Земајќи ја предвид целата визуелна атака со која Лантимос ги подмачка тркалата на последните два филма, впечаток е дека во овој филм нагазил на кочницата. Дејството во „Видови љубезност“ изгледа многу забавено. Филмот е повремено смешен, но исто така е емотивно воздржан и „сув“. На крајот на краиштата, режијата е поврзана со контролата и во овој случај, од нас, публиката, се бара да се ставиме во рацете на филмаџија, што изгледа има намера да ги тестира нашата издржливост, нашето трпение и нивото на нашата болка. Гледајќи го филмот, не е надвор од границите на можностите да станеме несвесни учесници во екстравагантно замисленото сценарио на Јоргос Лантимос
Рецензија
ОСВРТ КОН ФИЛМОТ „ВИДОВИ ЉУБЕЗНОСТ“ (2024)
По релативно „нормалните“ визии на „Омилените“ (2018) и „Бедни суштества“ (2024), грчкиот режисер Јоргос Лантимос се чини дека се враќа кон своите корени. Работејќи повеќе во духот на неговите претходни, понадреални филмови како „Јастог“, „Песјак“ и „Убиството на светиот елен“,Лантимос и во својот најнов филмски проект насловен „Видови љубезност“ се обединува со Ефтимис Филипу, со кого имаше успешна соработка како косценарист на тие филмови.
Откако соработуваше со сценаристот Тони Мекнамара на неговите два најнови филма, повторното обединување на Лантимос и неговиот долгогодишен креативен партнер (косценарист на сите филмови на Лантимос од „Песјак“ до „Убиство на жртвениот елен“) Ефтимис Филипу се чини е сосема природно. За разлика од тие нивни рани соработки, „Видови љубезност“ не се труди да биде благ во однос на својата двосмисленост и чудност и за тоа мора да го почитувате. Аудиоподдршката што ја има Лантимос во овој филм е на Џерскин Фендрикс. Таа е восхитувачки смела, комбинирајќи дисхармонично пијано, кое звучи како да го свиреле мачки што се борат, со урнебесно привлечни хорски интерлудии што предизвикуваат морници.
Преполно со плодни идеи, филмското дуо Лантимос – Филипу создаде триптих во кој се спакувани три приказни, секоја посебно, така создавајќи речиси тричасовна филмска антологија. Обидот да се најде заеднички именител меѓу трите дела на овој триптих сигурно би ве донел до очај и фрустрација. Можеби единствената нишка што ги спојува овие три филма е специфичниот филмски ракопис со кој Лантимос му дава свој уникатен белег и мајсторство на секој свој филм.
Хистеричниот начин на кој се прикажани трите приказни се чини дека воопшто не претставува предизвик за режисерот, па тој, и покрај тоа што тие не се поврзани една со друга, успева да создаде кохезивно дело, кое во срцето на својот проект ја носи актерската игра на неговиот добро познат и проверен актерски ансамбл. Храброста со која Јоргос се справува со овој нов предизвик создаде филм што го враќа на сцена неговиот добро познат надреалистички стил, кој наедно и го лансираш меѓу светската филмска орбита.
Канибализам, автоампутација, опсесија и заблуда се само дел од темите на кои Лантимос овој пат им посветил внимание во „Видови љубезност“.
Овој филм се потпира врз темелите што Лантимос ги остави во однос на надреалната суровост и бизарната логика на неговите претходни филмови. Судејќи по неговата баналност, „Песјак“ како негов најдобар филм е очигледна референца, но тука има елемент и од извртената политика на односите на „Јастог“. Лантимос очигледно е фасциниран (до степен што можеби не е целосно здрав) од идејата за целосна контрола и потчинување на слободната волја.
„Видови љубезност“ е опседнат со речиси истата тема што беше централна во „Песјак“, во која препотентен татко ги држи своите три возрасни деца несвесни затвореници во семејниот комплекс создавајќи сложена митологија за опасностите на светот надвор од границите. И контролата, во различен степен и различни цели, ги поврзува трите приказни во неговиот најнов филм. Овој сегмент е можеби најочигледен како елемент во првото од поглавјата, насловено „Смртта на Р.М.Ф.“ (Р.М.Ф., кој го игра Јоргос Стефанакос, е единствениот лик што се појавува во сите три приказни, иако косо).
