Напишан и режиран од Дејвид Линч, „Синиот сомот“ воопшто не отскокнува од стилот и нивото на другите негови филмови. „Мулхоланд драјв“, „Ирејсерхед“, „Изгубен автопат“, „Твин Пикс“ и многу други. Дејството се одвива во Лумбертон, фиктивен американски град. Главниот лик во филмот, дете од колеџ по име Џефри (Кајл Меклахлан), изненадно се најде во светот на дрогата, сексот и насилството
Улогата на примамлива пејачка, во еден од најдобрите филмови на Дејвид Линч, „Синиот сомот“, без сомнеж е еден од најдобрите перформанси на Изабела Роселини. Во овој филм полн со контроверзни сцени, таа го толкува ликот на Дороти Валенс, перформерка во ноќен клуб, која е принудена да изведе садомазо секс-ритуал, полн со чудни инцестуозни алузии. Развратниот Френк (Денис Хопер), наизменично е нејзино развратно дете, татко и деспот во една бизарна игра што ги вплеткува и двајцата под појасот на сината кадифена наметка на Дороти.
– Тоа не е сцена на силување. Тоа е љубовна сцена полна со страст – вели Роселини низ смеа.
„Синиот сомот“ е нејзиниот четврт филм, но тој е првиот што ѝ нуди улога доволно силна за да го прикаже ѕвездениот квалитет на беспрекорното филмско педигре. Родена од Ингрид Бергман и Роберто Роселини во 1952 година, само три години откако нивната прељубничка афера го скандализираше светот, на Роселини не ѝ е непозната контроверзноста. Таа вели дека била свесна дека играњето на Дороти може да биде потенцијално штетно, но дека во суштина го гледала тоа како улога што ја прогонува.
– Чувствував дека ужасно сакам да се обидам да ја одиграм – вели таа.
Роселини зрачи со лесна грациозност и спокојство како во нејзините реклами за „Ланком“. Во својата генерација таа важи за една од најплатените манекенки во светот. Меѓутоа, како Дороти, г-ѓа Роселини усвојува изопачен израз што не отстапува пред предизвиците на таканареченото сексуално ропство.
Напишан и режиран од Дејвид Линч, „Синиот сомот“ воопшто не отскокнува од стилот и нивото на другите негови филмови. „Мулхоланд драјв“, „Ирејсерхед“, „Изгубен автопат“, „Твин Пикс“ и многу други. Дејството се одвива во Лумбертон, фиктивен американски град. Главниот лик во филмот, дете од колеџ по име Џефри (Кајл Меклахлан), изненадно се најде во светот на дрогата, сексот и насилството.
Откако неговиот татко ќе колабира, студентот Џефри Бомонт е принуден да се врати дома во живописниот град Лумбертон, место толку типично американско како пита со јаболка и кафе црно како полноќ. Сè што Џефри некогаш знаел за своето место, сепак, сега изгледа поинаку. Полно со мистерија, чудност и темнина. Како Дороти во „Волшебникот од Оз“, Бомон ѕирка зад завесата и се соочува со суровата реалност на ситуацијата што ја замислил дека е совршена. Џефри ја започнува својата авантура додека ја истражува оваа приградска дистопија.
Улогата на Кајл Меклахлан како Бомонт е негова втора соработка со Линч.
Воодушевувачки мрачен и вознемирувачки, „Синиот сомот“ е фасцинантен портрет на американското постоење, полн со апстракции, црна комедија и насилство.
– Ако некој погледне малку поблиску во овој прекрасен свет, секогаш има доза сомнеж под него – рече Линч, а Бомонт е фасциниран од случките на кои налетува по враќањето во Лумбертон. Линч ја користи својата приказна за да ги разработи темите за насилство, воајеризам и сексуалност, на начин што го прави актуелен и денес. Дополнително, во нашето општество фокусирано на социјалните медиуми каде што претставите на луѓето за себе честопати се далеку од реалноста, идејата некој да ја открие вистинската вистина под фасадата на сјајот е неверојатно перципирана.
Тоа секако не треба да значи дека филмот е премногу интелектуален или филозофски, или на кој било начин е претенциозен. Линч користи неверојатен црн хумор што ќе продолжи да се појавува толку видно и во „Твин Пикс“. Како и Такеши Китано, а во помала мера и Вернер Херцог, комедијата е исто толку важна за наративот, како и мистеријата и темнината во центарот на сето тоа. Иако е насилен и често непријатен, „Синиот сомот“ е исто така чудно смешен филм со многу комични моменти.
Музиката е неверојатно важна во компонента во „Синиот сомот“. Анџело Бадаламенти првично ангажиран како вокален тренер на Роселини, на крајот стана композитор и музички супервизор и служеше во ова својство речиси во секој друг проект на Линч до денес. Неговите вознемирувачки, но мелодични ноти совршено се совпаѓаат со бизарните, честопати вознемирувачки визии. Покрај оригиналната партитура на Бадаламенти, саундтракот од поп-хитови од 1950-тите, било да е тоа насловната песна, изведена од Боби Винтон, или „Љубовни писма“ на Кети Лестер, се користат за морничав ефект, придонесувајќи за атмосфера на злобна баналност и скриена опасност.
„Синиот сомот“ исто така е и визуелно фасцинантен филм, со неверојатна кинематографија во изведба на Фредерик Елмс. Неговата композиција под раководство на Линч е инспирирана, неправилна и полна со симболика. Воведната сатирична монтажа, на предградието во сиот негов сјај, е чудно гротескно и многу симболично прикажување, како бизарна и брилијантна мешавина од Едвард Хопер и Едвард Мунк. Тоа дава тон на остатокот од филмот и во комбинација со партитурата на Бадаламенти многу од сликите речиси сигурно ќе ги прогонуваат вашите соништа.
Покојниот Денис Хопер исто така глуми како еден од најголемите негативци на кинематографијата на сите времиња. Френк Бут е садист со склоност кон Пабст Блу Рибон и Рој Орбисон. Водејќи го Бомонт низ искушенијата наречени достоинство и криминал, Хопер веројатно никогаш не дал посилни перформанси. Тој толку целосно се вложува во улогата. „Јас сум Френк Бут“, тој наводно му рекол на Линч пред да започне снимањето и нема причина да се сомневате во него откако ќе го погледнете филмот. Суров и необичен, луд и сигурен во себе, тој е врвот на перверзијата.
Може бескрајно да се дискутира за „Синиот сомот“. Овој одличен филм на Дејвид Линч има толку многу да понуди, на толку различни нивоа. Тој е како слободен џез. По секое негово гледање, чувството е различно. Смешен, мрачен, забавен и шокантен, од почеток до крај, тој е извонреден филм, со прекрасни изведби, одлична партитура и прекрасни визури.
