Децата сакаат родителите да ги слушаат и да ги разбираат, а не нивните чувства да се намалуваат или да се игнорираат. Родителите често несвесно користат изрази што можат да ги повредат децата, иако тоа не им е намерата.
Стручњаците истакнуваат дека одредени реченици, повторувани од ден на ден, можат да остават длабок белег врз самодовербата и емоционалниот развој на малите.
„Престани да плачеш, тоа не е ништо“ – иако родителите сакаат да го утешат детето, ваква реченица всушност ги намалува неговите чувства. Децата учат да ги потиснуваат емоциите наместо да ги изразат и да ги разберат.
„Зошто не можеш да бидеш како…“ – споредбите со други деца создаваат чувство дека не се доволно добри. Наместо мотивација, ваквите зборови носат фрустрација и несигурност.
„Затоа што јас така реков/реков“ – авторитативниот тон без објаснување може да предизвика бунт или чувство на немоќ. Децата сакаат да ги разберат причините зад одлуките, а не само слепо да ги следат наредбите.
„Никогаш ништо не правиш како што треба“ – генерализации и критики што опфаќаат „секогаш“ или „никогаш“ ја уништуваат самодовербата. Децата тогаш веруваат дека се неспособни наместо да учат од грешките.
„Немаш причина да се чувствуваш така“ – отфрлањето на емоциите на детето испраќа порака дека нивните чувства не се важни. Тоа може да доведе до тоа да се повлечат и да престанат да споделуваат што ги мачи.
