Новообјавениот труд на полскиот научник Пјотр Ковалчак, „Климатски промени: политика, идеологија, наука, факти“, ја преврте наопаку досегашната теза за климатските промени
- Опиплив придонес за потврдување на верзијата за независност на таканареченото глобално затоплување од антропогениот фактор ќе даде штотуку објавениот труд на полскиот научник Пјотр Ковалчак. Неговата книга „Климатски промени: политика, идеологија, наука, факти“ е уникатно дело и во однос на количеството материјал што е собран и обработен, и по широчината на нејзиниот пристап и по разновидноста на разгледуваните прашања. Обемот на трудот надминува 700 страници
- Публикувањето на извонредно обемниот труд на полскиот научник Ковалчак предизвика реакции од страна на врвните научници, истражувачи и климатолози. Многумина од нив се согласуваат дека професорот не се обидел во својата книга „Климатски промени: политика, идеологија, наука, факти“ да ја докаже апсурдноста на изјавите за „вина на активностите на човечкото производство во формирањето на ефектот на стаклена градина и одредено затоплување на планетата“. Туку, професорот, според коментарите на климатолозите, едноставно собрал историски факти, привлекувајќи внимание на фактот дека „ладењето и затоплувањето на Земјата се циклични“
Сѐ поголем број климатски научници заклучуваат дека не постојат емпириски докази за глобалното затоплување предизвикано од човекот. Постојат само сугестии од компјутерски модели дека луѓето го предизвикуваат тоа, а секое предвидување направено со користење на тие модели од 1990 година е погрешно – со секоја измината година, реалните температури се подалеку од предвидувањата…
Некогаш одамна немаше индустрија, речиси немаше население, но сепак беше топло
„Возраста на Земјата се проценува на околу 4,5 милијарди години. Пред околу 12 илјади години, по последната ледена доба, започна холоценската ера во која живееме. Крајот на глацијацијата беше ненадеен, топењето на мразот доведе до фактот во одредени периоди нивото на водата да се зголемува за 15 см дневно, додека секој ден бреговите се поместувале некаде дури за еден и пол километар во длабочината на копното. Денес не постои феномен што би можеле да го споредиме со тоа. Околу 12.700 пр. н.е. промените веќе не беа со бавно темпо, туку со галоп, а во текот на само една генерација, глобалните температури се зголемија за околу пет Целзиусови степени. Односно, темпото беше многу различно од денешното од еден до еден и пол степен“, пишува полскиот научник. Овој цитат веќе покажува дека со присуството на човештвото, тогаш броено само во десетици илјади хомо сапиенси, а не денешните милијарди, со целосно отсуство на индустрија, затоплувањето било многу подраматично од сега.
Во 1815 година избувна вулканот на планината Тамбора, која се наоѓа на индонезискиот остров Сумбава. Вулканската пепел се искачи на висина од 40 км, стратосферските ветрови го протегаа овој облак, како резултат на што сонцето се претвори во слаба светилка за огромна територија на Индонезија. Впрочем, 1816 година влезе во историјата како „година без лето“, обележана со катастрофални неуспеси на културите и десеткратно зголемување на цените на житото. Ерупцијата на Тамбора не беше локален феномен. Вулканското затемнување на Сонцето придонесе за намалување на температурите на целата северна хемисфера за 0,4-0,7 Целзиусови степени, а во некои области намалувањето достигна три-пет степени. Ладењето го скрати периодот погоден за земјоделска дејност. Четири брана на необични летни мразови (6-11 јуни, 9-11 јули, 21 и 30 август 1816) успеаја да уништат големи делови од посевите во Канада, северна Европа и во САД. Според Карен Александар, професорка на Универзитетот во Масачусетс во Амхерст, последиците од ерупцијата во форма на глад (многу видови комерцијални риби не можеа да го издржат студот) се чувствувале уште десет години. Во 1815 година, писателите на научна фантастика сè уште не пишувале за доаѓањето на индустриската ера – природата управувала сама, без да ги вклучи луѓето во спроведувањето на климатските промени. Во јануари 2022 година, подводниот вулкан Хунга Тонга Хунга Хаапаи еруптираше кај островите Тонга, па 150 милиони тони водена пареа беа испуштени во стратосферата на височина од 15 до 40 километри над Земјата. Ова изнесува 10 отсто од водата веќе во овој слој на атмосферата. Австралиските научници од Универзитетот во Нов Јужен Велс, во извештајот за нивното истражување, тврдат дека ова количество пареа ќе има значајно учество во ефектот на стаклена градина и може „привремено да влијае на глобалната просечна температура низ Земјата“. Привремено, според нив, неколку години.
