себе имаше само неколку кратки филма и една ТВ-серија, но со својот прв долгометражен филм успеа да се пробие меѓу големите филмски имиња. Тој е режисер и писател што по дипломирањето на Универзитетот во Ворвик работел како новинар во голем број национални весници. Тој првпат стана познат во 2011 година кога неговото писмо за оставка до сопственикот на „Дејли стар“, Ричард Дезмонд, обвинувајќи го весникот за исламофобија и неетичко новинарство, стана вирално откако беше обелоденето од весникот „Гардијан“. Тој стана истакнат критичар на однесувањето на таблоидите во однос на етиката на печатот.
Неговото прво големо филмско деби се случи на 23 август 2024 година, а филмот „Никап“ (кој во буквален превод би значел чашка од колено) требаше да брилира на многу филмски фестивали. Но, за жал, тоа не се случи. И покрај своите неспорни квалитети, „Никап“ беше избегнат од големите церемонии како што е доделувањето на „оскарите“, па така, тој не доби ниту една номинација. Но и покрај тоа, овој филм успеа да заработи 24 награди и 60 номинации на другите филмски фестивали. Најголемата награда што ја освои беше онаа на „Бафта“, за извонредно деби од британски писател, режисер или продуцент. Вклучително, Пепиат исто така беше награден за најдобар режисер на Ирските филмски и телевизиски награди за 2024 година, за најдобар дебитантски сценарист на Британските независни филмски награди и за пробив на британски/ирски режисер и наградите „Круг на филмски критичари во Лондон“.
Тој беше номиниран во шест категории на 78. Филмски награди на Британската академија, што го прави најноминираниот дебитантски режисер во историјата на наградите.
За вредноста на овој филм говори и фактот што токму „Никап“ беше избран за филм на годината во изборот на 10 најдобри филма за изминатата година според „Кинонома“.
Хипхоп-триото што настапува на ирски јазик „Никап“ од Белфаст предизвика бура од реакции во 2019 година, кога еден ден по кралската посета на Вилијам и Кејт во градската „Емпајр мјузик хол“ тие се појавија таму, каде што настапуваа, а притоа имаше бурно извикување (на англиски) „Британци надвор“. „Никап“ е неверојатно жесток музички израз за движењето што се појави како поддршка на сѐ помаргинализираниот ирски јазик на северот, повторно дефинирајќи ја политичката цел на хипхопот и борејќи се против заднинската акција за републиканската и ирската култура против сомнителниот консензус.
Сега тие играат вистински верзии од себе во овој хиперактивен биографски филм во стилот на Гај Ричи, кој не се срами од стереотипите. Режисер е Рич Пепиат. Филмот се фокусира на клучниот момент на издигање на свеста кај Ирците. Тие сфатија дека секој оној што говори на ирски јазик може да бара да има преведувач, што суштински ја менува динамиката на секое поле и на секој однос со самата држава.
Мо Хара, Моглаи Бап и Дицеј Проваи овде се прикажани како двајца момци откриени од трет, професор по музика. Изгубен татко, човек од ИРА што го игра Мајкл Фасбендер, се претпоставува дека ја лажирал сопствената смрт и сега живее на друго место под променет идентитет, предавајќи јога и сурфање на хипи-туристи. Имајќи предвид дека Фасбендер всушност го глумеше Боби Сендс во 2008 година во филмот на Стив Меквин, „Глад“, неговото појавување во еден ваков филм и во една ваква улога изгледа мошне чудно. Некои критичари го окарактеризираа тоа како пад во неговата кариера.
Двајцата најдобри другари (Хара и Бап) во Белфаст имаат редовни судири со полицијата. Еден е затворен затоа што тврди дека зборува само ирски (гаелски) и бара преведувач да комуницира со полицијата. Овие другари се дилери на дрога на ниско ниво. На крајот, тие носат диџеј и одлучуваат да формираат хипхоп-трио наречено „Никап“ (референца на навиката на ИРА да им пука во колена на дилерите на дрога како казна). Тие одлучуваат дека сите нивни стихови ќе бидат на ирски, остроумна деловна одлука бидејќи само 1 отсто од населението на Ирска (околу 30.000 луѓе) редовно зборува ирски.
Бендот хаотично и бурно одбива да се усогласи со идеолошката чистота на кралството. Еден од нив има прикриена врска со жена од синдикалистичка заднина, а нивните разлики се еден вид клетва. Тие, исто така, се вмешани и во дрога, а Пепиат преку овој филм ги портретира републиканците како тврди мажи против дрогата или насилници и лицемери. Овој речиси документаристички пристап на снимање во своето постоење крие многу мрачни вистини за криминалот, самоволието и за анархијата што царуваат „зад завесата“.
Од самиот почеток, па до крајот, „Никап“ нуди фузија на високоодржливо ниво на манична енергија, возбуда и ентузијазам што ја отелотворува оваа анархична приказна на начин што е неодоливо опоен. Трите клучни улоги ги играат тројцата членови на бендот, од кои ниту еден нема претходно актерско искуство.
Она што го носи овој проект е изненадувачката подготвеност на бендот да биде дрзок, храбар и невнимателен, притоа прикажувајќи целосно непочитување на тоа како нивните идеи, нивните текстови или нивната приказна пристигнуваат кај публиката. Тие зборуваат за британскиот колонијализам (основните училишта на ирски јазик не беа дозволени до 1972 година; првото ирско средно училиште беше отворено во 1991 година). Тие се залагаат ирскиот да стане официјален јазик во Северна Ирска (конечно се случи во 2022 година).
Тие непоколебливо нудат графички примери на полициски насилници. За време на сетот, еден член на бендот беше прашан дали има некакви резерви за употребата на дрога прикажано во текот на филмот. Неговиот одговор беше: „Ниту една дрога не беше користена во снимањето на овој филм“. Накратко, овој филм е „жешка каша“ зачинета со бескомпромисна директност.
Но филмот „Никап“ навистина оживува во жестоките хипхоп-сцени. Музичките секвенци имаат оригиналност, комедија и слобода. Остатокот од времето, филмот изгледа како кул гангстерско уметничко дело од крајот на 1990-тите и раните 2000-ти. За дел од филмските обожаватели, сметајќи ги музичките моменти во него за толку добри и оригинални, овој филм во целост би можел да биде целосен хипхоп-мјузикл, презентирајќи ја музичката, но и целата хипхоп-култура во Белфаст во нејзиното вистинско светло.
Се чини дека „Никап“ е филм за тврдокорни души што одбиваат да се покорат на системот и кои се подготвени жестоко да се спротивстават на сета политичка некоректност. Можеме уште еднаш да заклучиме дека „Никап“ апсолутно заслужи номинација, барем за најдобар меѓународен филм на „Оскарите“, ако веќе не беше номиниран меѓу оние најдобрите. За жал, овој филм беше неоправдано потценет.
