Анализа: Тензиите во Сувалскиот коридор и потенцијалот
за воен судир со стравотни геополитички последици
Членките на НАТО, Полска и Литванија, воведоа „мека“ блокада врз руската стратешка нуклеарна енклава Калининград. По ова, Кремљ веднаш издаде експлицитно предупредување дека „секој обид за задушување на оваа територија ќе биде пресретнат со сите неопходни средства“. Имено, паралелно со мировните преговори за Украина меѓу САД и Русија, либерално воинствената Европа повторно наоѓа варијанта да ги саботира преговорите за мир. Од Европа се подготвуваат стравотни тензии од геополитички размери, токму на кои се осврнува американскиот политиколог и универзитетски професор Џон Миршајмер. Тој ја анализира алармантната ескалација во Сувалскиот коридор, објаснувајќи зошто тензиите за оваа територија сега може да претставуваат повод за сериозен светски судир. Тој притоа ги анализира неуспехот на западните санкции врз Русија и двојните стандарди на западниот „поредок заснован на правила“. Професорот Миршајмер ги открива скриените механизми на моќ што го водат светот кон криза поврзана со помалку забележливата, но алармантна ескалација во Сувалскиот коридор, што ќе претставува последен тест за моќта на до скоро „беспрекорно функционирачката“ либерална империја. Во денешното издание го објавуваме првото продолжение од сеопфатната геополитичка анализа
- Западните медиуми ја третираат опсадата на Калининград како мал бирократски спор околу железничкиот транзит и санкционираната стока. Но она што го гледаме во Балтичко Море не е ненадеен, непредвидлив излив на тензија. Тоа е логичен неизбежен заклучок на 30-годишен проект на опкружување, неуморен марш на инфраструктурата на НАТО кон исток. Сегашната мека блокада на Калининград, суверената територија на Русија, нејзината стратешка енклава сместена меѓу две непријателски членки на НАТО, е искрата што еден познат естаблишмент со уште попозната идеологија очајнички се обидува да ја запали. Во тој контекст, претседателот на Русија беше експлицитен. Тој изјави дека секој обид да се „задави“ Калининград, да се пресече неговата поврзаност со руското копно, ќе биде пресретнат со сите расположливи средства. Во лексиконот на нуклеарното одвраќање, сите расположиви средства не се метафора. Тоа е ветување за уништување
Сувалскиот коридор претставува дел од рамно неодбранливо земјиште од речиси 100 километри што ја одделува Полска од Литванија. За обичниот набљудувач, тоа не е ништо повеќе од пасторален пејзаж од брановидни ридови и пасишта за добиток. Но за воените стратези во Пентагон и Кремљ, ова е најопасното место на Земјата. Тоа е југуларната вена на НАТО. И уште пострашно, тоа е појдовната точка за Третата светска војна. Стоиме на работ на катастрофа што ја прави кубанската ракетна криза да изгледа како дипломатско недоразбирање. A сепак, западните медиуми ја третираат опсадата на Калининград како мал бирократски спор околу железничкиот транзит и санкционираната стока. Но она што го гледаме во Балтичко Море не е ненадеен, непредвидлив излив на тензија. Тоа е логичен неизбежен заклучок на 30-годишен проект на опкружување, неуморен марш на инфраструктурата на НАТО кон исток, што беше експлицитно дизајниран за да понижи и да ја притисне нуклеарната суперсила. Сегашната мека блокада на Калининград, суверената територија на Русија, нејзината стратешка енклава сместена меѓу две непријателски членки на НАТО, е искрата што неоконзервативниот естаблишмент во Вашингтон очајнички се обидува да ја запали. Владимир Путин беше експлицитен. Тој изјави дека секој обид да се „задави“ Калининград, да се пресече неговата поврзаност со руското копно, ќе биде пресретнат со сите расположливи средства. Во лексиконот на нуклеарното одвраќање, сите расположиви средства не се метафора. Тоа е ветување за уништување.
Блокада врз „виталниот орган“ на Русија: Ескалацијата во Балтикот како очигледен симптом на американската слабост
Калининград е седиштето на руската балтичка флота. Тоа е дом на ракетните системи „искандер“ способни да носат нуклеарни боеви глави до Берлин, Варшава и Лондон за неколку минути. За Русија, безбедноста на оваа енклава е егзистенцијална. Таа не е адут за пазарење. Таа е витален орган. Одлуката на Литванија и Полска да го ограничат транзитот на стоки, цемент, челик, јаглен, под маската на санкциите на Европската Унија е директен чин на војна. Блокадата е чин на војна. Таа е признаена како таква во меѓународното право со векови. Кога САД ја блокираа Куба во 1962 година, тие ја нарекоа нивната акција – карантин, за да ја избегнат правната дефиниција. Но, светот знаеше што е тоа. Тоа беше прст на чкрапалото. Замислете за момент обратно сценарио. Замислете ако Кина воспостави воен сојуз со Мексико. Замислете ако стационираа ракети во Тихуана, а потоа замислете ако мексиканската влада поддржана од Пекинг одлучи да го блокира транспортот на стоки од континенталните САД до Алјаска, тврдејќи дека спроведуваат меѓународни санкции. Што би направил Вашингтон? Дали би се обратил до Обединетите нации? Дали би напишал строго формулирани писма? Не. САД би го нападнале Мексико истиот ден.
