Проектот е реализиран во текот на учебната 2017/2018 година, на часовите во „Арс вивенди“, студио за креативно пишување, под менторство на Дијана Петкова
Со неодамнешната промоција на книгите „Месечино, диши!“ од Анастасија Мукаетова (14), „24/7“ од Лана Младеновиќ (13) и „Мисли молкома“ од Софија Бислимоски (14) беше збогатена ризницата на дела напишани од млади таленти.
Проектот е реализиран во текот на учебната 2017/2018 година, на часовите во „Арс вивенди“, студио за креативно пишување, под менторство на Дијана Петкова.
– Повеќемесечниот креативно-преобразувачки процес низ кој минавме четирите е бесценет. Низ процесот на создавање на нивните дела се запознававме како личности, а тие, пишувајќи за она кон што им е насочено вниманието, се самоспознаваа. Верувам дека во новата учебна година новите предизвици ќе нè поттикнат на нови покреативни истражувања, кои ќе нè искачат на повисоко рамниште – вели менторката Дијана Петкова.
Издавач е „Либи“, дел од „Арс ламина-публикации“, а збирките се објавени во рамките на едицијата „Млади креативци“. Автор на кориците е академскиот сликар Тони Шулајковски.
Книгите ги промовира и за нив напиша рецензии д-р Весна Мојсова-Чепишевска, професорка на универзитетот „Св. Кирил и Методиј“ на Филолошкиот факултет, каде што предава Современа македонска книжевност и Литература за деца.
Стихови читаа Анастасија, Лана и Софија, а на гитара ги придружуваше Андреј Јандријески, ученик во ДМБУЦ „Илија Николовски-Луј“,во класата на професорот Љубомир Наќевски.
Во својата рецензија за „Месечино, диши“ на Анастасија Мукаетова, насловена „Хаику во ритамот на детското растење и пораснување“, професорката Весна Мојсова-Чепишевска вели: Хаикуто, како далечно ехо од јапонската литература и култура, кое најчесто ја опишува природата и развива извонредни мали но силни емотивни перспективи на ситните, обичните, речиси безначајни нешта, ѝ допушта на младата поетска душа лесно да ги синтетизира своите емоции. Но и да ги дестилира:
Со секоја
голтка паѓа еден лист.
Чајот остина.
Поетските слики дишат во постојана дихотомија, во спрега на белото и црното, на доброто и лошото, на светлото и темното, на денот и ноќта, на сонцето и месечината, на слаткото и горкото, на убавото и грдото, на реалното и надреалното:
Ене ја плаче,
со книгата во раце…
црната мачка.
Поетските слики дишат и во сите годишни времиња или поетските слики живеат во ритамот на сите годишни времиња. Поетските слики вдомуваат најразновидни инсекти, цветови, мириси, љубови, жапчиња, пеперутки, пчелки и булки, мравки и тревки, мартовски ветрови и мајски бумбари. Поетските слики набабруваат преку контрасти и опозиции. Поетските слики што навидум се слики за ситните, обичните, речиси безначајни нешта од природата и животот, пеат во ритамот на детското растење и пораснување. Поетските слики го отвораат детското срце на поетесата Мукаетова, но го отвораат и секое друго срце (детско, но и возрасно што никогаш не престанало да биде детско) додека се читаат, додека се слушаат и доживуваат:
Еј, во густата
магла го пронајдов
внатрешното дете!
Се вели дека оној што во текот на животот ќе создаде три или пет хаику-песни е веќе хаику-поет. А оној што ќе напише десет хаику-поеми е мајстор. Тогаш шеесетината хаику-песни од збирката „Месечино, диши!“ слободно можеме да ги читаме и како еден обид за хаику-поема, со која младата поетеса Анастасија Мукаетова со сета своја инвентивност и искреност може да го започне патувањето до некои свои идни хаику-песни, па и поеми, и така да застане во редот на идните/потенцијалните македонски хаику-мајсторки!
Пишувајќи за книгата „Мисли молкома“ на Софија Беслимоски, Чепишевска во рецензијата, која ја наслови „Живото е убав“, вели дека поетските слики на младата Софија Бислимоски се исполнети со детството како главна, централна и опсесивна тема, но и со детството чии морални и духовни проблеми ги решава или заврзува во нејасни конци штотуку родениот човек пред чистиот храм на природата. Повеќето нејзини стихови речито говорат во прилог на идентификацијата меѓу детството и чинот на творењето. Темата на детството, како и темата на сонот, го овозможува пристапот до сферите на надреалното и секако до чудесното.
Поетесата Бислимоска со сета своја емотивност, со сите свои детски, младешки тешкотии, стравови, растргнувања, со полно срце сепак ќе запее: „Животот е убав“!
Животот е убав
Подај ми ја раката
заедно да одлетаме.
Со детско срце и милна душа
да избегаме од стравови,
мојот копнеж да заврши
да престане таа болка во душата,
нејќам веќе да ме јаде.
Животот е убав.
Зарем ќе можеме да смениме нешто:
„Секако“, а што?:
„Омразата што луѓето ја кријат во себе.“
За третата книга, со необичен наслов „24/7“, на тринаесетгодишната Лана Младеновска, во рецензијата на професорката Чепишевска, со наслов „Патување до сопствениот центар“, се вели дека „младата поетеса е онаа во која медот како поетската слика добива и боја и тон, и рима и внатрешен ритам, и сончевина и мраковина. Принципот на зачуденоста, необичноста (својствен на детското поимање на светот) станува стилска доминанта во градењето на стихот на младата и талентирана Лана Младеновиќ. Нејзиното патување со куфер полн емоции и несесер, преполн со мисли обвиткани во најсилната желба за живот во еден свет без временски граници, без железнички станици…
Збирка „24/7“ е едно патување до сопствениот центар, до атомите на своите мисли, до атомите на своите радости и таги. Оваа збирка е патување од светот овде и сега до светот таму и тогаш, од светот околу себе до светот зад огледалото.
Последната цреша од летото
Едвај те гледам,
помеѓу тие разлетани шапки,
едвај со стапалава,
ја допирам топлава земја,
на која ти беше еден меѓу милион други.
Едвај го знам своето име
што во книшката го носам.
Едвај се препознава
дека жештинава,
меѓу косава ми мине,
додека млечниот крем
по рацете ми се топи.
Едвај стигнувам
да го скротам тенкиов фустан,
кога за прв пат,
ќе завее есенскиот ветер.
Едвај успевам
да дотрчам
додека не се промени
зеленото светло во црвено,
црвено, како спечениве образи,
коишто се трудат, едвај,
да ја покажат радоста
кога ќе ја зграбам,
последната цреша што остана од летото.
