Влијанието на домашната политика на Пекинг врз глобалната поморска индустрија и производство
Зголемената домашна испорака и бродоградба се клучни за националната безбедност и економијата на Америка, вели Брент Д. Седлер за „Нешенел интерест“
Кризата со синџирот на снабдување во Америка е далеку од завршена. Постојаните заостанати работи на пристаништата на западниот брег ги наведоа испраќачите да ги пренасочат своите товари кон исток. Како резултат на тоа, контејнерските бродови сега мируваат крај брегот на пристаништата како Њујорк, Хјустон и Савана, чекајќи во редот за да се истоварат. Она што прво го активира непознатиот феномен на американските празни полици во продавниците беа ковид-19 и низа непромислени политики спроведени за „запирање на ширењето на инфекциите“. Одеднаш имаше премалку работници на пристаништата, во магацините и премалку камионџии. Но тековните проблеми на американските пристаништа и полиците на продавниците носат уште повознемирувачка вистина: американскиот просперитет и благосостојба станаа премногу зависни од Кина и од политиките на Кинеската комунистичка партија (ККП).
Не само што Кина им испорачува огромно количество на американските потрошувачки и комерцијални стоки, медицински материјали, фармацевтски производи и клучни суровини туку и контролира огромен дел од светската бродска флота и комерцијалните капацитети за изградба на бродови. Според тоа, домашната политика на Пекинг има огромно влијание и врз глобалната поморска индустрија и врз производството и дистрибуцијата на кинескиот извоз. Тоа создава двојна ранливост за САД.
Со колкави капацитети на трговски флоти располагаат САД и Кина?
Според податоците на Обединетите нации од 2021 година, Кина поседувала 7.318 трговски брода, со тежина од над 1.000 тони, што е 13,6 отсто од вкупната светска тонажа. Дополнително, 94 отсто од целокупната комерцијална бродоградба во 2019 година сочинуваат само три земји: Кина, Јужна Кореја и Јапонија. Конфликт во Азија би ги загрозил овие извори на комерцијална бродоградба, што драматично ќе влијае на меѓународните пазари и на САД. Слични грижи неодамна го наведоа Конгресот да го усвои Законот за чипови, што е погрешен обид да се поттикне домашното производство на полупроводници. За жал, целото производство и ресурси за бродоградба не може да се ограничат.
Во 1980-тите, Конгресот формира Комисија за трговска морнарица и одбрана за да ги одреди државните потреби за превоз. Нејзиниот втор извештај до Конгресот препорача нацијата да добие флота од 650 океански товарни бродови за да ги задоволи воените и економските потреби. Оттогаш, американската економија порасна за 479 отсто, а нејзиното население порасна за 133 отсто. Но, денес, има само 180 трговски брода под знамето на САД, од кои 157 може да бидат воено корисни. Тоа е само мал дел од она што беше потребно пред неколку децении, кога американскиот пазар беше многу помал.
Главни проблеми во американскиот синџир на снабдување
Проблемите со синџирот на снабдување во Америка започнуваат од другата страна на Пацификот. Не се проблематични само политиките на Вашингтон за ковид-19. Политиките на Кина за искоренување на инфекциите значеа прогласување карантин. Овие карантини се брануваат низ Кина, предизвикувајќи логистички шокови во фабриките на реката Јангце во Вухан и во пристаништата како Тијанџин и Шенжен, кои претоваруваат производи преку Шангај. Ова значи дека производите на пат кон американските пазари се дополнително одложени.
Конфликтот во Украина ја зголеми загриженоста за синџирот на снабдување за суровините како фосфати за ѓубрива и неонски гас, што е клучно во производството на микрочипови. Во пошироката конкуренција околу пристапот до таквите ресурси, Кина има бродови и економски средства за да обезбеди задоволување на нејзините потреби, но не и американските потрошувачи. Оваа состојба е страшна затоа што агенциите, како Поморската управа на САД, задолжени да го обезбедат нашиот пристап до пазарите, предолго молчат или не можат да ги преземат потребните активности.
Можни решенија за САД
Денес, приоритет е да се одговори на употребата од страна на Кина на домашните политики, како онаа за искоренување на инфекциите на ковид-19, што може да ги држи во заложништво меѓународните синџири на снабдување. Првиот чекор е градење подобра отпорност во американските глобални синџири на снабдување, особено оние што се важни за одржување на воената економија. Дел од решението е работа со поморски бродски партнери во пријателски земји, како што се Германија („Хапаг-Лојд“, 253 брода), Данска („А.П. Молер Маерск“, 730 брода), Јужна Кореја („ХММ“, 100 брода), Швајцарија (МСЦ, 730 брода), Франција (ЦМА-ЦГМ, 566 брода) и Тајван („Евергрин лајн“, 205 брода), за да се обезбеди пристап до комерцијалниот превоз и странските пазари.
Конечно, зголемениот домашен превоз и бродоградба се клучни и за потребите на националната безбедност на Америка и за нејзината економија. Американската поморска индустрија мора да биде способна да се натпреварува на глобално ниво. За ова ќе треба да се постави политичко опкружување погодно за потребните инвестиции и иновации, додека се работи со партнери од сојузничките земји за да станат помалку зависни од кинескиот синџир на снабдување.
На САД им треба поголема комерцијална флота за да останат глобално конкурентни. На државата ѝ требаат повеќе капацитети за изградба и поправка на бродови за да се обезбеди пристап до странските пазари и поддршка на нацијата и морнарицата во време на војна.