За „ефектот на пеперутката“
„Ефектот на пеперутката“ е термин измислен од американскиот математичар и климатолог Едвард Лоренц, а доби популарност благодарение на делото на Реј Бредбери, „Звук на громот“. Брзото пресушување на Големо Солено Езеро во американската сојузна држава Јута ослободи 4,1 милиони тони јаглерод диоксид во атмосферата во 2020 година, а исландскиот вулкан Ејафјалајокул во март 2010 година ја покри цела Европа со пепел, делумно блокирајќи го сончевото зрачење над континентот извесно време, што придонесе за благ пад на температурата. Истото тоа се случи и со италијанската Етна, но на помала површина. Природата живее свој живот.
– Кога го советувате човештвото наизменично да вдишува за да ги намали емисиите на јаглерод, размислете дали вулканите ќе забележат – со доза иронија вели научникот.
И воопшто, јаглерод диоксидот не е штетна супстанција синтетизирана од човештвото во процесот на неговите индустриски и земјоделски активности, туку гас создаден од природата и користен од неа во процесот на фотосинтеза. Научниците што ја поддржуваат верзијата за „катастрофата од затоплувањето“ редовно се расфрлаат во јавноста (медиумите) со податоци за тоа „како мразот на Антарктикот се топи и го совладува копнениот дел“. Но професорот додава дека тие истите „скромно молчат за фактот дека во исто време се зголемува количеството морскиот мраз (и покрај тоа што водите на Јужен Океан се чини дека се загреваат). И овие два процеса практично се балансираат еден со друг.
Според моделот изграден од научниците од опсерваторијата „Пулково“, во текот на милиони години, глобалното затоплување на Земјата се заменува со глобално ладење. Секој од периодите на топлина и студ трае околу двесте години.
– Моментот на претворање од топло во студено навистина изненадувачки се совпаѓа со датумот за постигнување јаглеродна неутралност (2050 година), фиксиран во Големиот зелен договор на ЕУ. Дали ова е причината за брзањето да се спроведат плановите за намалување на јаглеродниот отпечаток на човештвото? – се прашува професорот.
Политиката и лажната историја во служба на – глобализацијата
Историјата може да се пишува на различни начини. Можете искрено да запишете на хартија информации за настаните што се случиле, строго почитувајќи ги нивната низа и хронологија. Или тоа е можно – со надзор или по нарачка – без да се споменат оние настани што се мешаат во изготвувањето на саканата слика. Овој метод ни овозможува да ги скриеме информациите од општеството за постоењето топли периоди. Имено, се испуштаат информациите за цикличната природа на промените што се случуваат, при што со тоа се помага да се изградат теории и графикони што ветуваат невиден пораст на температурите.
– Целиот список на предвидувања базирани на вакво селективно снимање на историјата има античовечка насока. Вклучува цела група екологисти и климатски научници што редовно издаваат катастрофални прогнози. Тие најчесто не се остваруваат, но секако нè тераат да трепериме, а во многу случаи – и да издвојуваме пари за акции што ветуваат дека ќе спречат судир и ќе го спречат. Да се потсетиме, на пример, на извештаите на Римскиот клуб, кој во 1972 година предвидуваше дека ние (човештвото) ќе останеме без гас, нафта, сребро и многу други елементи за само 10 години. Истото важи и за прогнозите за демографијата и земјоделската ефикасност – вели професорот Пјотр Ковалчак.
