Низ страниците на македонската литература за деца:
„Зоки Поки“ од Оливера Николова
Зоки е болен од грип. Стариот чичко доктор рече дека ќе мора да остане во постела ако сака побрзо да оздрави.
Но на Зоки му е многу здодевно во постела. Тој лежи сам, мајка му е на работа, татко му е на работа, а баба му готви ручек во кујната.
– Бабо – викна одеднаш тој, – дај ми го сламеното мече да си поиграм.
Баба му доаѓа, но ѝ паѓа на ум дека Зоки ќе се открива ако му дозволи да си игра со мечето.
– Мечето? – се чуди таа. – Па, нели ти е жал за него, Зоки? Ако е до тебе, и тоа ќе се разболи од грип.
Мисли Зоки, мисли, и нема што да каже. Баба му пак си оди во кујната и нему му е уште потешко вака сам.
Надвор врне дожд и прозорците се влажни.
– Бабо, – вика пак Зоки – дојди бргу ваму!
Баба му доаѓа: – Што е, Зоки?
– Ама не знаеш ли? И сламеното мече е болно од грип!
– Како? – се чуди баба му и поаѓа кон мечето што седи жално исфрлено во аголот.
– Кха, кха – кашла Зоки зад нејзиниот грб, претворајќи го гласот и вели: – Слушаш ли, мечето кашла! Настинато е!
– Па, што да правиме Зоки? – се чуди баба му.
– Донеси го кај мене в кревет. Да се стопли, бабо. Така заедно ќе оздравиме.
– Добро – вели баба му. – Но ќе треба и од лекот заедно да пиете. За мечето знам дека ќе пие, тоа сака да оздрави, но ти ќе пиеш ли?
Зоки размислува.
– Инаку не ти го давам!
– Ќе пијам – вели Зоки и ги подава рацете кон сламеното мече.
Баба му го става мечето во постелата на Зоки.
– Но да знаеш, нема да се откривате. Зашто мечето тогаш повеќе ќе настине и јас ќе ти го земам.
Така сега Зоки и неговото сламено мече лежат мирно во постелата, покриени дури до устата.
Зоки само тивко му зборува на мечето и го трга за нозете под јорганот, а баба спокојно си работи во кујната.
