Додека во „Роден во недела“ режисерот се занимава со својот татко и го доведува во прашање неговиот доста агресивен и тврдоглав карактер, во книгата „Доверливи разговори“ се занимава со страсната прељуба на својата мајка
Романите на шведскиот филмски и театарски режисер Ингмар Бергман, за разлика од неговите култни филмови, се помалку познати. Неговата книга „Најдобрите намери“ е семејна сага и прекрасна љубовна приказна, напишана од еден од најголемите режисери на 20 век.
Инспириран од реални настани, ова е хибриден роман што спојува нарација, сценарио и мемоар, а ја раскажува приказната за првите брачни години на родителите на Бергман. Во „Најдобри намери“ Ингмар Бергман го покажува својот врвен книжевен талент, плетејќи сложена приказна што функционира на повеќе нивоа, но тоа е, пред сè, приказна за љубовта како чудо само по себе, најчесто необјасниво и неразбирливо, но поврзано со нашите најважни животни одлуки. Според романот во 1992 година е снимен и филм, кој е награден со „златна палма“ на Канскиот филмски фестивал.
Страсната прељуба на неговата мајка
Додека во „Роден во недела“ режисерот се занимава со својот татко и го доведува во прашање неговиот доста агресивен и тврдоглав карактер, во книгата „Доверливи разговори“ се занимава со страсната прељуба на својата мајка.
Насловот на книгата е многу точен. Ова се навистина литературни, но многу доверливи разговори бидејќи сликовито ја опишуваат страсната прељуба на мајката на режисерот, која го загрозила својот дванаесетгодишен брак со крутиот сопруг, лутерански свештеник, но и односот со своите три деца (вклучувајќи го и малиот Ингмар) поради својата љубовна врска со младиот Томас Егерман. Интересно е што Бергман во романот ги сменил имињата на своите родители.
Во романот прељубата се случува во 1920-тите, мајката по име Ана не може и не сака да го скрие тоа од својот доверлив брат Јаков, исто така лутерански свештеник и претпоставен на сопругот. Бергман го заснова својот концизен, прецизно напишан роман на записите од дневникот на неговата мајка пронајдени по нејзината смрт. Тој не можел да разговара со неа и да ги потврди нејзините записи, па „Доверливи разговори“ е главно измислена проза, а не некакво резиме на дневник на времето кога една млада мајка се обидела да избега од строгите брачни окови што ѝ го претвориле животот во зандана. Иако во овие записи Ана очигледно директно ја опишува големата и остварена љубов со атрактивниот Томас, која му ја признала и на сопствениот сопруг, таа останала во брак, а Томас својата брачна среќа (или несреќа, Бергман не го интересира тоа) ја нашол со друга сопруга.
Романот на Бергман е претворен и во телевизиски филм
Пишувајќи го овој доста неконвенционален роман по содржина, Бергман никого не осудува и не брани. Интересно е што децата на брачната двојка во овој роман се само случајна фуснота, целосни епизодисти, нешто како слика на мртва природа на ѕидот од собата во која се случува здодевна љубов, обликувана во малограѓански брак.
Романот на Бергман беше претворен и во телевизиски филм од неговата партнерка и муза, актерката, но и амбициозна режисерка Лив Улман, а филмот се прикажа на Канскиот филмски фестивал, но без многу врева и успех.
Како што им е добро познато на љубителите на Бергман, негови култни филмски остварувања се: „Седмиот печат“ (1957), „Диви јагоди“ (1957), „Персона“ (1966), „Есенска соната“ (1978), „Фани и Александер“ (1983) и „Сарабанд“ (2003), неговиот последен филм.
