Пластиката обезбеди подобра оптика и подобро ја апсорбира УВ-светлината, но имаше еден проблем: пластичните леќи беа фрустрирачки лесни за гребење. Тука се вклучи научникот на НАСА, Тед Вајдвен од истражувачкиот центар „Ејмс“ на агенцијата… НАСА е одговорна и за многу други неверојатни пронајдоци што ги користиме секојдневно.
Мемориска пена
Аеронаутички инженер по име Чарлс Јост бил ангажиран во 1960-тите години да му помогне на истражувачкиот центар „Ејмс“ да развие авионски седишта што би можеле да ја апсорбираат енергијата од несреќа и да ги зголемат шансите за преживување на патниците. Јост создаде посебен вид пластична пена, која имаше навидум чудесна способност да се деформира и апсорбира огромен притисок и потоа да се врати во првобитната форма.
Истражувачите открија дека пената со „бавно враќање“, како што првично беше наречена, не само што ги прави патниците побезбедни туку го прави и поудобно седењето со часови на долгите летови, со тоа што овозможува порамномерна распределба на телесната тежина. Денес оваа пена е широко користена, па затоа е многу лесно да имате перница од мемориска пена во вашиот дом.
Антикорозивна заштита
Еден од предизвиците со истражувањето на вселената е дека опремата мора да издржи екстремни услови, од топлина до екстремен студ. Изненадувачки, едни од најразорните сили се корозивниот ефект на океанското прскање и маглата со солена вода што им се закануваше на уредите во центарот за лансирање на Флорида. За среќа, во 1970-тите, истражувачите од центарот за вселенски летови „Годард“ открија дека опремата за обложување со заштитен слој што содржи цинкова прашина и калиум силикат ќе спречи ‘рѓа.
Една деценија подоцна, таквиот заштитен слој беше нанесен на носачи на мостови, цевководи, нафтени платформи, приклучна опрема, пловци, рамки за камиони за трактори, па дури и на надворешноста на тенковите на американската армија.
Но можеби најпознатата примена на заштитниот слој се случи на средината на 1980-тите, кога повеќе од 800 литри заштитен слој беа нанесени во внатрешноста на Статуата на слободата, за да се спречи понатамошно пропаѓање на иконскиот споменик.
Леќи (за очила) отпорни на гребаници
Можеби изгледа тешко да се поверува, но имаше време кога очилата всушност беа направени од стакло. Не само што беа тешки туку ако нешто го погодеше оној што ги носи, леќата ќе се скршеше и ќе исфрлеше ситни, опасни по видот парчиња стакло. Поради таа причина, во 1972 година, Управата за храна и лекови на САД објави дека сите очила за сонце и диоптриски леќи мора да бидат отпорни на кршење, што во суштина ги принудило производителите на леќи да се префрлат на поиздржлива пластика.
Пластиката обезбеди подобра оптика и подобро ја апсорбира УВ-светлината, но имаше еден проблем: пластичните леќи беа фрустрирачки лесни за гребење. Тука се вклучи научникот на НАСА, Тед Вајдвен од истражувачкиот центар „Ејмс“. Додека работеше на систем за прочистување на водата за вселенски летала, Вајдвен го обложи филтерот со тенок пластичен филм, користејќи електрично празнење на органска пареа.
Добиената обвивка беше изненадувачки цврста, а НАСА го искористи концептот за да развие слој отпорен на абење за визири за вселенски шлемови и воздушна опрема. Во 1983 година, производителот на очила за сонце „Фостер-Грант“ го комерцијализира слојот отпорен на гребење.
Што имаат заедничко НАСА и дијабетесот?
За почеток, агенцијата го олесни лекувањето на болеста благодарение на истражувачите што работеле на вселенското летало „Марс Викинг“. Во тоа време, можноста да се патува понатаму во вселената, исто така, претставуваше предизвик за следењето на здравјето на астронаутите, што го поттикна тимот да најде нови начини за следење на виталните знаци на астронаутите.
Слични системи за следење се усвоени за да помогнат во лекувањето на луѓето со дијабетес зависен од инсулин, познат и како дијабетес тип 1. Како резултат на работата во центарот за вселенски летови „Годард“, медицинските експерти создадоа вградени уреди што можат да го следат нивото на шеќер во крвта на една личност и да испраќаат сигнали за ослободување инсулин во неговото тело кога е потребно. Технологијата, сега позната како инсулинска пумпа, помага да се следи здравјето на лицата со дијабетес од доцните 80-ти години.
Пронајдокот се разликуваше од претходните дозери за инсулин по тоа што уредот им нудеше на луѓето однапред програмирана доза, која може да се приспособи врз основа на потребите на една личност. Исто така, ја елиминира потребата од дневни инјекции со инсулин.
Филтри за вода
Иако астронаутите ја извршуваат својата работа на километри од површината на Земјата, тие сепак се потпираат на основните потреби што можеме да ги земеме здраво за готово. Да ја земеме за пример чистата вода. Како НАСА гарантира дека водата што ја пијат астронаутите е безбедна? Ова прашање ја поттикна агенцијата да создаде специјални филтри за вода во 1970-тите, за астронаутите да имаат чиста вода во вселената. Во соработка со истражувачката компанија „Умпкуа“ во Орегон, НАСА разви филтри што користат јод за чистење на резервите на вода на шатлот.
Технологијата наречена микробиолошки контролен вентил доби на интензитет во пречистувањето на водата за градските водоводи. Тоа го отвори патот за измислување други начини за филтрирање на ресурсите за човечка потрошувачка. Ваквите филтри стануваат особено важни во областите каде што хемикалиите ги контаминираат резервите на подземните води.
