Џо Бајден и Доналд Трамп се натпреваруваат кој е поголем критичар на Кина. Наместо тоа, наредната администрација, без разлика кој ќе ја предводи, треба да учи од Студената војна и да го смири ривалството
За време на актуелната претседателска кампања во САД, има барем едно прашање околу кое нема поголеми разлики помеѓу американскиот претседател Доналд Трамп и кандидатот на демократите. Тоа е Кина. Згора на сѐ, Бајден го критикуваше Трамп поради неговата „неефикасна политика кон Кина“ и вети дека ќе биде уште построг кон Пекинг.
Но на САД итно им е потребно ресетирање на дебатата за Кина. Сегашното ниво на напнатост помеѓу Вашингтон и Пекинг не може едноставно да продолжи без нарушувања за кои двете страни може да жалат долгорочно.
Наредната администрација треба брзо да се справи со американско-кинеското ривалство. Тоа не мора да значи помирување и добра волја или завршување на „студената војна“ со Кина. Вашингтон и Пекинг имаат фундаментални разлики во однос на низа прашања, како што се Јужно Кинеско Море, трговијата и идеологијата. Ниту едно од овие прашања не може лесно да се реши – може само да се работи на нив. Наместо тоа, мора итно да се утврдат правила за актуелната конкуренција за да се спречи случајно избувнување на воени непријателства или сајбер-конфликти на ниво што ги загрозува глобалниот мир и стабилност.
Во текот на изминатите четири години, односите меѓу Вашингтон и Пекинг не само што станаа драматично полоши туку тие станаа драматично нефункционални и емотивни. Ова е премногу опасно за да може да се дозволи да продолжи. Ако се користи аналогија од Студената војна, следната американска администрација ќе мора да го премести американско-кинеското ривалство од ниво пред кубанската ракетна криза на ниво по кубанската ракетна криза, без да мора да помине низ застрашувачката опасност од самата кубанска ракетна криза.
Веќе се воспоставени правила за Студената војна да биде помалку опасна и тоа е местото каде што треба да се влезе во судирот меѓу САД и Кина.
До 1962 година, САД и Советскиот Сојуз тестираа атомски бомби во атмосферата, а односите меѓу двете суперсили беа крајно напнати. Кубанската ракетна криза им покажа на двете страни дека нуклеарната конфронтација е многу реална – конфронтација што ниту една од страните не сакаше да ја повтори. Двете страни погледнаа во бездната и не им се допадна тоа што го видоа. Како резултат на кризата, дојде договор со кој се забрануваат нуклеарни тестирања и други договори за контрола на оружјето, директна телефонска линија меѓу лидерите на САД и Советскиот Сојуз и засилени самити меѓу двете суперсили.
Студената војна не заврши по 1962 година, ниту беа решени никакви фундаментални прашања. Но беа воспоставени повеќе параметри и правила на патот меѓу двете страни, што ја прави Студената војна помалку опасна. Тогаш така треба да влеземе во борбата меѓу САД и Кина. Следната администрација во Вашингтон мора да седне со кинеското раководство и да организира календар на редовни самити, процес што ги принудува нивните бирократии да излезат со обележувачи за напредок во однос на низа прашања. Треба да се обиде да преговара за граници кога станува збор за сајбер-конфликтите. Треба да работи на подобрени правила за поморски активности во спорните мориња. Треба да постои заемна посветеност дека секоја страна ќе се обиде да се воздржи од ненадејни потези без претходно да ја извести другата страна.
Сето ова е апсолутно потребно за да се избегне судир, без оглед што зборуваат кандидатите и членовите на нивните кампањи во моментот на патот до Белата куќа.
