Со негирањето на улогата на СССР во Втората светска војна, Европа ја крие болната вистина и ги негира своите злосторства
Одмотувањето на историското минато и обидите за искривување на настаните од минатото започнаа кон крајот на осумдесеттите години од минатиот век, отпрвин срамежливо и тивко, а по падот на Берлинскиот ѕид станаа побучни и понаметливи и прераснаа во процес што продолжува до ден-денес, со јасни индикации дека нема да запре.
На преминот од два века, Европа, или поточно Европската Унија, обвиткана во нова митолошка магла и пропаганден чад, целосно почна да ја губи идејата за тоа што се случило со неа во минатото. Овде-онде, одвреме-навреме, може да се здогледаат вистинските намери на современото толкување на „учителот на животот“ – криење на непријатната и болна вистина и негирање на злосторството.
Под мотото на борбата против тоталитаризмот, на 19 септември 2019 година, Европскиот парламент, по повод 80-годишнината од почетокот на Втората светска војна, ја усвои резолуцијата „За важноста на зачувувањето на историското сеќавање за иднината на Европа“, за која гласаа 535 пратеници, а 66 против. Овој документ го осудува Пактот за ненапаѓање меѓу Германија и СССР, кој беше потпишан во Москва на 23 август 1939 година од страна на Рибентроп и Молотов, а кој, со своите тајни протоколи, практично ги подели Европа и териториите на независните држави меѓу овие два тоталитарни режима. Со други зборови, европратениците рекоа дека Втората светска војна всушност не започнала на 1 септември 1939 година, туку осум дена порано, на 23 август, кога бил потпишан овој договор. Таа иницијатива дојде од политичарите на балтичките земји и Полска, а сега сме сведоци дека е прифатена од сериозни научници, кои го објаснуваат овој договор како дефинитивно давање одврзани раце на Хитлер.
Тоа бизарно толкување на историскиот редослед на настаните од втората половина на 1930-тите беше промовирано една деценија претходно, во 2009 година, за време на одбележувањето на 70-годишнината од почетокот на Втората светска војна. Оттогаш, ревизионистичкиот мит за изедначување на Хитлер и Сталин доби државјанство. Следново е сосема банално прашање за европските парламентарци и нивната „теоретска заднина“: Чие знаме се вееше во Рајхстагот на 1 мај 1945 година и чија војска го ослободи Берлин? Дали ова значи дека наскоро ќе откриеме дека советската армија всушност го окупирала германскиот главен град? Околу седум милиони советски војници учествуваа во ослободувањето на десет европски земји. Без Црвената армија и нејзините неизмерни жртви, ослободувањето на Европа од суровиот јарем на нацизмот ќе беше невозможно. Но Европа бара од Русија да се покае. Таа не споменува кој го протера Третиот Рајх од Полска.
Ревизионистите на европската историја упорно тврдат дека Полска била првата жртва на Втората светска војна. А нејзината улога во сопствената трагедија можеби најдобро се докажува со фактот дека Црвената армија заробила околу 60.000 Полјаци што се бореле на страната на Хитлер. Многу од нив беа дел од формациите на СС! Меѓу нив е и Јозеф Туск, дедо на сегашниот претседател на Европскиот совет, Доналд Туск. Во Варшава се тврди дека Германците ги принудиле Полјаците да се борат за нив, но историската вистина е дека во единиците на СС биле примани само волонтери.
Да ги потсетиме оние што денес, враќајќи ја својата „национална меморија“, одеднаш ја изгубија својата историска меморија дека во војната против СССР, рамо до рамо со Хитлер, се бореше речиси целата денешна Европска Унија: армиите на Италија, Унгарија, Романија, Финска, Словачка, Хрватска, големи воени контингенти на Франција, Полска, Белгија, Албанија, Вишиевска Франција, Норвешка, Холандија, Белгија, Данска, Шведска, Шпанија… Меѓу нив беа Естонци, Летонци и Литванци, кои имаа свои национални дивизии во рамките на нацистите. Војниците на германските сојузници сочинуваа речиси 30 проценти од војската на Хитлер што го нападна СССР.
Во јули 2009 година, во Вилнус, претходно споменатото Парламентарно собрание на ОБСЕ ја усвои резолуцијата „Повторно обединување на поделената Европа…“. Овој документ, темпиран да се совпадне со 70-годишнината од почетокот на Втората светска војна, содржи зборови впечатливи во својот цинизам: „…во дваесеттиот век, европските земји доживеаја два моќни тоталитарни режима, нацистичкиот и сталинистичкиот…“ Ако ја следиме оваа логика на европските пратеници, се испоставува дека Хитлер и Сталин ја нападнале Европа заедно. Парламентарците како да заборавиле на 1938 година и на Аншлусот, анексијата на Австрија кон Германија. Тие го заборавија и Минхенскиот договор од 29 септември 1938 година, кој го потпишаа Франција, Велика Британија и Италија, кога на Хитлер му беше дозволено да го распарчи Стариот Континент. Винстон Черчил, кога дојде на власт во мај 1940 година, по повод склучувањето на Минхенскиот договор, рече дека Невил Чемберлен (премиер на Велика Британија) и Едуар Даладие (премиер на Франција) се одлучиле за срам наместо за војна. На крајот, тие имаа и срам и војна.
