Политичкиот легитимитет е неотуѓив и својствен за секој член на општеството. Тоа е право што на поединецот му гарантира можност да учествува во политичкото организирање на заедницата. Во претставничкиот демократски парламентаризам, бројот на собраните мандати ја одредува тежината на политичката легитимност, што се пренесува како политички легитимитет на владата како највисок орган на извршната власт.
Имено, граѓани поединци како дел од електоратот, со изборна дискреција, го даваат својот глас што идеолошки одговара на понудениот политички спектар (политичка програма, а не етничка припадност). Тоа е моментот кога се дава /делегира политичкиот мандат и со тоа и политичкиот легитимитет! (Не е етнички, бидејќи таков и не постои!). Легитимитетот се формира од политичката ориентација на гласачите, а не од етничката припадност. Следствено, „политичкото декларирање во изборниот процес на демократијата делегира политички легитимитет, а не етнички легитимитет“!
Опсегот на политичкиот легитимитет е условен од волјата на електоратот. Уделите на тој легитимитет се одредуваат според изборните резултати на поединечните политички партии, а не според процентот на гласачи припадници на одреден етнички ентитет.
Сега сме сведоци како одредени политички елити, и поединци (како што е потпретседателот на ДУИ, Османи), манипулираат со категоријата легитимитет и со свои изјави и толкувања го прекројуваат, извртуваат, омеѓуваат, па дури и измислуваат нови форми на легитимитет. Таков е случајот со споменатиот поранешен носител на висока државна функција Османи. Ваквиот однос и толкување за политичкиот легитимитет е токму поради фактот што во подоцнежните, постизборни фази, политичкиот легитимитет, а со тоа и политички рејтинг на ДУИ е тотално еродиран и е отуѓен од политичката база, од граѓаните. Па сега се бара некаков легитимитет во етничката база…(?!) Сега Османи искривува или измислува некаков непостоен легитимитет (во случајов етнички легитимитет), различен од политичкиот. Но ниту теоријата ниту праксата не познава таков легитимитет, а уште помалку во една унитарна држава како што е Македонија, каде што носителот на легитимитетот е човекот, граѓанинот, кој во политичкиот систем е политички ориентиран, а не етнички.
Етноцентризмот не учествува во политичкото одлучување, туку политиката и политичката ориентација и идеологија. Така е во теоријата, така е во практиката, а сѐ друго е во насока на искривување на демократијата и создавање предуслови за етничка конфронтација, сегрегација и подгревање национална и верска омраза. П.Р.
Унитарниот карактер на Македонија исклучува етнички легитимитет!
