На 7 февруари, во 6 часот наутро, го преминавме тунелот кај Богомила и се искачивме на сртот Караџица. Во 7 часот непријателските колони се упатија кон нас. Ние брзо ја заробивме Ореова Чука над Богомила и ги нападнавме непријателските колони. Во текот на денот непријателот додаваше сили со камиони од Прилеп и со воз од Велес. Имаше околу три полка на армија. Непријателот постојано се обидуваше да ги совлада нашите позиции. Ние ги разбивавме колона по колона. Сите околни села ги поседуваше армијата. Непријателот имаше над 80 мртви. Немавме загуби. Околу 18 часот, со умешен маневар, бригадата тргна низ дупката меѓу тунелот и селото Богомила. Околу 21 часот наидовме на непријателски заседи. Бевме прекриени со силен оган од блиско растојание. Се пробивме и нашата заштитница даде силен отпор. Пристигнавме во Мокрени и Ореов Дол истата ноќ, се наведува во дневникот на Петар Брајовиќ, командант на Првата македонско-косовска народноослободителна ударна бригада
Историјата на походот ја напишаа самите учесници. Преживеаните македонски партизани, во чест на паднатите соборци, објавија мемоари, согледувања, описи на битките итн. Голем број документи што се поврзани со походот се објавени во книгата „Бригада на братството и единството“ во 1958 година, по повод 15-годишнината од формирањето на Првата македонско-косовска бригада, а свое сведоштво остави и Петар Брајовиќ, кој ги опишува настаните од Февруарскиот поход во својот дневник.
Брајовиќ во својот дневник запишал:
1 февруари 1944 година: Ние сме приврзаници во колибите на Бешиќ. Во 19 часот го блокиравме селото Бешиште и ја добивме храната. 2 февруари: Преминавме преку реката Црна. Бевме предадени во количини во близина на селото Вепрчани. Ноќта на 2 и 3 (февруари) ја поминавме на патот кон селото Дрен. Ги блокиравме селата Дрен и Смолани. Навечер 3-4 февруари влеговме во селото Никодин.
4 февруари: Одржавме митинг во селото Никодин. Околу 15 часот бевме нападнати од бугарски војници и полиција. После малку отпор, го оставивме селото прилично нерешено, но веднаш потоа една наша чета го зазеде селото на јуриш. Немавме загуби во оваа пригода. Непријателот имаше 20 мртви. Борбата траеше до 19 часот. Навечер помеѓу 4 и 5 февруари отидовме во селото Степанци.
5 февруари: Стигнавме во селото Степанци, каде што беше и бугарската војска. Ние го фативме и го разоружавме чуварот. Го заобиколивме селото и отидовме во манастирот „Свети Димитриј“, каде што ја поминавме дента. Ноќта меѓу 5 и 6 февруари ја поминавме на пат преку планината Мукоса.
6 февруари: Стигнавме во Азот и ги зазедовме селата Ореов Дол, Мокрени и Габровник. Околу 14 часот наиде непријателот со голема сила. Ние ја организиравме одбраната и ја започнавме борбата. Борбата траеше до 18 часот. Непријателот е запрен насекаде. Имајќи сериозни жртви, само во мртвите 30, непријателот се повлече во текот на ноќта. Ноќта на 6 и 7 февруари презедовме движење кон Богомила.
7 февруари: Во 6 часот наутро го преминавме тунелот кај Богомила и се искачивме на сртот Караџица. Во 7 часот непријателските колони се упатија кон нас. Ние брзо ја заробивме Ореова Чука над Богомила и ги нападнавме непријателските колони. Во текот на денот непријателот додаваше сили со камиони од Прилеп и со воз од Велес. Имаше околу три полка на армија. Непријателот постојано се обидуваше да ги совлада нашите позиции. Ние ги разбивавме колона по колона. Сите околни села ги поседуваше армијата. Непријателот имаше над 80 мртви. Немавме загуби. Околу 18 часот, со умешен маневар, бригадата тргна низ дупката меѓу тунелот и селото Богомила. Околу 21 часот наидовме на непријателски заседи. Бевме прекриени со силен оган од блиско растојание. Се пробивме и нашата заштитница даде силен отпор. Пристигнавме во Мокрени и Ореов Дол истата ноќ.
