Неолибералните интереси во Европа се суштински загрозени со (не)очекуваната победа на Доналд Трамп на изборите во САД, против кого жестоко се бореа европските елити, токму преку владејачките политички опции и политичките лидери што беа во целосна контрола и на ниво на ЕУ и на ниво на огромно мнозинство земји членки што функционираа според истиот модел на обезбедување континуитет на владеење. Западните медиуми тврдат дека „Трамп добро го знае тоа“, па издвојуваат дека токму затоа „не беа премногу изненадени што Трамп не ги покани претседателката на Европската комисија, Урсула фон дер Лајен, германскиот канцелар Олаф Шолц, францускиот претседател Емануел Макрон или британскиот премиер Кеир Стармер на својата инаугурација“, туку тој покани голем број претставници на европските десничарски сили
Идеологијата на претседателот на САД брзо се шири не само низ Америка туку и низ Европа
Политичките опции и партиите во Европа што беа свртени кон принципите на традиционализмот, суверенизмот, зајакнувањето на националните економии и ставањето на пиедестал првенствено на прашањата од внатрешен карактер, владејачката мејнстрим-линија во Европската Унија со години ги нарекуваше „десничарски екстремисти“ или „радикални и ригидни десничари“. Таквата етикета на „екстремисти“, либералната линија во ЕУ им ја залепи на „традиционалистите и суверенистите“ и на политичко и на медиумско ниво, дури често (иако немаше соодветна причина за тоа) им импутираше дека имаат „флерт со неуспешните идеологии на фашизмот и нацизмот“. Со таквата медиумска и политичка пропаганда, (нео)либералната врхушка на ЕУ наметна за десно ориентираните суверенисти дека кај граѓаните на Европа и светот треба да бидат „предмет на презир и осуда“. Токму десно ориентираните струи и партии никако не можеа да допрат до јавноста и да објаснат дека тие се далеку од екстремизам, радикализам, фашизам и нацизам и дека тие негуваат „традиционални и патриотски вредности“ и дека тие се класични христијанско-демократски партии во Европа, што имаа различен политички дискурс од либералите. Токму десните христијанско-демократски партии, според аналитичарите, имаат еден нов и различен концепт за развој на Европа и пошироко, што сега по многу линии се совпаѓа со идеологијата на трампизмот.
Огромна политичко-медиумска пресија и кампања за да се оцрнат десно ориентираните европски партии
Овие таканаречени радикални или десничарски партии, се разбира, имаа свои легитимни позиции за одредени владини политики што не им се допаднаа на неолибералите глобалисти: тие прашања се однесуваа на миграцијата или третманот и позицијата на христијанската вера и универзалните вредности (како нешто што е вградено во самите основи на модерното општество и во голема мера го обликуваше). Уште едно прашање за кое либералите не се согласуваа со традиционалистите е т.н. прашање за родовите и сличните идеологии, кои сè повеќе им се наметнуваа на сите од самиот врв на ЕУ како задолжителни. Токму поради таквите различни позиции на десните европски струи и партии, истите тие редовно беа прогонувани, злонамерно етикетирани, контраразузнавачки третирани, со тенденција да бидат сведени речиси на работ на законот (иако правото да се има мислење и да се изразат сопствените ставови за каква било политика или потег на владејачките елити е вградено во самите основи на демократијата).
Во низа случаи, според аналитичарите на движењата во ЕУ, „владејачката каста во Брисел се однесуваше неверојатно грубо кон овие „радикални десничари“, бидејќи тие се „осмелија“ да ги преиспитаат нивните идеолошки и други „свети“ или „мантри“ за кои владејачката олигархија не дозволи никаква конструктивна дискусија или полемика (пример со справувањето со пандемијата на ковид), таквите неистомисленици веќе ги нарекоа гореспоменатите погрдно етикетирани дури и како „агенти и пропагандисти на Путин“, потсетуваат аналитичарите. Притоа, како што додаваат аналитичарите, „тие (владејачката либерална каста во Брисел) намерно и вештачки радикализираа некои поединци или цели групи – доведувајќи ги во таква состојба што суверенистите (традиционалистите во Европа) не гледаа никаква можност за легитимно, преку фер избори, т.е. демократски да дојдат во ситуација да влезат во рамноправна политичка конкуренција, рамноправна презентација на нивните политички програми и можни изборни победи, т.е. преземање на власта“. Токму таквата добро организирана кампања ги обезбедуваше интересите на владејачката класа во ЕУ (либералите) и нивното владеење не требаше да биде доведено во прашање.
