Рецензија: „Дракула: Љубовна приказна“
- Најновиот филм на Бесон може да се опише како луксузно лудило: ексцентричен, разулавен, романтичен, понекогаш нерамномерен, но секогаш незаборавен. „Дракула: Љубовна приказна“ е доказ дека дури и кога не ни треба ново прочитување на Дракула, сè уште може да се појави филм што го оживува митот со свежина и своја специфична убавина – доволно за да нè држи заглавени во неговата темна, раскошна, несекојдневна магнетика. „Дракула: Љубовна приказна“ е совршен избор за филмска ноќ во чија магија ќе уживате во петок навечер
Во време кога публиката е преплавена со адаптации, ремисии и радикални прераскажувања на класични митови, Лук Бесон повторно посегнува по големиот канон – и тоа со еден од најиконските ликови во историјата на жанровскиот филм. „Дракула: Љубовна приказна“ е токму она што би се очекувало од Бесон: визуелно магичен, стилски разигран, понекогаш пренатрупан, но секогаш воден од инстинктот за киноспектакл. Во минатиот број на „Кинонома“ се осврнавме на вонвременското ремек-дело на Бесон – „Леон: Професионалецот“, a веќе во овој број, сосема заслужено, ги насочуваме сите погледи кон неговиот последен филм, кој предизвика измешани реакции. Неговата нова верзија на митот за Дракула не е ни класична приказна, ни строг хорор, ни чисто романтична – туку нешто што опстојува во сопствен, ексцентричен свет. И токму затоа неговиот магнетизам е неспорен.
Како што забележува и рецензијата на „Гардиан“, можеби денешната публика нема голема желба за нова Дракула-адаптација од францускиот мајстор, но и критичарот Питер Бредшо признава дека филмот поседува амбиција. Чувството дека Бесон, со сета своја нарушена умереност, нуди поголема забава од „пресериозната“ верзија на Роберт Егeрс. Бесон има нешто толку директно, толку свесно за сопствената театралност, што филмот станува неочекувано привлечен.
Приказната се одвива во Париз во 1889 година, во време на прославите за стогодишнината од Француската револуција. Во градот пристигнува свештеникот ловец на вампири, кого Кристоф Валц го игра со таков природен авторитет што навистина изгледа како улога што ја чекал цел живот. Токму таму, меѓу светлата на модерниот Париз и сенките на минатото, се појавува и самиот гроф Дракула, овој пат во интерпретација на Калеб Лендрил Џонс. Неговиот настап е спој од гротеска, телесна хорор-сензуалност и чуден источноевропски акцент, кој намерно потсетува на комичните тонови на Гру од „Заплеткани злосторници“. Бредшо вели дека ова е улога за која актерот изгледа како да е роден и токму во тоа лежи дел од магијата на филмот.
Бесон го користи Париз како огромна театарска сцена: од саемските светла до мрачните катакомби, градот станува место каде што љубовта, опасноста и историјата се преплетуваат во барокен визуелен танц. „Дракула: Љубовна приказна“ е еднакво романса и готски спектакл, но и коментар за самата природа на чудовиштата – оние што ги носиме во себе и оние што ги создава општеството. Бесон, секогаш гласен во визуелната симболика, тука нуди и моменти на чиста филмска поезија, но и сцени што намерно ја префрлаат линијата во апсурд. Таа нестабилна мешавина го прави филмот целосно негов.
Од техничка гледна точка, филмот е беспрекорно изведен: раскошни костими, моќна сценографија, хипнотични крупни кадри и впечатлива употреба на светло и оган како два спротивставени симбола на љубовта и проклетството. Џонс и Валц ја носат актерската тежина, но Бесон умее да ја нагласи и интимата во нивната спротивставеност – како две страни на истиот митолошки медал.
Во однос на очекувањата од фестивалската публика и критиката, филмот веројатно ќе предизвика поделени реакции. Бесон одамна не е режисер што добива едногласно одобрување, но токму тоа го прави интересен на фестивалите: „Дракула: Љубовна приказна“ е тип филм што или се обожава или се отфрла, па токму таа поларизација е рецепт за фестивалска видливост. Се очекува филмот да има свое место на европските фестивали, особено во програмите што вреднуваат стилска смелост и авторска визија пред чиста наративна дисциплина.
На крајот, најновиот филм на Бесон може да се опише како луксузно лудило: ексцентричен, разулавен, романтичен, понекогаш нерамномерен, но секогаш незаборавен. „Дракула: Љубовна приказна“ е доказ дека дури и кога не ни треба ново прочитување на Дракула, сè уште може да се појави филм што го оживува митот со свежина и своја специфична убавина – доволно за да нè држи заглавени во неговата темна, раскошна, несекојдневна магнетика. „Дракула: Љубовна приказна“ е совршен избор за филмска ноќ во чија магија ќе уживате во петок навечер.
