Сегашните решенија на ЕУ не се функционални. Затоа што не е реално да се има и отворени граници без илегални имигранти и да има увоз на работна сила, а да доаѓаат само оние што ни се најпотребни, додека факт е дека не се инвестира во просперитетот на посиромашните народи…
Европската Унија безнадежно станува област за негирање на човековите слободи
Унгарскиот премиер Виктор Орбан повеќе не е единствениот антиимигрантски бунтовник што цела деценија постојано укажува на последиците од илегалната имиграција во ЕУ. И тој не само што укажува туку и се заканува деновиве дека ќе донесе премногу имигранти во Брисел со автобуси под изговор дека ќе се обиде да ја зачува безбедноста на својата земја од оние што, во време на неизбежно цивилизациско преструктурирање, потенцијално би можеле да ја загрозат.
Иако никој јавно не сака да признае дека антимиграциската, популистичка… политика на ЕУ стана реалност, последниот самит на европските лидери што се одржа минатиот четврток и петок во Брисел потврди дека таквата политика на тлото на сегашната Унија наскоро дури и ќе се легализира.
Претседателката на Европската комисија, Урсула фон дер Лајен, како соучесничка на самитот на европските лидери во службено својство, вети истиот ден „итни активности за трансформација на европското законодавство за миграција“. А Урсула обично никогаш не се шегува!
Нова страница од историјата на ЕУ: Отстапување од „традиционалните европски вредности“
Основното прашање е: зошто токму сега толку радикално отстапување од „традиционалните европски вредности“ во однос на мигрантите кога, по миграцискиот ураган од 2015 година, илегалната имиграција во ЕУ е во постојан пад, ако ја исклучиме минатата година кога тој број беше речиси двојно поголем (околу 300.000 илегалци) во однос на 2022 година, кога биле регистрирани околу 160.000 нелегални влезови на територијата на Унијата?
Одговорот е: страв! Страв од националистички, популистички и евроскептични партии што постепено ги освојуваат гласовите на антиимиграциските европски гласачи. Овие партии стануваат сè помоќен фактор за соодлучување во Европскиот парламент, каде што заземаат четвртина од местата, во Советот на министри на ЕУ уште повеќе, а како што се покажа на последниот самит на ЕУ – исто така и во европскиот Совет како главен кормилар на европскиот брод. Само Европската комисија, поради авторитетот на својот лидер, остана формално социјалдемократска и популистичка институција во новиот петгодишен мандат.
„Формалното“ сепак во Брисел станува помалку важно од реалното. Самиот факт што за првпат е отворена позиција за потпретседател на Комисијата и комесар за миграција во новиот Колеџ на УвдЛ (Урсула фон дер Лајен), потврдува дека Европската Унија нужно, но секако, влегува во ера на затворање, радикална етничка селекција и невидена акција против мигрантите без премногу грижа за човековите права и загарантирана слобода на движење. Нема долго да потрае ниту редефинирањето на визната политика, легалната имиграциска политика, па дури и неодамна (во мај) усвоениот Европски пакт за миграција, бидејќи на европската економија воопшто не ѝ оди без најмалку еден милион увезени работници веднаш.
Опасни претчувства
Со цел да се ублажат или целосно да се заматат критиките на застапниците за човекови права низ Европа, во Брисел засега многу вешто се избегнува расистичката или ксенофобичната реторика, но самата согласност на европските лидери за присилно префрлање на илегалните мигранти во собирните центри во трети земји надвор од Унијата наместо исклучиво државни иселувања – разоткрива многу опасно претчувство: свесно создавање простор за манипулирање со човечките судбини!? Таквото претчувство само по себе неминовно предизвикува сомнеж за крајните намери на актуелните креатори на европската миграциска политика и на севкупните политики на Европската Унија.
Овде е особено важно да се потсети дека последните позиции на европските лидери за визната и имиграциската политика воопшто, дојдоа дури 24 часа по самитот на лидерите на десничарските популистички влади во ЕУ: Белгија, Унгарија, Австрија, Холандија, Италија, Словачка и десничарските партии владеат или се поддржани од владите и во Финска и во Шведска. Ова е причината што самата Урсула фон дер Лајен во петокот потврди дека „лично ќе се залага за депортација на што повеќе мигранти од тлото на Европската Унија“.
Десничарските партии претходно го хомогенизираа своето членство со идеите за напуштање на Европската Унија, суспендирање на политиката на проширување или укинување на заедничката валута еврото. Кога станаа пореални, тоа веќе не беше мејнстрим на нивните активности. Сега тие сакаат да влијаат на европските политики однатре, а сегашната европска конфузија во однос на миграцијата е во срцето на интересите на овие членки на Унијата.