„Смртта на Р.М.Ф.“ го отвора триптихот. Не поминува долго пред да сфатите дека иницијалите на неколку ликови би можеле да одговараат на тој монограм и ќе почнете да се прашувате на кого се однесува. Р.М.Ф. може да биде и токму тој, но Лантимос сака да нѐ држи во мала неизвесност, па не случајно нашиот протагонист се вика Роберт Флечер (Џеси Племонс), корпоративниот лакеј што ја следи секоја наредба од својот шеф, Рејмонд (Вилем Дефо).
Како и повеќето проекти на Лантимос, режисерот зема релаксирачки концепт и го турка до театарски крајности за да ја каже својата поента. Мислите дека вашиот шеф контролира? Рејмонд му кажува на Роберт што да прави со речиси секоја минута од неговиот ден, вклучувајќи и кога да јаде и кога да води љубов со неговата сопруга Сара (Хонг Чау). Тој дури го принудува Роберт да ја дрогира својата сопруга, доведувајќи ја до состојба на спонтан абортус, за да останат без деца. Сепак, последната наредба на Рејмонд – да се убие човекот со иницијали Р.М.Ф. – конечно го турка нашиот протагонист преку работ.
Темата е проширена (и веројатно малку заматена) во централното поглавје, „Р.М.Ф. лета“. Племонс се враќа во различен карактер како Даниел, човек што на прв поглед се чини дека тоне во тага по исчезнувањето на неговата сопруга (Ема Стоун), за која се претпоставува дека е изгубена по хеликоптерска несреќа. Неговата опсесија да ја најде ги доведува до колапс неговата работа како полицаец и неговите пријателства. Сепак, тој не изгледа среќно кога таа одеднаш се враќа, убедувајќи се многу брзо дека оваа жена не е неговата сакана. Даниел постојано ја притиска да му ги покаже нејзиниот вистински идентитет и лојалност, што доведува до сѐ поекстремно, ужасно однесување. „Р.М.Ф. лета“ се доживува како најмалку тематски богат и наративно комплетен од трите филма.
Конечно, тука е третиот и најбогат дел од триптихот, насловен „Р.М.Ф. јаде сендвич“, за кој љубителите на филмот тврдат дека врзува сè заедно под знамето на уништување на автономијата – контролниот шеф во првото, измамникот во второто, а сега култот што се обидува да ја промени смртта во последното поглавје. Емили (Стоун) и Ендру (Племонс) работат за тој култ што го водат мистериозната Оми (Дафо) и нејзиниот партнер Ака (Чау), обидувајќи се да најдат непозната жена што може да ги воскресне мртвите. Кога Емили ќе налета на личност што ја видела во своите соништа, по име Ребека (Маргарет Квали), таа станува опседната да докаже дека е таа. И покрај тоа, таа е привлечена назад во домот што го остави зад себе, вклучувајќи ќерка и ужасно посесивен сопруг (Џо Алвин). Повторно, алузиите се однесуваат на контролата врз животот на луѓето, а тоа е поле во кое Лантимос многу добро се снаоѓа, создавајќи комплетно дело што предизвикува вознемирувачки чувства кај гледачот.
Сепак, земајќи ја предвид целата визуелна атака со која Лантимос ги подмачка тркалата на последните два филма, впечаток е дека во овој филм нагазил на кочницата. Дејството во „Видови љубезност“ изгледаат многу забавено. Филмот е снимен во и околу Њу Орлеанс, но не би знаеле. Урбаната анонимност ги заменува живописните светови создадени во неговите претходни слики. Филмот е повремено смешен, но исто така е емотивно воздржан и „сув“. На крајот на краиштата, режијата е поврзана со контролата и во овој случај, од нас, публиката, се бара да се ставиме во рацете на филмаџија, што изгледа има намера да ги тестира нашата издржливост, нашето трпение и нивото на нашата болка. Гледајќи го филмот, не е надвор од границите на можностите да станеме несвесни учесници во екстравагантно замисленото сценарио на Јоргос Лантимос.