Доктрината Монро, до која САД сè уште жестоко се придржуваат, додека на сите други им негираат создавање сфери на влијание, диктира дека ниедна странска сила не може да се меша во западната хемисфера. Сепак, САД веруваат дека имаат божествено право да ги испратат своите тенкови на предниот трем на Русија и да го диктираат протокот на сообраќај на руска територија.
Оваа блокада не е случајна. Тоа не е нечесна акција на претерано ревносни литвански цариници. Но Вилнус не дејствува без дозвола од Вашингтон. Ова е пресметана провокација, стрес-тест дизајниран од американската империја што избледува, за да види колку можат да ја провоцираат мечката пред таа да касне. Тоа е симптом на хегемон што го изгубил разумот. Структура на моќ толку опиена од сопствената пропаганда што верува дека може да ги покори законите на физиката и геополитиката. Тие веруваат дека можат да ја потчинат нуклеарната сила на покорност без последици. Ова нè доведува до основната теза на анализата. Ескалацијата во Балтикот не е знак на силата на НАТО. Тоа е очигледен симптом на американската слабост. Ја разоткрива застрашувачката реалност на падот на американската хегемонија. Кога една империја е на својот врв, таа не треба да посегнува по ситни провокации и самоубиствени ризични дејства. Таа владее преку консензус, преку економска интеграција, преку стабилност што им користи на нејзините садови. Но, американската империја е во самрак. Таа скапува одвнатре, осакатена од долгови, општествена фрагментација и воено-индустриски комплекс што бара постојан конфликт за да го оправда својот пренадуен буџет. Бидејќи повеќе не може економски да се натпреварува со растечкиот мултиполарен свет, со производствената моќ на Кина и доминацијата на Русија врз ресурсите, таа се врати на единствената алатка што ѝ остана – хаосот.
Стратегијата е транспарентна за секој што ја познава историјата. Тоа е стратегија на попречување. Ако САД не можат да го водат светот, ќе се погрижат никој друг да не може да го стори тоа. Со претворање на Европа во бојно поле, со прекинување на економските врски меѓу Германија и Русија, со трансформирање на Балтичко Море во воена зона, Вашингтон се надева дека ќе ја зачува својата хегемонија над своите европски вазали. Ја видовме тактиката и претходно, при проширувањето на НАТО на почетокот на 90-тите години од минатиот век, што претставуваше погазување на ветувањата дадени на Михаил Горбачов. Го видовме тоа во обоените револуции, оркестрираните државни удари маскирани како демократски востанија. Го видовме тоа во Украина во 2014 година, а сега го гледаме и во Калининград.
Но, историјата има начин да ја казнува ароганцијата. Архитектите на оваа политика во Стејт департментот, удобно седејќи во своите кабинети во Вашингтон, се однесуваат како Русија да е Србија или Ирак. Тие се однесуваат како да можат да ја бомбардираат или да ја санкционираат и да ја уназадат. Тие не успеваат да сфатат дека Русија е цивилизирана држава што ги преживеала Наполеон и Хитлер. Тие ја гледаат опсадата на Калининград како бирократска точка на влијание. Русија ја гледа како втор Сталининград. Опасноста од овој момент не може да се прецени бидејќи механизмот на контрола не успева. Во минатото светот им се покоруваше на САД, а санкциите беа „смртна пресуда“.
Денес санкциите врз Русија се вратија спектакуларно како бумеранг. Рубљата е силна. Нивната економија расте побрзо од германската и тие успешно се свртеа кон исток. Овој неуспех на економската принуда ги преплаши западните елити што сфаќаат дека нивното омилено оружје е расипано. Затоа Калининград е точката на жариште. Тоа е местото каде што економската војна се трансформира во оружена. Наративот за Сувалскиот коридор се пумпа во крвотокот на западната јавност за да се подготви за војна. Ни се кажува дека Русија планира да ги нападне балтичките земји. Ова е проекција. Русија нема никаков интерес да управува со населението на Литванија или Полска. Тие сакаат безбедност и тампон-зона. Тие сакаат да се осигурат дека ракетите насочени кон Москва ќе бидат потиснати назад. Но, наративот на НАТО бара негативец, карикатура на злото за да ги оправда билионите долари што се влеваат во одбранбениот сектор. Затоа ја боцкаат мечката. Ги блокираат железничките линии и го запленуваат товарот. Го кршат транзитниот договор потпишан во 2000-тите. И чекаат за да можат да ја обвинат Русија дека е агресор. Тоа е игра при која НАТО сонува за униполарен момент што згаснал пред 20 години. Трагедијата е што луѓето од Европа, Полјаците, Литванците, Германците, се оние што ќе ја платат цената за оваа американска ароганција. Тие се користат како човечки штитови, како жртвени пиони во геополитичка борба помеѓу умирачката империја и растечкиот мултиполарен поредок. Вашингтон е подготвен да се бори против Русија до последниот Европеец.
Автор: професор Џон Миршајмер
продолжува