Дејствијата насочени со зборови кон зачувување на животната средина се всушност активности за исполнување на политичкиот поредок на одредена категорија луѓе и обезбедување на нивните економски интереси.
Сѐ поголем број климатски научници сега заклучуваат дека не постојат емпириски докази за глобалното затоплување предизвикано од човекот. Постојат само сугестии од компјутерски модели дека луѓето го предизвикуваат тоа, а секое предвидување направено со користење на тие модели од 1990 година е погрешно – со секоја измината година, реалните температури се подалеку од предвидувањата.
– Ако ни се каже дека јаглерод диоксидот предизвикува глобално затоплување, тогаш зголемувањето на концентрацијата на јаглерод диоксид секогаш мора да му претходи на затоплувањето. Вистинската историја покажува дека се случува токму спротивното: зголемување на емисиите на јаглерод диоксид се случува по затоплувањето. Понекогаш ова „одложување“ може да трае стотици години. Логиката налага дека зборувањето за опасноста од емисиите на јаглерод диоксид за климата на Земјата е барем – грешка. Ако не се каже дека тоа е намерно искривување на фактите и приспособување на решението на посакуваниот одговор. Ако основните факти и врски што се основа за конструирање теории се неточни, тогаш што може да се каже за вистинитоста и точноста на предвидувањата засновани на нив? Огромното мнозинство предвидувања на ИПЦЦ не се остваруваат. Тоа е затоа што глобалните климатски модели (ГЦМ) систематски ја преценуваат климатската чувствителност на јаглерод диоксид, а моделарите ги исклучуваат принудувањата и повратните информации, кои се неконзистентни со нивната мисија и цел да ги идентификуваат човечките влијанија врз климата – забележува Пјотр Ковалчак. Р.С.
Извештајот на повеќе од илјада страници на НИПЦЦ, чии 47 специјалисти ги користеа истите (!) извори како ИПЦЦ, презентираше сосема различни заклучоци: причината за климатските промени не е од антропоген фактор!
Мерењата на температурата на Земјата покриваат само 10 отсто од површината на планетата
Дали мерењата се валидни?
Има уште еден изненадувачки детаљ за кој поддржувачите на теоријата за вина на човештвото за глобалното затоплување се обидуваат да молчат. Ова се однесува на квалитетот на мерењето на температурата. Излегува дека мерењата на температурата покриваат само 10 отсто од површината на планетата. На огромни области на Земјата воопшто нема метеоролошки станици. А повеќето од оние што постојат често се лоцирани во урбани средини (на пример, на аеродроми), кои се дел од таканаречените урбани топлински острови, што дополнително ја намалува можноста за добивање вистински објективни податоци за регионот од нив. Кевин Тренберт, климатолог од Нов Зеланд и коавтор на два извештаја на ИПЦЦ, кажа вака: „Мораме да признаеме дека немаме систем за набљудување на климата. Ова може да биде шок за многу луѓе што мислат дека знаеме што се случува со климата. Но тоа не е вистина“. Оние што не се согласуваа со методите на работа на ИПЦЦ дури создадоа алтернатива за тоа – Невладиниот панел за климатски промени (НИПЦЦ). Тие веруваат дека „заканата од антропогено глобално затоплување не само што е многу претерана туку и толку мала што се вклопува во заднинската варијабилност на природните системски климатски промени и не претставува закана“. Извештајот на повеќе од илјада страници на НИПЦЦ, чии 47 специјалисти ги користеа истите (!) извори како ИПЦЦ, презентираше сосема различни заклучоци: причината за климатските промени не е од антропоген карактер! Р.С.
