Нови книги
Вчера во библиотеката „Страшо Пинџур“ во Скопје се одржа промоција на книгата сликовница „Игра на светулките“ на авторката Цвета Спасикова.
Книгата е двојазична, напишана е на македонски и на германски јазик, а своето прво јавно претставување го имаше на Светскиот ден на детето.
– Книгата „Игра на светулките“ ја напишав за идните генерации да се запознаат со слика и збор со традицијата на нашиот народ. Ова е еден од начините да им го пренесеме на децата искуството за доаѓањето на нов член во семејството. Исто така, да се проговори за домашните животни во селските средини, кои се дел од нашето живеење, за игрите и залажувалките што им ги пееле мајките и бабите на дечињата пред спиење. Убаво би било да продолжи да се негува навиката секое дете да заспива со прочитана или раскажана поучна приказна соодветна на возраста, а би ми било драго таа да биде токму „Игра на светулките“ – вели Спасикова.
Рецензент на книгата е поетот Горан Анчевски.
Со најновото прозно дело,,Игра на светулките“, Цвета Спасикова уште еднаш ја покажа својата искрена љубов и посветеност кон литературата за деца. Станува збор за топла приказна за едно хармонично и среќно семејство, кое се збогатува со уште еден член во семејството, бебето Филип, братчето на Светле, која е всушност главниот лик. Ова е приказна и за родителската безгранична љубов, за детските волшебни игри и чистотата на детската душа. Светле заминува во едно македонско живописно село, кај своите сакани баба и дедо. Нејзината баба психолошки ја подготвува за новонастанатата ситуација и големиот настан, доаѓањето на свет на малечкиот Филип. И полека исчезнува првичната љубомора кај малечката Светле и се всадува една бескрајна љубов кон нејзиното братче, кон кого почнува грижливо и топло да се однесува и се всадува бескрајна љубов во детското чисто срце – се вели, меѓу другото, во рецензијата на Анчевски.
Промотор на промоцијата беше Благојка Филипчева, а презентерка Лидија Лучко Јеремиќ.
Марија Таушанска
Одиме кај баба и дедо!
– Добро утро, Светле! – рече таткото. – Дали спиеше добро, светулке моја мила?
– Спиев, спиев тато! Сонував сон, бев кај баба и дедо в село.
Таткото ја погали по косата.
– Сонот стана јаве, чедо, облечи се, ќе одиме в село кај баба и дедо.
– На фармата ли тато!? – му се фрли во прегратка на татка си, го бакна. – Ура! Ура! Урааа! Ти си, тато, мое злато! – скокаше весело. – Таму ме чекаат баба и дедо, дада Мина и бато Михаил и мачката со мачињата, и страчката, која сака да ги лови пилињата, и Шарка со теленцето е таму!
– Грижливи се мајките, чедо!Тие ги донесуваат на свет дечињата, затоа ги сакаат бескрајно, ете и мајка ти ќе роди братче.
– Нели штркот поштар носи бебиња, а од каде ќе донесе мама братче!?
– Сешто се зборува, мила. Слушај ме Светле, мама ти го подготви розовото фустанче, а неа ја однесов во болница, мила, треба да лежи, за доброто на братчето. Ние двајца ќе одиме кај баба и дедо.
Светле застана до прозорецот, птиците пееја, таа беше тажна без мајка си.
Ќе имам братче, можеби треба повеќе вложен труд за да биде брат. Таа повеќе сака машко. Хм! Зошто да не е сестра? Ќе играме со кукли, а машките играат со коли, камиони, авиони. Така чудно размислуваше тоа мало главче, зашто ѝ недостигаше мајката, која чекаше бебе, а таа се чувствуваше чудно.
– Види тато, зошто не си земеме девојче од болницата? Ќе си играме женски игри.
– Мила моја светулке, не бива така, убаво е да имаш братче. Ајде облекувај се, не ми филозофирај, веќе пајтонот чека.
– Со пајтон со коњче ли ќе одиме, тато!? Урааа! Леташе по собата, светеше од среќа светулката мала.
– Со пајтонот до станица, потоа со возот в село. Светле се израдува, многу сакаше да патува со воз. Таа го погледна пајтонот, во нејзините детски очи, тој беше како џин. Таткото ѝ помогна да се качи, ја стави торбата со алишта и тој седна до неа.
– Каде? – кратко праша пајтонџијата.
– На железничка станица, одиме кај баба и дедо. Мама не дојде, ќе ми роди бебе. Таа е во болница.
– Одлично! – рече пајтонџијата. Ете и кобилкава го роди мусето мало и ја бодна та потрча, крај неа каскаше мусето мало.
Светле запеа:
*Каска, каска кобилка, на пат се ождребила,
Дајте ѝ сенце, да надои ждрепче,
Да ја носи Светле, дури за Тетово,
Да ѝ купат костени, кому капа, кому шака,
На мене – Светле, цел товар костени.
(Извадок од книгата „Игра на светулките“
од Цвета Спасикова)
