Без поддршката на САД, Парискиот договор е мртов
Професорот по социологија на Универзитетот во Кембриџ Ентони Гиденс отвора многу интересна дилема во врска со т.н. климатски промени. Тој во своите истражувања отвора многу интересни прашања, меѓу кои и прашањето: Ако навистина е точно дека климатските промени претставуваат фундаментална закана за иднината на индустријата и цивилизацијата, односно ако постои општа опасност, се поставува прашањето зошто земјите низ светот прават толку малку за да се соочат со нив? Но дали е фингирана информацијата дека климатските промени се навистина „фундаментална закана за иднината на индустријата и цивилизацијата“ или илјадапати повторената флоскула станува факт?!
Одговорот на професорот Гиденс е уште поинтересен.
„Има многу причини, но главната новина на прашањето за климатските промени во споредба со претходните закани е што човековата активност сама по себе предизвикува климатски промени, а нема слични искуства од порано. Ниту една претходна цивилизација не се мешала со природата до степен дури и далечински сличен до кој го правиме во нашите секојдневни ефекти. Немаме претходно искуство во справување со овој проблем, а тоа особено се однесува на глобалното ниво на опасност што го носи. Затоа овие опасности изгледаат апстрактно и изгледаат како нејасна закана во неодредена иднина“.
Професорот Гиденс во својата книга повеќе се обидува да даде одговор на суштината на она што предизвикува вакво човеково однесување, кое подоцна беше наречено Гиденсов парадокс. Еве го:
– Тоа е затоа што опасностите што ги носи глобалното затоплување, колку и да изгледаат страшно, не се опипливи, непосредни и видливи во секојдневниот живот, поради што многу луѓе нема да преземат никакви конкретни активности во врска со нив – одговора конкретно Гиденс.
Во годините по објавувањето на Гиденсовиот парадокс, јавното мислење и јавните политики се променија, што доведе до Парискиот климатски договор во 2015 година, со кој беше постигнат општ консензус за потребата од борба против климатските промени и глобалното затоплување. Со Парискиот договор се означи глобален консензус за неопходноста од одржлива енергија. Но тоа не ги дефинира ниту инвестициите ниту динамиката на промените на јавните политики. Тоа требаше да се направи на годишните конференции што следуваа по Парискиот договор. Помалку од една деценија по неговото склучување, сè уште не е одреден фонд за инвестиции во борбата против климатските промени. Тоа се однесува особено на високоразвиените западни земји, кои самите се ставаат во ист кош со неразвиените земји или земјите во развој. Наместо високоразвиените да поттикнат развој кај другите земји, тие со „зелените политики“ уште повеќе ги инхибираат земјите во развој на својот пат кон економски просперитет. Тој револт особено излезе на површина на последниот самит во Баку. Имено, на последната годишна конференција на COP (COP 29 во Баку, Азербејџан, во октомври 2024 година) беше договорено развиените земји да ги зголемат своите годишни инвестиции на 300 милијарди до 2035 година. Но тоа повторно беше без конкретен распоред и динамички план за имплементација. Сè на сè, десетгодишното спроведување на Парискиот договор го потврди функционирањето на Гиденсовиот парадокс во глобалната практика, особено нагласено кај развиените земји, кои со свои познати механизми притискаа на земјите во развој.
За волја на вистината, за издвојување е дека Европската Унија (особено Германија) ја промени својата енергетска стратегија, усвојувајќи стратегија за енергетска транзиција преку главниот документ Европски зелен договор, чија политика за спроведување е обликувана во политика на зелена транзиција. И, економски – крахира! Сега Европа мора да се враќа назад: забрзано да ја врати својата конкурентност на светските пазари и во меѓународната економска размена токму преку зголемување на употребата на атомската енергија, па и преку фосилните извори на енергија. Аналитичарите во некои од водечките списанија во врска со енергетиката и економијата тврдат дека „зелената агенда (слично како и глобализацијата) е само добро осмислена алатка со која земјите во развој и неразвиените земји ќе бидат контролирани од развиениот Запад да останат во рамките на својата неразвиеност и да стагнираат“. Аналитичарите го поставуваат отворено прашањето зошто западните земји не им дозволат на земјите во развој да ги користат фосилните енергенти за да им се доближат на развиените земји со својот развој и БДП, а на сметка на тоа тие (развиените) стриктно да се придржуваат на зелената агенда, (бидејќи за да дојдат развиените во таква своја позиција ги користеле фосилните енергенти со столетија). Затоа, доколку сакаат фер меѓународни односи, аналитичарите велат дека би требало развиените земји да се први во спроведувањето рестрикции за фосилните горива поради климатските влијанија, а да ги остават неразвиените или земјите во развој да влезат во економска кондиција, бидејќи тие (неразвиените) и така имаат многу мал удел во користењето фосилни енергенти на глобално ниво!
