Изведбата на Киеран Калкин е толку моќна што на моменти успева да го засени и целото филмско дејство. Во таа насока одат и тврдењата на одредени филмски критичари дека дефинитивно тоа е најдобрата улога во неговата богата кариера. За тоа зборуваат и наградите што ги доби Калкин на минатите филмски фестивали
Кога сме кај филмовите што во својата тематика ја обработуваат човековата внатрешна болка, освен филмот „Тешки вистини“, минатата година меѓу филмската критика се истакна уште еден наслов. Да, неговото име е едноставно и алудира на неговото дејство. Неговото име е „Вистинска болка“. Џеси Ајзенберг, кој е режисер на овој филм, веќе покажа во претходните проекти дека е повеќе од оној педантен актер од „Социјална мрежа“. Но со „Вистинска болка“ тој достигнува ново ниво како писател и режисер, создавајќи филм што во исто време е и непријатен и длабоко чувствителен. Тоа е филм што не се обидува да ги надмине тагата, вината или неуредните сложености на семејните односи. Напротив, Ајзенберг изгледа решен да ги раздели тие слоеви со брутална искреност, но секогаш со чувствително око кон она што нè поврзува, дури и кога се чувствува дека сè е скршено.
Покрај Ајзенберг, кој извонредно го толкува водечкиот лик (Дејвид Каплан), особено се истакнува актерот Киеран Калкин во ликот на неговиот роднина (Бенџи Каплан). Калкин испорачува маестрална изведба, со огромни драматични гестови и катарзични монолози. Бенџи е оној човек што може токму вие го познавате: пријателот или роднината што не можете да го игнорирате, оној што го кажува она што никој не сака да го слушне, а притоа ги открива вистините што сакате да ги закопате. Нему не му е непријатно да го отвори своето срце. Тој одбива да ја достигне емотивната зрелост онаква каква што општеството има тенденција да ја покаже. Калкин ја доловува оваа суштина со разоружувачка природност, балансирајќи ги ранливоста и ароганцијата на начин што го оневозможува тој самиот да се сведе на стереотипот „проблематичен братучед“. Она што го гледаме е сурово, сложено човечко суштество, кое очајно се обидува да најде смисла во болката што самиот не може целосно да ја разбере.
Изведбата на Киеран Калкин е толку моќна што на моменти успева да го засени и целото филмско дејство. Во таа насока одат и тврдењата на одредени филмски критичари дека дефинитивно тоа е најдобрата улога во неговата богата кариера. За тоа зборуваат и наградите што Калкин ги доби на минатите филмски фестивали. Калкин за оваа улога е добитник на „оскар“ за најдобар перформанс на актер во споредна улога. Истата награда тој ја доби и на повеќе реномирани фестивали меѓу кои и „Бафта“, награди за избор на критичарите, „глобусите“, како и фестивалите во Далас, Флорида и во Чикаго. Сите овие награди и номинации го прават Калкин еден од најнаградуваните актери за минатата 2024 година.
Заплетот во „Вистинска болка“ се врти околу Дејвид (го игра самиот Ајзенберг) и Бенџи (Киран Калкин), двајца братучеди што патуваат во Полска по смртта на нивната баба, преживеана од холокаустот. Премисата може да звучи како позната територија, филм за „емотивно патување“ со ветување за помирувања и предвидливи самооткривања. Но она што го прави Ајзенберг овде е да ги заобиколи замките на тој формат, одбивајќи да ги претвори тагата и траумата во очигледни катализатори за откуп. Всушност, филмот изгледа малку сомнително токму поради тие очекување. Ајзенберг очигледно не е заинтересиран за лесни решенија бидејќи разбира дека вистинскиот „проблем“ е токму во интригантноста на неговиот наслов.
„Вистинска болка“ е филм што многу тешко може да се категоризира или да се стави во некакви рамки. Сместен во категоријата на црни комедии, овој филм е далеку од комичен. Тој во себе носи нешто тешко и болно.
Сценариото на Ајзенберг е остро и слоевито. Еден од најинтересните аспекти е како филмот се занимава со колективната меморија и тежината на историјата. Сцените каде што групата туристи ги посетуваат местата на холокаустот лесно можеше да преминат во сентименталност или празна почит, но Ајзенберг го избегнува тоа со суптилни избори. Тишината, на пример, се користи како моќна наративна алатка. Наместо манипулативна партитура, има моменти каде што звукот целосно го доловува моментот, принудувајќи го гледачот да соучествува со просторот и празнината, која е и физичка и емотивна. Непријатноста што ја создава Ајзенберг е намерна. На тој начин режисерот сака да нè потсети дека некои болки не можат (а можеби и не треба) да бидат уредно спакувани.
Динамиката во односот помеѓу Дејвид и Бенџи всушност е срцето на филмот и фасцинантно е да се гледа како Ајзенберг ја гради оваа врска без да се навраќа на клишеата. Тие не се само спротивности што магично се дополнуваат еден со друг; меѓу нив има доза меѓусебна завист маскирана како нетрпеливост, интимност што се граничи со иритација. Дејвид, со својот навидум стабилен живот, ѝ завидува на суровата автентичност на Бенџи, додека Бенџи ја презира усогласеноста на Дејвид, но тајно копнее токму за таа стабилност. Филмот никогаш не го кажува ова експлицитно, но тоа е таму, во погледите отстрана, незгодните тишини, расправиите што започнуваат од тривијални работи и брзо се претвораат во спирала на лични меѓусебни напади преплавени со стари огорчености.
Визуелно, „Вистинска болка“ изгледа непретенциозно, но не помалку впечатливо. Дејството се одвива на секојдневни места во Полска – улици, возови, рурални пејзажи – се работи со едноставност што избегнува егзотика или прекумерна стилизација. Тоа е клучно за тонот на филмот, кој сака да нè потсети дека минатото не е замрзнато во музеите или спомениците; живее во деталите, во луѓето што сè уште одат по тие улици, во приказните што продолжуваат да одекнуваат. Ајзенберг има чувствителност да не го претвори амбиентот во симболична заднина, туку во составен дел од емотивните патувања на ликовите.
Ако треба да се направи критика на овој филм, тоа може да биде воздржаната природа на самиот филм. Овој филм речиси избегнува да испорача голем катарзичен момент. Но токму тоа е силата на „Вистинска болка“. Вистинското емоционално влијание ретко доаѓа во драматични експлозии. Се гради во слоеви, во мали гестови, во долги тишини и прекинати разговори. Овој филм останува долго во меморијата на гледачот, бидејќи не нуди лесни заклучоци, туку сигурност дека болката, вистинска или не, е дел од човечкото искуство.
