Читањето мисли сега е можно. Таквата долгогодишна и навидум невозможна мисија за човештвото сега станува сигурност и реалност. Тим истражувачи развија алгоритам, кој му овозможува на мозочниот декодер со ВИ обучен на едно лице да ги преведува мислите на друг со минимална обука. Научниците направија нови подобрувања на „мозочниот декодер“, кој користи вештачка интелигенција (ВИ) за претворање на мислите во текст.
Нивниот нов алгоритам за конвертор може брзо да тренира постоен декодер на мозокот на друго лице, објави тимот во новата студија. Наодите еден ден би можеле да ги поддржат луѓето со афазија, нарушување на мозокот што влијае на способноста на една личност да комуницира, велат научниците. Декодерот за мозок користи машинско учење за да ги преведе мислите на една личност во текст, врз основа на одговорите на нивниот мозок на приказните што ги слушале. Сепак, претходните повторувања на декодерите бараа од учесниците да слушаат приказни во машина за магнетна резонанца многу часови, а овие декодери работеа само за поединци на кои биле обучени.
– Луѓето со афазија често имаат проблеми со разбирањето на јазикот, како и со производството на јазикот – вели коавторот на студијата Александар Хут, компјутерски невролог од Универзитетот во Тексас во Остин.
Во новото истражување, Џери Танг, дипломиран студент на УТ „Остин“, истражувал како би можело да се надмине тоа ограничување. Истражувачите најпрво го тренираа декодерот на мозокот на неколку референтни учесници во долг временски период – со собирање функционални податоци за МРИ додека учесниците слушаа 10 часа радиоприказни. Тие потоа обучија два алгоритма за конвертирање на референтни учесници и на различен сет на „целни“ учесници: едниот користеше податоци собрани додека учесниците поминуваа 70 минути слушајќи радиоприказни, а другиот додека потрошија 70 минути гледајќи неми кратки филмови на „Пиксар“, кои не се поврзани со радиоприказните. Користејќи техника наречена функционално совпаѓање, тимот мапираше како мозокот на референтните и целните учесници реагираат на истите аудио или филмски приказни. Тие ги користеа тие информации за да го обучат декодерот да работи со мозокот на целните учесници, без потреба да собираат податоци за часови за обука. Тимот потоа ги тестираше декодерите користејќи кратка приказна што никој од учесниците претходно не ја слушнал. Иако предвидувањата на декодерот беа малку попрецизни за оригиналните референтни учесници отколку за оние што ги користеа конверторите, зборовите што ги предвиде од скенирањата на мозокот на секој учесник сè уште беа семантички поврзани со оние користени во приказната за тестот.
– Оваа студија сугерира дека постои некаква семантичка претстава на која не му е важно од кој модалитет доаѓа – рече за Јукијасу Камитани, компјутерски невролог од Универзитетот во Кјото.
