Постојат толку многу фотографи од други земји што ги документираат Италија и Италијанците, од Анри Картие-Бресон до Вилијам Клајн, но фоторепортажата на Бруно Барбеј е одличен пример за тоа како еден фотограф, кој може да се претопи во својата документарна работа, може да идентификува одредени нијанси на уникатен начин.
Барбеј е фотограф на Магнум, кој подоцна создава маестрален опус на фоторепортажи во боја, но тоа не му дава помало значење на неговото црно-бело творештво.
– Тоа беа 1960-тите. Италија конечно крена глава од ужасните резултати од војната. Средната класа, по толку многу страдања, го спозна економскиот бум, еден можеби илузивен ентузијазам, ново општество, на некој начин можеби и малку во американски стил. На пример, музиката сега им припаѓаше на младите. Сега модата беше нешто што почнаа да го следат повеќе луѓе, кои конечно имаа повеќе пари за да го искажат својот начин на постоење. Сепак, во овој контекст сè уште имаше празни и сиромашни џебови, особено во јужноцентралниот дел на земјата. Италија беше земја на жестоки контрасти – вели авторот на фотографиите.
Во раните 1960-ти години, Бруно Барбеј ја истражуваше Италија од север кон југ, обидувајќи се да го фати духот на нацијата со својата камера преку неговите претстави на питачи, свештеници, монахињи, карабинери, проститутки и мафијаши; архетипски фигури чија егзотична привлечност помогна филмовите на Пазолини, Висконти и Фелини да станат толку популарни.
