Јапонската рагби репрезентација ја покажа својата сила во жесток натпревар против Шкотска и во тешки денови
Гардијан
Автор: Енди Бул
Молкот траеше кратко, речиси една минута, но носеше огромна тежина. Беше одигран натпревар во Светскиот куп во рагби, полн со измешани емоции, жестина и досега невидена игра, само неколку часа откако тајфунот „Хагибис“ ја погоди Јапонија, додека водата уште не беше повлечена, спасувачките екипи уште беа на терен, а екипите за расчистување уште не стапија во акција. Никој не знаеше за кого или за колкумина беше молкот. Жртвите се пребројуваа во текот на натпреварот, а кога заврши, конечната бројка беше 28 настрадани.
Утрото во неделата Светската рагби федерација расправаше дали натпреварот помеѓу Јапонија и Шкотска воопшто треба да се одигра и на крајот одлучи да ги послуша јапонските членови на локалниот организациски комитет. Се поставуваа прашања зошто требаше да се одигра натпреварот и кој ќе го следеше кога имаше толку многу исчезнати лица, реките се излеваа од своите корита, насипите попуштаа, а во градот Кавасаки источно од Јокохама, речиси еден милион лица беа евакуирани, додека во Сагамихара, речиси 50 километри на север, сè уште се пребројуваа жртвите од лизгањето на земјиштето кое однесе половина населба.
Можеби за да се сврти вниманието или како начин да се врати нормалниот живот и да се покаже пркос, дека на крајот на краиштата, другите се живи и треба да уживаат во тоа што го имаат. Домаќините ги водеше гордоста, но главната причина поради која Јапонците инсистирале на одигрување на натпреварот е затоа што сакале да му покажат на светот колку можат.
Една од причините зошто штетата не беше голема во Јокохама е што стадионот е изграден среде речниот слив што ја спречува реката Цуруми да се излее од своето корито, така што објектот практично беше одбрана од поплава во градот. Официјални лица спиеја на стадионот ноќта во саботата додека тајфунот беснееше надвор, за да можат да ги проценат штетите веднаш кога тој ќе престане. В зори пристигна тимот за санација на штети и почна да ја испумпува водата што беше навлезена во соблекувалните, а противпожарната екипа ја проверуваше електричната инсталација. Потоа го расчистуваше теренот од кал и смет. Во меѓувреме, организацискиот комитет се координираше со владата и локалната власт со трите итни служби.
Но се случи спротивното додека многумина очекуваа дека натпреварот ќе биде откажан, дека Јапонија (чија репрезентација е позната под прекарот „црешови цветови“ – н.з.) директно ќе влезе во ждрепката само за да ја избегне Шкотска, а кружеа и разни други теории на заговор. Дури и Марк Додсон, директорот на Рагби федерацијата на Шкотска погрешно ја процени ситуацијата и упати жестоки критики дека нема да дозволи неговиот тим да биде „колатерална штета“. Беше срамно што погрешно се протолкува целата состојба во Јапонија, расположението на народот и одлучноста на тимот да настапи и да победи на натпреварот. По едноминутниот молк пред почетокот на натпреварот беше интонирана јапонската химна. Јапонците имаат сложен однос кон химната, затоа што многумина не сакаат да ја пеат. Токму поради оваа причина за време на турнирот траеше кампања за поттикнување на навивачите да ја пеат. Ова се покажа како успешно, затоа што химната ечеше од грлата на десетици илјадници навивачи на стадионот. По ваков чин беше јасно дека Шкотите немаат шанси и дека треба да играат против екипа која е водена од моќни сили, екипа која, како и нејзината држава, сакаше на сите да им покаже колку може. Јапонските навивачи сега веруваат дека сè е можно, а кој би можел да го тврди спротивното после еден ваков легендарен натпревар во кој Јапонија ја совлада Шкотска со 28-21 за да се пласира во четврт-финалето на Светскиот куп.
Превод: Билјана Здравковска