САД се повлекоа од Парискиот договор за климата, што значи тој потег?
Новата администрација на претседателот Доналд Трамп најави промена во климатската и енергетската политика и општа политичка промена кон приоритизирање на геополитиката и нова реиндустријализација на САД во однос на енергетската транзиција. Згора на тоа, една од првите одлуки на новиот претседател Трамп беше да издаде десетици извршни наредби или декрети, кои претседателот ги потпиша веднаш по неговата инаугурација, односно по преземањето на функцијата. Една од нив беше извршната наредба за повлекување од Парискиот договор за климата, кој претседателот беше меѓу првите што го потпиша по церемонијата на инаугурација и за кој веднаш беше известен Секретаријатот на Обединетите нации.
Ако се земе предвид најавата за енергетска политика како што ја формулираше претседателот Трамп во неговиот инаугуративен говор, тоа значи дека САД целосно ќе се свртат кон течна јаглеводородна енергија во следните четири-пет години. Се разбира, заради сопствен економски развој! Со новото повлекување на САД од Парискиот договор, тоа подразбира целосен приоритет на геополитиката пред енергетската транзиција. Тоа дополнително ќе ја забави „глобалната енергетска транзиција“, но подобро е да се најде одржлив „среден пат“ помеѓу економскиот просперитет и влијанието врз климата (ако тоа за влијанието врз климатските промени воопшто е точно. Некои истражувачи тотално демантираат дека човекот со своето влијание може битно да влијае врз климата, образложувајќи ги промените со циклични природни циклуси).
Ако навистина се прифатат иницијативите на претседателот на САД во делот од забавување на обновливите енергенти, за да се дигнат националните економии (и светската економија, се разбира), тогаш аналитичарите велат дека „би можело да се каже дека сме „на крајот на интензивното инсистирање на зелената транзиција“. Ако го замислиме почетокот како датум кога е склучен Парискиот договор, 2015 година, и ако сето ова се собере во економската, социјалната и геополитичката рамка на модерната цивилизација, тогаш во ваква констелација, економските аналитичари прашуваат дали е подобро да се пронајде и нов пат за човештвото, во кој балансирано би се вклучиле и економскиот развој и просперитет на државите, а и постепеното воведување на зелената енергија, која во еден момент би била и доволна да го преземе приматот за тежишен енергетски ресурс? Р.С.
Полскиот научник Пјотр Ковалчак ја преврте наопаку досегашната теза за климатските промени
Човекот се преценува доколку мисли дека битно влијае на климатските промени
Публикувањето на извонредно обемниот труд на полскиот научник Ковалчак предизвика реакции од страна на многу научници, истражувачи и климатолози. Многумина од нив се согласуваат дека професорот не се обидел во својата книга „Климатски промени: политика, идеологија, наука, факти“ да ја докаже апсурдноста на изјавите за „вина на активностите на човечкото производство во формирањето на ефектот на стаклена градина и одредено затоплување на планетата“ туку, според коментарите на климатолозите, едноставно собрал историски факти, привлекувајќи внимание на фактот дека „ладењето и затоплувањето на Земјата се циклични“
Сѐ поголем број климатски научници заклучуваат дека не постојат емпириски докази за глобалното затоплување предизвикано од човекот. Постојат само сугестии од компјутерски модели дека луѓето го предизвикуваат тоа, а секое предвидување направено со користење на тие модели од 1990 година е погрешно – со секоја измината година, реалните температури се подалеку од предвидувањата…
Некогаш одамна немаше индустрија, речиси немаше население, но сепак беше топло
„Возраста на Земјата се проценува на околу 4,5 милијарди години. Пред околу 12 илјади години, по последната ледена доба, започна холоценската ера во која живееме. Крајот на глацијацијата беше ненадеен, топењето на мразот доведе до фактот во одредени периоди нивото на водата да се зголемува за 15 см дневно, додека секој ден бреговите се поместувале некаде дури за еден и пол километар во длабочината на копното. Денес не постои феномен што би можеле да го споредиме со тоа. Околу 12.700 пр. н.е. промените веќе не беа со бавно темпо, туку со галоп, а во текот на само една генерација, глобалните температури се зголемија за околу пет Целзиусови степени. Односно, темпото беше многу различно од денешното од еден до еден и пол степен“, пишува полскиот научник. Овој цитат веќе покажува дека со присуството на човештвото, тогаш броено само во десетици илјади хомо сапиенси, а не денешните милијарди, со целосно отсуство на индустрија, затоплувањето било многу подраматично од сега.
