Една неодамнешна студија покажа дека движењето на Сончевиот Систем низ галаксијата може да има значително влијание врз климата на Земјата. Додека Земјата орбитира околу Сонцето, а Сонцето околу центарот на Млечниот Пат, ова движење осцилира во однос на галактичката рамнина и минува низ региони на просторот со различна густина, што влијае на климата на нашата планета.
Сончевиот Систем е заштитен од голем дел од меѓуѕвездената средина со хелиосферата, огромен меур што го создава сончевиот ветер. Тој заштитен меур се протега на растојание трипати поголемо од растојанието од Сонцето до Плутон.
Во моментов, Сончевиот Систем се наоѓа во локалниот меур, регион широк 1.000 светлосни години, со значително помала густина од типичниот меѓуѕвезден простор. Тој локален меур содржи 0,001 честички на кубен сантиметар, во споредба со вообичаените 0,1 атоми на кубен сантиметар.
Силни климатски влијанија
Меѓутоа, во следните неколку илјади години, Сончевиот Систем ќе го напушти тој редок регион и повторно ќе влезе во погустиот меѓуѕвезден простор. Со испитување на патеката на Сончевиот Систем и мапирање на студените облаци, истражувачите пронајдоа докази што сугерираат дека нашиот систем некогаш минувал низ погусти региони. Тие би можеле да ја компресираат хелиосферата, што ќе влијае на климата на Земјата.
– Во меѓуѕвездениот медиум низ кој минуваше Сонцето во последните неколку милиони години има студени компактни облаци што би можеле драстично да влијаат на хелиосферата – објаснува тимот, додавајќи дека поминувањето низ облак со ладен гас пред неколку милиони години можело да има значителни климатски ефекти.
Контракцијата на хелиосферата можеше да дозволи погустата материја да стигне до Земјата, менувајќи ја нејзината атмосфера. Средбите со густи облаци, кои содржат повеќе од 1.000 честички на кубен сантиметар, би можеле да внесат големи количества неутрален водород, кој би можел да го оштети озонот и да ја излади планетата.
Влијание врз потеклото на луѓето
Геолошките докази ја поддржуваат таа хипотеза. Зголемените нивоа на изотопи како што се железо-60 и плутониум-244 пронајдени во ледените јадра, океаните, снегот на Антарктикот и примероците од Месечината може да бидат остаток од таквите средби. Овие изотопи обично се ослободуваат со спојување на супернови и неутронски ѕвезди и можеле да бидат пренесени на Земјата со меѓуѕвездена прашина во овие густи облаци.
Астрономот Мерав Офер од Универзитетот во Бостон (САД) ја истакна важноста на новото истражување.
– Оваа работа е прва што квантитативно покажува дека имало средба меѓу Сонцето и нешто надвор од Сончевиот Систем што може да влијае на климата на Земјата – вели тој.
Студијата сугерира дека контракцијата на хелиосферата предизвикана од таквите облаци може да трае од неколку стотици до милион години. Идни средби со слични облаци се очекуваат во следните милион години.
Истражувачите претпоставуваат дека климатските промени предизвикани од овие настани можеби влијаеле на човечката еволуција и дека адаптацијата на климатските промени можеби одиграла улога во појавата на хомо сапиенсот бидејќи Земјата била директно изложена на меѓуѕвездениот медиум за време на контракцијата на хелиосферата.