Европската либерална елита се бореше против победата на Трамп
Сега овие неолиберални интереси се суштински загрозени со (не)очекуваната победа на Доналд Трамп на изборите во САД, против кого жестоко се бореа европските елити, токму преку владејачките политички опции и политичките лидери што беа во целосна контрола и на ниво на ЕУ и на ниво на огромно мнозинство земји членки што функционираа според истиот модел на обезбедување континуитет на владеење. Западните медиуми тврдат дека „Трамп добро го знае тоа“, па издвојуваат дека токму затоа „не беа премногу изненадени што Трамп не ги покани претседателката на Европската комисија, Урсула фон дер Лајен, германскиот канцелар Олаф Шолц, францускиот претседател Емануел Макрон или британскиот премиер Кеир Стармер на својата инаугурација“, туку покани многу претставници на европските десничарски сили. Пораката, се разбира, беше повеќе од јасна, а степенот на паниката на европската неолиберална елита поради горенаведеното најдобро можеше да се види и почувствува на неодамнешниот Светски економски форум во Давос, кој, според аналитичарите, е веќе три години „отворена платформа на глобалистичките и неолибералните сили“ и таму веќе нема простор за неистомисленици и сериозни суштински дискусии и теми. Аналитичарите со доза на хумор додаваат дека во Давос „либералите во паника мораа да му отстапат место на Доналд Трамп, кој им се обрати од Вашингтон преку видеоврска – со не баш добро избрани зборови“.
Европските суверенисти со Трамп ги дочекаа своите пет минути: Митинг во Мадрид, во ЕУ, „Направете ја Европа повторно голема“ на 8 февруари!
Според политичките аналитичари, „со победата на Трамп, европската (вистинска) десница конечно ги доби своите пет минути. Таа здивна, забрзано се хомогенизира и во себе и меѓу себе – подготвена за поодлучни политички потези за промена на целата парадигма или конјунктура на европското општество во кое дејствува“. Овој коментар всушност беше поттикнат од написот објавен во „Политико“, во кој се наведува дека „новоформираната екстремно десничарска партија на Европската Унија, Патриоти за Европа, дом на популисти како Виктор Орбан од Унгарија и Марин Ле Пен од Франција, ќе одржи митинг со наслов „Направете ја Европа повторно голема“ во Мадрид, на 8- февруари! Насловот на споменатиот најавен митинг е всушност „давање голема поддршка и почит на кампањата и реториката на претседателот на САД Доналд Трамп“, при што неговите митинзи сега ќе се реплицираат и низ Европа. Замислата на Орбан е да ја собере европската демохристијанска, традиционалистичка и суверенистичка десница и да влијае врз Брисел и во неговите институции.
Имено, од 720 члена на Европскиот парламент (ЕП), 86 се дел од Патриот, што го прави трета по големина политичка групација. Во Европскиот совет (ЕС), патриотите во моментов се претставени само од Орбан, но тоа може да се промени со сегашната промена на политичката моќ низ Европа. Австриската Партија на слободата е исто така дел од Патриот. Таа е во преговори за владина коалиција, а нејзиниот лидер Херберт Кикл е на пат да стане канцелар на земјата. За издвојување е дека Ле Пен од Националниот митинг води на анкетите во Франција и би можела да го освои претседателството на изборите во 2027 година, додека десно ориентираната партија АНО во Чешка и нејзиниот лидер Андреј Бабиш се на пат да ја водат земјата по националните избори во октомври.
Почнува силна и бескомпромисна борба против досегашниот монопол на либералите над медиумите и борба против дезинформациите
Европските либерали и нивните мејнстрим медиуми сега се во шок и поради нешто друго – не помалку важно. А тоа е всушност неодамнешната одлука на сопственикот на „Мета“, Марк Закерберг, според која Фејсбук, Инстаграм и Теми ја елиминираат проверката на факти од трета страна – т.н. борба против дезинформациите. Тоа беше вест што им зададе тежок удар на либералите, додека конзервативците тоа го гледаа како своја победа. Иако моментално тоа се однесува само на САД, аналитичарите се сигурни дека „нема да помине многу време пред да се прошири тоа и во Европската Унија“.
Имено, сега, како што стојат околностите, американските милијардери (за разлика од првиот мандат на Трамп, кога сите му се придружија на Џо Бајден бидејќи Трамп тогаш беше аномалија, за разлика од денес кога тој во никој случај не е „осамен јавач“) целосно му ја даваат поддршката на Трамп, при што, според аналитичарите, тешко е да се поверува дека и во Европа нема да се случи истото тоа и идеологијата на трампизмот, всушност традиционалните вредности и суверенизмот, наскоро на голема врата ќе влезе во Брисел. Р.С.