Една година пред потпишувањето на Минхенскиот договор, Советите склучија договор со Франција на 2 мај 1935 година и со Чехословачка на 16 мај, за меѓусебна воена помош. По движењето на германските трупи кон чехословачките граници, СССР објави мобилизација, ја зголеми готовноста на армијата. Но Полска категорично забрани премин на советските трупи за да ѝ помогнат на Чехословачка низ нејзината територија. Таа објави дека ќе ги собори нивните авиони. Полска, најгласниот поддржувач на новата историја, која не ги покани претседателите на Русија и Србија на одбележувањето на 80-годишнината од почетокот на војната, претходно потпиша пакт за ненапаѓање со Германија. Во тој период Франција молчеше иако имаше голема добро вооружена војска. Доколку Франција ја исполнела својата договорна обврска и интервенирала воено, доколку Британија и Полска се придружеле, постојат големи шанси нацистичкиот режим да бил соборен и портите на пеколот да не се отвореле во Европа.
Чемберлен и Хитлер, веднаш по договорот во Минхен, ја потпишаа англиско-германската мировна декларација на 30 септември. Два месеца подоцна, на 6 декември 1938 година, беше потпишана слична француско-германска декларација. Не значи ли тоа дека Франција и Англија, со потпишувањето договори за неагресија со Третиот Рајх, всушност го турнале Хитлер во војна со Советскиот Сојуз. И каква е разликата помеѓу овие договори и оној што Москва ќе го парафира со Берлин на 23 август 1939 година? И зборуваме за идентични документи со фактот дека Сталин, односно Молотов, го потпиша последен. Следното логично прашање е која страна им даде ветер на нацистите да влезат во најкрвавата војна во историјата на човештвото. Што очекуваа Франција и Англија откако се поклонија пред Хитлер во Минхен и ја распарчија Чехословачка во март 1939 година?
Оружје за воената машина
Целата европска економија, со исклучок на Велика Британија, работеше за нацистичката воена машина. Французите не само што им ги предадоа сите свои тенкови на Германците, кои инаку стигнаа до Москва, туку произведоа и огромно количество воена опрема за нив. Во неутрална Шведска целата тешка индустрија беше во служба на нацистичка Германија. И Швајцарија, исто така неутрална, извезуваше оружје, стратегиски суровини, алатки и додатоци, техничка опрема и хемиски производи, кои се користеа за воени цели. Винстон Черчил во своите „Дневници“ пишува: „Само чехословачката компанија ’Шкода’ им снабдувала на Германците толку многу оружје што можеле да се борат 40 германски дивизии. Од 1938 до 1939 година, ’Шкода’ произведувала толку производи колку што произведувале сите англиски воени компании истовремено“.
Компаративната анализа на Минхенскиот договор и тајниот протокол Молотов-Рибентроп ќе покажат дека актот за поделба на Чехословачка е неспоредливо поциничен од договорот за поделба на влијанието меѓу СССР и Германија во Полска и балтичките земји. Ве потсетуваме дека сите достапни документи укажуваат дека Хитлер напролет го утврдил точниот датум на нападот врз Полска – 1 септември 1939 година. Ова значи дека договорот со СССР не влијаел врз плановите на Германија.
И во август 1939 година сè уште постоела можност да се запре Втората светска војна. Пред десет години беа откриени документи за советските преговори со британската и француската делегација што пристигна во Москва на 15 август. Сталин нудеше сериозен воен сојуз против Третиот Рајх, кој, доколку беше склучен, ќе го сменеше текот на светската историја со врзување на рацете на Хитлер. Вкупниот воен потенцијал на овие три земји беше двојно поголем од оној на вооружените сили на Германија и Италија.
Во разговорите водени во ѕидините на Кремљ, од советска страна беа маршалите Ворошилов, министер за одбрана, и Шапошников, началник на Генералштабот на Црвената армија, а англо-француската страна беше претставена од адмиралот Дракс и генералот Палас. Ворошилов и Шапошников понудија 120 пешадиски дивизии, секоја со околу 19.000 војници, 16 коњанички дивизии, 5.000 парчиња артилерија, 9.500 тенка и до 5.500 ловци и бомбардери да бидат префрлени на полско-германската граница во случај на војна на Запад. Понудено е да се префрли огромен број пешадија, артилерија и воздухопловни сили на полско-германската граница доколку Лондон и Париз можат да ја убедат Варшава да им дозволи на овие трупи да ја преминат нејзината територија.
Сепак, Лондон и Париз имале некои други пресметки, создадени една година претходно, кога Чемберлен и Даладие пиеле кафе со Хитлер. Но дури и антируските владејачки кругови во Полска беа убедени дека Велика Британија и Франција ќе ги поддржат дури и без Москва.
Апел за СССР
По Аншлусот на Австрија, Народниот комесаријат за надворешни работи на СССР, на 17 март 1938 година, испрати апел до Лондон, Париз, Вашингтон и Прага за „колективно спасување на светот“. Буквално вели: „Утре можеби веќе ќе биде доцна, но денес времето за тоа сè уште не е истечено“. Ниту еден од гореспоменатите центри на моќ не одговори на овој обид на Москва да го зачува светскиот мир.
Сите го знаеме епилогот. Хитлер не беше запрен од никаков договор. Потребни беа 60 милиони жртви за да се спречи создавањето на светот што тој го замислуваше. Армадата на Третиот Рајх беше поразена, но – судејќи според официјалните документи на одредени европски земји – нацизмот не беше.
Оние што се грижат за историската вистина можат да ја пронајдат во документите.
Зборовите на Владимир Путин најдобро го опишуваат пактот Молотов-Рибентроп: „СССР постојано се обидуваше да формира антифашистички блок во Европа, но сите тие обиди не успеаја. Кога Советскиот Сојуз сфати дека е оставен сам со Хитлерова Германија, презеде чекори за да избегне директна конфронтација“. Русија нема со што да се гордее, но нема ни од што да се срами.