И не само тие. Во последниве месеци, десетина европски земји воведоа некаква форма на ограничувања на границите во обид да ги одвратат мигрантите, бегалците и барателите на азил. Пред десет дена, поради наводна безбедносно-хибридна закана, Полска објави привремено прекинување на обработката на барањата за азил за мигрантите што доаѓаат од соседна Белорусија.
Германскиот канцелар Олаф Шолц, чие канцелариско столче повеќе го тресеа имигрантите од Сирија отколку драматичната ситуација во германската индустрија, летово воведе гранична контрола откако млад Сириец со нож повреди единаесет лица и уби тројца германски државјани. Други шест земји, меѓу кои Италија, Франција и Австрија, воведоа гранични проверки, со што ја поткопуваат најголемата светост на Европската Унија – шенгенската слобода на движење на луѓе, стоки, капитал и знаење!
Центрите за „обработка“ на мигранти како камуфлирани кампови?
Читајќи ги конечните заклучоци од последниот самит на европските лидери за миграцијата, невозможно е да не се забележат застрашувачки парадокси.
Наместо да се занимаваат со крајот на војните и создавање услови за вистинска, наместо лажна демократија, западноевропските лидери на Унијата овој пат повторно се натпреваруваа во докажување на влијанието на хипотетичката „хибридна војна на непријателските сили“ врз миграциските текови кон Европа.
Затоа, наместо да се отстранат самите причини за емигрирање на милиони луѓе од кризните подрачја во светот – меѓу кои најчести се војните (предизвикани главно од империјалистичката политика на моќниците на овој свет); репресија на населението од авторитарни режими (најчесто поттикнати или номинирани од една од големите сили на Западот); глад, жед и беда (која е последица на неоколонијалните политики и неправедната глобализација) – на сигурно историски најретроградниот самит на лидерите на ЕУ за миграцијата, повеќе од десет часа се разговараше за репресивното сечење на главните имиграциски патишта (што беше дискутирано подетално во претходната анализа); за забрзување и поедноставување на процедурите за депортација надвор од територијата на Унијата; и за забрзаното отворање центри „за обработка на мигранти“ како оние што Италија ги отвори во Албанија на почетокот на месецов, а Холандија срамежливо најавува отворање во Уганда!?
И покрај фактот што таквите „центри за враќање“ или „центри за обработка на мигранти“ во никој случај не се разликуваат од веќе воспоставените „собирни центри“ или „затворени кампови“ во Турција, Србија и Босна и Херцеговина, при што жителите на овие земји имаат огромни безбедносни, меѓурасни и меѓурелигиски проблеми – во писмо до лидерите на ЕУ оваа недела, Урсула фон дер Лајен ја поддржа идејата за отворање слични центри надвор од ЕУ. Во овие центри би се вршеле тријажата и обработката на протераните мигранти од Унијата, а италијанското искуство би можело да послужи како инспирација и водич во креирањето нов европски пристап, смета претседателот на Комисијата.
Шпанскиот премиер Педро Санчез, германскиот канцелар Шолц и францускиот претседател Емануел Макрон внимателно ја отфрлија таквата идеја по самитот како некомпатибилна со традиционалните европски вредности. За Германија дури е и спротивна на потребите на германската економија за увезена работна сила!
Наместо центри за мигранти во трети земји, Франција сè поупорно се залага за промена на законодавството на ЕУ за да се олесни депортацијата надвор од Унијата и да им се олесни на тие земји понатамошната обработка со милиони финансиска поддршка по моделот на ЕУ – населување на Турција од мигрантите од 2016 година или нивно задржување доколку овие земји сакаат да го сторат тоа.
Со таква реторика и глумење православие, несомнено се обидуваме да алудираме на емпатија, меѓународна законитост и правичност кон мигрантите, притоа всушност прикривајќи ја суштината – хроничната вознемиреност предизвикана од грешките во управувањето со европската миграциска политика, особено политиката на азил и легална имиграција.
Иако миграцијата постои долго колку и човештвото и иако Европската Унија (поради нејзината привлечност кон афро-азиските народи) има повеќе директиви, резолуции, заклучоци и самити за миграцијата од сите други земји во светот заедно, бројот на илегални имигранти и проблемите со кои се соочува Унијата кажуваат дека сегашните решенија на ЕУ не се функционални. Тие не се функционални затоа што не е реално да се има „и деца и пари“: отворени граници без илегални мигранти; да имаме увезена работна сила, но кај нас да доаѓаат само оние што ни се најпотребни; дека не инвестираме во просперитетот на сиромашните народи, туку дека овие народи не кукаат и сонуваат за сопствено подобрување!
Јаловата европска „игра“ заврши. Сметките пристигнаа за наплата. Европската Унија безнадежно станува област за негирање на човековите слободи за оние деца, жени и мажи што бегаат од недостиг од слобода.
Уште еден модел од неодамна умира беспомошно пред нашите очи!
Зекеријах Смајиќ