Во 1815 година избувна вулканот на планината Тамбора, која се наоѓа на индонезискиот остров Сумбава. Вулканската пепел се искачи на висина од 40 км, стратосферските ветрови го протегаа овој облак, како резултат на што сонцето се претвори во слаба светилка за огромна територија на Индонезија. Впрочем, 1816 година влезе во историјата како „година без лето“, обележана со катастрофални неуспеси на културите и десеткратно зголемување на цените на житото. Ерупцијата на Тамбора не беше локален феномен. Вулканското затемнување на сонцето придонесе за намалување на температурите на целата северна хемисфера за 0,4-0,7 Целзиусови степени, а во некои области намалувањето достигна три-пет степени. Ладењето го скрати периодот погоден за земјоделска дејност. Четири брана на необични летни мразови (6-11 јуни, 9-11 јули, 21 и 30 август 1816) успеаја да уништат големи делови од посевите во Канада, Северна Европа и во САД. Според Карен Александар, професорка на Универзитетот во Масачусетс во Амхерст, последиците од ерупцијата во форма на глад (многу видови комерцијални риби не можеа да го издржат студот) се чувствувале уште десет години. Во 1815 година писателите на научна фантастика сè уште не пишувале за доаѓањето на индустриската ера – природата управувала сама, без да ги вклучи луѓето во спроведувањето на климатските промени. Во јануари 2022 година, подводниот вулкан Хунга Тонга Хунга Хаапаи еруптира кај островите Тонга, па 150 милиони тони водена пареа беа испуштени во стратосферата на височина од 15 до 40 километри над Земјата. Ова изнесува 10 отсто од водата веќе во овој слој на атмосферата. Австралиските научници од Универзитетот во Нов Јужен Велс, во извештајот за нивното истражување, тврдат дека ова количество пареа ќе има значајно учество во ефектот на стаклена градина и може „привремено да влијае на глобалната просечна температура низ Земјата“. Привремено, според нив, неколку години.
За „ефектот на пеперутката“
„Ефектот на пеперутката“ е термин измислен од американскиот математичар и климатолог Едвард Лоренц, а доби популарност благодарение на делото на Реј Бредбери, „Звук на громот“. Брзото пресушување на Големо Солено Езеро во американската сојузна држава Јута ослободи 4,1 милиони тони јаглерод диоксид во атмосферата во 2020 година, а исландскиот вулкан Ејафјалајокул во март 2010 година ја покри цела Европа со пепел, делумно блокирајќи го сончевото зрачење над континентот извесно време, што придонесе за благ пад на температурата. Истото тоа се случи и со италијанската Етна, но на помала површина. Природата живее свој живот.
– Кога го советувате човештвото наизменично да вдишува за да ги намали емисиите на јаглерод, размислете дали вулканите ќе забележат – со доза иронија вели научникот.
И воопшто, јаглерод диоксидот не е штетна супстанција синтетизирана од човештвото во процесот на неговите индустриски и земјоделски активности, туку гас создаден од природата и користен од неа во процесот на фотосинтеза. Научниците што ја поддржуваат верзијата за „катастрофата од затоплувањето“ редовно се расфрлаат во јавноста (медиумите) со податоци за тоа „како мразот на Антарктикот се топи и го совладува копнениот дел“. Но професорот додава дека истите тие „скромно молчат за фактот дека во исто време се зголемува количеството морски мраз (и покрај тоа што водите на Јужен Океан се чини дека се загреваат). И овие два процеса практично се балансираат еден со друг.
