ЖЕЖОК СЕПТЕМВРИ ВО ФРАНЦИЈА
- Аналитичарот Бил Гриншилдс ги разгледува маневрите на претседателот додека тој се обидува да избегне назначување влада на Новиот народен фронт, кој победи на изборите
- Партиите на НПФ, уверени во градењето успешни владини сојузи, на различни начини го идентификуваа како антидемократски пуч, се заканија дека ќе започнат со импичмент на претседателот и повикаа – со водечките синдикати – на масовни протести на работните места и улични демонстрации и мобилизација на народот низ Франција, почнувајќи од 7 септември
Извор: „Морнинг стар“
Тековната изборна криза во Франција е директно и намерно создадена од шефот на државата, претседателот Емануел Макрон, во име на „институционалната стабилност“ – што оди во корист на Националниот собир.
Макрон вели дека на победниците на изборите, Новиот народен фронт (НПФ) – коалицијата на Комунистичката партија, Непокорна Франција, Социјалистичката партија и Екологистите – не може да им се дозволи да формираат влада, бидејќи тие „веднаш“ би биле соборени, оти немаат мнозинство места во Националното собрание.
Се разбира, Макрон не се сеќава дека тој среќно го назначи Габриел Атал да ја предводи малцинската влада на неговата партија Собир во 2022 година – втората „макронистичка“ малцинска влада за време на неговото претседателствување – и, со овој пропуст во сеќавањето, се чувствува способно еднострано да ја отфрли Луси Кастетс, кандидатката за премиер предложена од добитниците на најмногу пратенички места во Собранието.
Токму тоа намерно го дестабилизира изборниот процес. Партиите на НПФ, уверени во градењето успешни владини сојузи, на различни начини го идентификуваа како антидемократски пуч, се заканија дека ќе започнат со импичмент на претседателот и повикаа, со водечките синдикати, на масовни протести на работните места, улични демонстрации и мобилизација на народот низ Франција, почнувајќи од 7 септември.
Внимателно координирани изјави дојдоа од сите други партии и коалиции избрани во Собранието – сите партии на монополскиот капитализам од Собирот на Макрон преку други „центристи“, десничарските републиканци до Националниот митинг; тие отворено ветуваат дека ќе го прекршат изборниот резултат и дека ќе соборат кој било премиер и влада на Новиот народен фронт.
Тоа е објава на војна од страна на сите овие малцински партии против „заканата“ од трансформативните прогресивни политики – особено кога тие потекнуваат од социјалистичките и комунистичките партии.
Левичарската влада, како што вели Макрон, „веднаш би била цензурирана од сите други групи претставени во Националното собрание“ и „институционалната стабилност на нашата земја затоа бара од нас да не ја избираме оваа опција“.
ШТО ГО ПРОГОНУВА МАКРОН?
Но не е малцинската влада таа што го фрли Макрон, како шеф на државата, во таков страв и трепет. Тоа е старото сениште на социјализмот и комунизмот што ги прогонува него и неговата владејачка класа. Така, тој ја води и промовира политичката цензура на која било левичарска влада – малцинство или мнозинство – и оди во корист на Националниот митинг.
Тој сега навидум повторно разговара за можни договори меѓу „трговците“ на неолибералните партии – и, се шпекулира, се обидува да ги придобие елементите на Социјалистичката партија да му помогнат. Но се чини дека нема да се појави ништо многу „стабилно“, бидејќи тој го гребе дното на бурето во кое се наоѓа мешавина од мали дискредитирани партии, веќе отфрлени со големо мнозинство од луѓето на изборите.
Екстремно десничарскиот Национален митинг веќе повикува на нови избори во првата можност, надевајќи се дека ќе профитираат од континуираниот хаос и конфузија за да се компензира понижувањето од завршување на третото место, нудејќи „силна влада“ во форма на чизмите на Марин Ле Пен, кои ќе ги заменат нејзините дизајнерски штикли, веднаш штом таа ќе ги стави нозете под масата.
Нивниот пораз пред неколку недели беше предизвикан од храброста и единството на поддржувачите на НПФ, кои Макрон сега ги идентификува како непогодни за влада.
Тој, се разбира, е многу внимателен да не се задржува на недостигот од владина соодветност на Националниот митинг на Ле Пен.
„КАДИФЕН ДРЖАВЕН УДАР“
Шефот на државата зависи од гласот на пратениците на НР за да им се придружи на оние на неговиот „Ансамбл“ и потенцијално да го задржи на функцијата доколку заканата за импичмент стане реалност.
Реалноста е дека, ако е потребен Националниот митинг за да се заштити неолибералниот капитализам од предизвик, партиите од центарот и десницата попрво би ги гледале нив на функција отколку Новиот народен фронт со својата прогресивна, проработничка агенда.
За НПФ, Марин Тонделие, од Екологистите, вели дека „Макрон се крие зад потребата за ’стабилност’. Но тој и сите оние што ги збогатува сигурно е дека немаат ништо друго освен стабилност. Многу добро разбираме зошто. И нема да дозволиме да се случи тоа“.
И комунистот Патрик Ле Хјарик напиша во партискиот весник дека „работничката класа нема да продолжи да прифаќа да биде презирана, доминирана и експлоатирана долго додека нејзините гласови се фрлаат во вода кога не се совпаѓаат со волјата на пофалниците на кругот на капиталистичкиот разум“.
– Народното движење ќе мора да ја врати силата во различни форми. Новиот народен фронт мора да се стави на услуга на движењето, да го зајакне неговото единство, да се распореди низ целата земја, да организира обединети акции во парламентот и на улиците користејќи ги сите уставни механизми за да го спречи овој кадифен државен удар против волјата на гласачките кутии – напиша тој.