8 февруари: Се упативме по сртот кон манастирот „Свети Димитрија“. Околу 10 часот наутро забележавме бугарска колона војници. Зазедовме борбени позиции. Борбата траеше цел ден. Непријателот имаше 20 мртви. Околу 18 часот, презедовме покрет по заобиколниот пат кој што води кон манастирот „Св. Димитрија“. 9 февруари: Стигнавме во Илиин Врв. Околу 10 часот две непријателски колони се упатија кон нас. Ние ненадејно ги нападнавме.Ги разбивме целосно непријателските колони. Голем снег паѓаше. Ние започнавме со движење кон Никодин.
Ноќта помеѓу 9 и 10 февруари презедовме движење кон Дрен. Околу 19 часот наидовме на непријателски заседа од војници. Заседата беше разбиена и ние запленивме нешто опрема и муниција. Околу 20 часот североисточно од селото Никодин, на чистинката, наидовме на непријателски стрелачки строј со закопани митралези и пушкомитралези. Непријателот одеднаш отвори оган кон нас од сите страни. Бевме во дожд од куршуми. Не можевме ни да ги кренеме главите. Околу 15 минути лежевме оддалечени на сто метри од непријателот, не можејќи да дадеме никаков отпор. Веднаш потоа отворивме брз оган и следниот момент Вториот баталјон даде брз оган. Десното крило на непријателот беше целосно задушено. Непријателот се обиде да нападне, но беше одбиен. Една од нашите чети го нападна непријателот од зад грб – целосно. Ние направивме пробив кон патот Прилеп – Кавадарци.
Имавме неколку повредени во оваа борба. Непријателот имаше околу 35 мртви. Околу 6 часот го преминавме патот. Непријателска заседа ги нападна нашите задни делови. Нашата претходница го нападна непријателот од страна и дозволи бригадата да се повлече.
10 февруари: Околу три часа подоцна го нападнавме селото Горњи Радобиj. Непријателот се спротивстави, но нашите борци го зазедоа селото на јуриш. Непријателот избега. Целата околина беше алармирана. Ракетите, како и митралезниот оган, беа на сите страни. Недалеку од нас се слушнаа повторни извици, викајќи „Ура“. Тоа беше нашата заштитница, која водеше борба против непријателот. Во текот на ноќта непријателот со камиони носеше засилувања. Околу 7 часот стигнавме до височините над селото Горњи Радобиj. Непријателот со големи сили јуришаше во правец на селото. Околу 10 часот непријателот ја фати косата против нас. Цел ден се напаѓавме. Непријателот користеше фрлачи и топови. Околу 10 часот се упативме кон реката Црна, пристигнавме во селото Галиште, каде што зедовме храна. Испративме една чета да го земе скелето преку Црна Река.
Ноќта на 10-11 февруари одевме накај Црна. Непријателот од Мрежичко, информиран за нашето движење, брзо испрати војска да ги заземе скелата и реката. Не можевме да ја преминеме реката и се повлековме во колиба во близина на скелата.
11 февруари: Непријателот го презеде патролирањето на реката. Ние зазедовме доминантни позиции. Разбивме една група на контрачетници (фашистички платеници) и полицајци што отидоа да го срушат скелето. Околу 14 часот направивме потег кон широк дел од реката со намера да ја преминеме. Бригадата беше реорганизирана во групи. Кога дојдовме блиску до реката, слушнавме оган од пушкомитралез. Во колибите што се наоѓаа над нашиот премин непријателот пристигна со околу 150 војници. Решивме да извршиме насилен премин над реката со прегазување. Поставивме безбедносни заседи на истакнати места и ја преминавме реката преку ешалони.
12 февруари: Дента ја поминавме во Клиновски Кошари. Во 15 часот презедовме движење кон границата према Ѓуровиот Камен. Патувањето до Караџоа (Грција) се одвиваше со непрекинато одење од 45 часа.
Навечер помеѓу 12-ти и 13-ти дента и навечер помеѓу 13-ти и 14-ти го поминавме во патување.
14 февруари: Стигнавме во 15 часот во Караџу. Притоа при одењето континуирано паѓаше снег. Беше голема виулица. Луѓето беа боси и исцрпени. Имавме тројца смрзнати и 26 промрзнати. При пробивањето на бугарски заседи на патот кон селото Тројанци, пробиена е група борци предводени од Митар Радушиновиќ и Павел Брајовиќ и истите беа отсечени. На тој долг и тежок марш, од бригадата заостануваа поединци и помали групи партизани, па или загинаа или повторно ѝ се приклучија на бригадата.
Дел од заштитницата од околу десетина партизани што го штитеше преминот преку Црна Река, од големиот замор се одвои, некои војници заспале и бугарските војници ги убиле на спиење.