Според моделот изграден од научниците од опсерваторијата „Пулково“, во текот на милиони години, глобалното затоплување на Земјата се заменува со глобално ладење. Секој од периодите на топлина и студ трае околу двесте години.
– Моментот на претворање од топло во студено навистина изненадувачки се совпаѓа со датумот за постигнување јаглеродна неутралност (2050 година), фиксиран во Големиот зелен договор на ЕУ. Дали ова е причината за брзањето да се спроведат плановите за намалување на јаглеродниот отпечаток на човештвото – се прашува професорот.
Политиката и лажната историја во служба на – глобалистите
Историјата може да се пишува на различни начини. Но, според некои политички аналитичари, „неолибералите ги избраа токму алатките на глобализација, климатско затоплување, зелената агенда итн. за да ги испишуваат историјата и иднината на свој начин, за обезбедување на своите тесни интереси што не се совпаѓаат со општочовечките, велат аналитичарите со кои разговаравме.
– Можете искрено да запишете на хартија информации за настаните што се случиле, строго почитувајќи ги нивната низа и хронологија. Или тоа е можно – со надзор или по нарачка – без да се споменат оние настани што се мешаат во подготвувањето на саканата слика. Овој метод ни овозможува да ги скриеме информациите од општеството за постоењето на топли периоди. Имено, аналитичарите велат дека се испуштаат информациите за цикличната природа на промените што се случуваат, при што со тоа се помага да се изградат теории и графикони што ветуваат невиден пораст на температурите.
– Целиот список на предвидувања базирани на вакво селективно снимање на историјата има античовечка насока! Тој вклучува цела група екологисти и климатски научници што редовно издаваат катастрофални прогнози. Тие најчесто не се остваруваат, но секако нè тераат да трепериме, а во многу случаи – и да издвојуваме пари за акции што ветуваат дека ќе спречат судир. Да се потсетиме, на пример, на извештаите на Римскиот клуб, кој во 1972 година предвидуваше дека ние (човештвото) ќе останеме без гас, нафта, сребро и многу други елементи само за десет години. Истото тоа важи и за прогнозите за демографијата и земјоделската ефикасност – вели професорот Пјотр Ковалчак.
Дејствата насочени со зборови кон зачувување на животната средина се всушност активности за исполнување на политичкиот поредок на одредена категорија луѓе и обезбедување на нивните економски интереси.
Сѐ поголем број климатски научници сега заклучуваат дека не постојат емпириски докази за глобалното затоплување предизвикано од човекот. Постојат само сугестии од компјутерски модели дека луѓето го предизвикуваат тоа, а секое предвидување направено со користење на тие модели од 1990 година е погрешно – со секоја измината година, реалните температури се подалеку од предвидувањата.
– Ако ни се каже дека јаглерод диоксидот предизвикува глобално затоплување, тогаш зголемувањето на концентрацијата на јаглерод диоксид секогаш мора да му претходи на затоплувањето. Вистинската историја покажува дека се случува токму спротивното: зголемување на емисиите на јаглерод диоксид се случува по затоплувањето. Понекогаш ова „одложување“ може да трае стотици години. Логиката налага дека зборувањето за опасноста од емисиите на јаглерод диоксид за климата на Земјата е барем – грешка. Ако не се каже дека тоа е намерно искривување на фактите и приспособување на решението на посакуваниот одговор. Ако основните факти и врски што се основа за конструирање теории се неточни, тогаш што може да се каже за вистинитоста и точноста на предвидувањата засновани на нив? Огромното мнозинство предвидувања на ИПЦЦ не се остваруваат. Тоа е затоа што глобалните климатски модели (ГЦМ) систематски ја преценуваат климатската чувствителност на јаглерод диоксид, а моделарите ги исклучуваат принудувањата и повратните информации, кои се неконзистентни со нивната мисија и цел да ги идентификуваат човечките влијанија врз климата – забележува Пјотр Ковалчак. Р.С.
